مقالات
ميان معجزه و صدق دعوى نبوت، رابطه اى منطقى برقرار است. زيرا اگر آورنده معجزه در ادعاى خود راستگو باشد، طبعاً مطلب ثابت مى شود؛ و اگر فرض كنيم در ادعاى خود دروغگو باشد بر خداوند حكيم، كه به هدايت بندگان خود علاقمند مى باشد، شايسته نيست كه چنين قدرتى را در
دعای کمیل در کتاب «مصباح المتهجد» شیخ طوسی[1] و «اقبال الأعمال» سید بن طاوس آمده است. سید بن طاوس(ره) در طلیعه بیان این دعا میگوید: در روایتی (غیر از روایت شیخ طوسی) دیدم که کمیل بن زیاد نخعی گفت: در مسجد بصره و در کنار امیر المؤمنین علی(ع) نشسته بودم که
در هر عصري عده اي به دروغ، ادّعاي مهدويت نموده يا ديگران چنين نسبتي به آنان داده ا ند و بدين وسيله فرقه هايي ايجاد كرده اند.