این لقب به معنای اوج خلوص و سرآمد بندگی است. چنان چه ما نیز در ادبیات فارسی به سرآمدها لقب پدر می‌ دهیم. مثل: پدر شعر، پدر شعر نو و ... . لذا لقب «ابا عبدالله» توصیف جایگاه آن حضرت نزد حق‌ تعالی می‌ باشد. البته برخی ایراد کردند که «ابا عبدالله» لقب نیست، بلکه کنیه است. که البته فرقی ندارد و برخی دیگر نیز گفتند: این صرفاً یک لقب یا کنیه است، همین. باید دقت شود که در کلام معصوم، کلام همین‌ طوری و بی‌ معنی و مقصود و یا صرفاً افتخاری وجود ندارد.

راجع به ملقب شدن حضرت سیدالشهداء امام حسین علیه‌ السلام به «ابا عبدالله»، نکات ذیل ایفاد می‌ گردد:

الف - لقب یا کنیه‌ ی «ابا عبدالله»،‌ توسط حضرت رسول اکرم (ص)، طبق فرمان وحی و در بدور تولد به ایشان اعطا گردید. وقتی قنداقه‌ ی حضرت سیدالشهداء علیه‌ السلام را به ایشان دادند، او را در آغوش کشیدند و فرمودند: «لا یوم کیومک یا ابا عبدالله – هیچ روزی مانند روز تو نیست، ای ابا عبدالله»‌ (شفاء الصدور فی شرح زیارت العاشورا، چاپ اول، ص 102)

ب - «عبدالله»، یعنی بنده‌ ی «الله» و تقاوت آن با القاب دیگری چون «عبدالرحمن»، «عبدالرحیم»، «عبدالرازق»، «عبدالسلیم» ... و سایر اسامی رایج، در همان تفاوت اسم «الله» با دیگر اسمای الهی است، که «الله» اسم تام، کامل و مطلق خداوند است که همه‌ ی اسماء را در خود دارد. پس «عبدالله» نیز به بنده‌ ی کاملی که تجلی تام همه اسمای الهی می‌ باشد بیان می‌ شود و والاترین مقام برای انسان همان مقام «عبداللهی» است. یعنی بندگی خدا در شدت خلوص و اوج کمال بندگی. لذا از یکی از اسم‌ هایی که خداوند در قرآن کریم برای پیامبر اکرم (ص) قرار داده است، «عبدالله» می‌ باشد. چنان چه می‌ فرماید:

«وَ أَنَّهُ لمََّا قَامَ عَبْدُ اللَّهِ يَدْعُوهُ كاَدُواْ يَكُونُونَ عَلَيْهِ لِبَدًا» (الجن – 19)

ترجمه: و اين كه وقتى بنده خدا (محمد) برخاست تا او را عبادت كند جمعيت بسيارى دورش جمع شدند.

البته خداوند متعال انبیای دیگری چون حضرت عیسی مسیح علیه‌ السلام را نیز «عبدالله» نامیده است.

«قالَ إِنِّي عَبْدُ اللَّهِ آتانِيَ الْكِتابَ وَ جَعَلَني‏ نَبِيًّا» (مریم - 30)

ترجمه: [نوزاد به سخن در آمد و] گفت: من بنده‏ ى خداوندم كه به من كتاب آسمانى داده و مرا پيامبر گردانيده است.

ج - «عبدالله» به معنای «پدر بندگی الله» و هم چنین به «ایجاد کننده بندگی الله» نیز می‌ باشد که همان مقام کمال خلوص و تجلی و اوج بندگی است. چرا که «عبدالله» نه تنها خود بنده‌ ی کامل خداوند متعال است، بلکه هادی دیگران و مساعد کننده‌ ی شرایط و بستر مناسب بندگی برای غیر نیز می‌ باشد.

د – امام حسین علیه‌ السلام نیز به لحاظ فرمایش حضرت رسول اکرم (ص) که نام دیگرش «عبدالله» بود و فرمود: «حسین منی و انا من حسین»، یعنی: حسین از من و من از حسینم هستم، «ابا عبدالله» نامیده شد، چنان چه به حضرت فاطمه‌ ی زهراء علیها‌ السلام نیز «ام ابیها»، یعنی مادر پدر، لقب داده شد.

وجه عام این لقب نیز به خاطر آن است که ایشان، با قیام علیه جهل، کفر، نفاق و ظلم، و نیز با پذیرش مصائب و در نهایت شهادت مظلومانه، اسلام را از تحریف و نابودی همیشگی نجات داد و با بصیرت بخشیدن به عقول و قلوب مردم، زمینه‌ ی نجات آنها از بندگی طاغوت «عبد الطاغوت» و نیز هدایت به سوی بندگی خداوند را مساعد نمود. پس پدر همه‌ ی بندگان حقیقی خداوند متعال است.