يكى از طرق اثبات دعوى نبوت، تصديق پيامبر پيشين است. زيرا فرض اين است كه نبوت پيامبر پيشين با دلايل قطعى ثابت شده، و طبعاً گفتار او مى تواند سندى قاطع بر استوارى نبوت بعدى قلمداد شود. از برخى آيات قرآن استفاده مى شود كه اهل كتاب، پيامبر اسلام را همچون فرزندان خود، مى شناختند، يعنى نشانه هاى نبوت وى در كتب آسمانى آنان بيان شده است. پيامبر اسلام مدّعى اين معنا شد و كسى نيز او را تكذيب نكرد، چنانكه مى فرمايد:

(الّذينَ آتَيْناهُمُ الكِتاب يَعْرِفُونَهُ كَما يَعْرِفُونَ أَبْناءَهُمْ وَإِنَّ فَريقاً مِنْهُمْ ليَكْتُمُونَ الحَقَّ وَهُمْ يَعْلَمُون)(بقره/146):

كسانى كه به آنان كتاب داده ايم (يهود و نصارى) پيامبر را بسان فرزندان خود نيك مى شناسند و گروهى از آنان، با آنكه حقيقت را مى دانند، آن را پنهان مى كنند.

پيامبر اسلام مدعى گشت كه عيسى (عليه السلام) درباره او بشارت داده و گفته است، من شما را به آمدن پيامبرى پس از خود نويد مى دهم كه احمد نام دارد:

(وَمُبَشِّراً بِرَسُول يَأْتِي مِنْ بَعْدي اسمُهُ أَحْمَدُ)(صف/6) و اهل كتاب اين ادعا را انكار نكردند، هرچند از اظهار حقيقت نيز سرباز مى زدند. ضمناً جالب است بدانيم كه كتاب انجيل با آنكه قرنهاست دستخوش تحريف شده، مع الوصف در انجيل يوحنا (فصلهاى 14، 15، 16) پيش بينى مسيح از آمدن شخصى به نام «فارقليطا» (=ستوده = محمد) وجود دارد كه پژوهندگان مى توانند به آن مراجعه كنند. ([1])

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پی نوشت:

[1] . در اين باره به كتابهايى كه بشارات عهدين درباره پيامبر اكرم را گرد آورده اند، مراجعه شود مانند كتاب انيس الاعلام.