امام صادق در برخورد با صوفيان، اولا به راهنمايي آنها مي‏پردازد و با استناد به آيات قرآن، محروم کردن مردم از نعمتهاي الهي را جايز نمي‏داند. [1] .
روزي سفيان ثوري در مسجدالحرام امام را در حالي که لباس گران قيمتي پوشيده بود، ديد. سفيان با خود گفت الآن نزد او مي‏روم و به خاطر پوشيدن لباس گران قيمت، او را سرزنش مي‏کنم. وي به امام نزديک شد و عرض کرد: يابن رسول الله، به خدا قسم پيغمبر و علي چنين لباس فاخري نپوشيدند، بلکه هيچ کدام از پدرانت چنين لباس گرانبهايي بر تن نکردند. امام فرمود: پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم در زمان تنگدستي و فقر مردم مي‏زيست و به تناسب تنگدستي مردم، لباس مي‏پوشيد. دنيا پس از آن زمان نعمتش زياد شد و سزاوارترين افراد به استفاده از اين نعمتها نيکوکاران هستند. سپس اين آيه را تلاوت فرمود:
قل من حرم زينة الله التي أخرج لعباده والطيبات من الرزق [2] .
بگو چه کسي زينت الهي را که براي بندگانش پديد آورده و رزق پاکيزه ي او را حرام کرده است؟
حضرت در ادامه فرمودند: پس ما نسبت به آنچه خداوند عطا فرموده است، سزاوارتريم. البته اين لباسي را که مي‏بيني، براي ظاهر پوشيده‏ام که مردم ببينند و هماهنگ با جامعه لباس پوشيده باشم. سپس دست سفيان را گرفت و آن لباس را کنار زد و جامه‏ي خشني را که بر تن کرده بود، به او نشان داد و به او فرمود: اين لباس را براي تهذيب خود پوشيده‏ام. سپس جامه‏ي خشن سفيان را کنار زد و لباس نرم و لطيفي را که زير آن بر تن کرده بود به او نشان داد و فرمود: تو اين جامه‏ي خشن را براي تظاهر به زهد پوشيده‏اي و اين لباس لطيف را براي تن آسايي، بر تن کرده‏اي. [3] .

پی نوشت ها:
[1] کشف الغمة في معرفة الائمة، ج 2، ص 369.
[2] اعراف / 32.
[3] اصول کافي، ج 6، ص 442.