يكى ديگر از مواردى كه در راستاى ديندارى عمر بايد مورد توجه قرار گيرد اين است كه بايد صد درصد پيرو سنت رسول خدا صلى الله عليه و آله بوده و از پيش خود نه چيزى بر آن بيفزايد و نه چيزى از آن كم كند. ولى مى بينيم او چنين نبود.

«عن ابن عمر قال: سمعت رسول اللّه صلى الله عليه و سلم يهل ملبدا يقول «لبيك اللهم لبيك لبيك لا شريك لك لبيك إنّ الحمد والنعمة لك والملك لا شريك لك لا يزيد على هؤلاء الكلمات»(1).

دقت در اين روايت مى رساند كه آنچه رسول خدا صلى الله عليه و آله در تلبيه مى گفت همان است كه امروزه گفته مى شود و حضرتش چيزى بر آن نمى افزود(2).

با اين حال مى بينيم كه عمر -و به پيروى از او پسرش- كلماتى بر آن مى افزايند(3).

لابد اينهم بدعت حسن است!

سؤال ما اين است: آيا ما مى توانيم در الفاظ عبادات تغيير داده و چيزى بر آن افزوده يا چيزى از آن بكاهيم؟ پاسخ آن مسلما منفى است. زيرا اگر چنين اجازه اى بود و هركس از پيش خود آن را كم و زياد مى كرد امروزه ما شاهد عباداتى بوديم غير از آنچه در سنت آمده است و لذا مى بينيم كه ساير اصحاب بر لفظ تلبيه چيزى نيفزودند و به خاطر همين، وحدتى كه در حج مورد نظر شارع مقدس بوده است به همان صورت باقى مانده است و با آنكه عمر دو متعه را حرام كرد كه يكى از آنها متعه حج مى باشد ولى حرمت اين يكی پا نگرفت و اهل سنت اينجا پيرو عمر نشدند.

(1) الف - صحيح بخارى، ج 7 ص 209، كتاب اللباس، باب التّلبيد.

ب - صحيح مسلم، ج 2 ص 842، كتاب الحج، باب 3، ح 21.

(2) اينها همه بر مبناى روايات صحاح گفته شده است و اگر در روايات اهل بيت اذكارى به عنوان عملى مستحب بر آن افزوده شده قطعا برگرفته ازسنت رسول خدا صلى الله عليه و آله است و «اهل البيت أدرى بما في البيت».

توجه داشته باشيد كه شيعه، سنت رسول خدا صلى الله عليه و آله را از اهل بيت پاك و معصوم آن حضرت مى گيرد نه از رواياتى كه در كتب عامه است.

(3) صحيح مسلم، ج 2 ص 3 - 841، كتاب الحج، باب 3، حديث شماره 19 و 20 و 21.