ميان معجزه و صدق دعوى نبوت، رابطه اى منطقى برقرار است. زيرا اگر آورنده معجزه در ادعاى خود راستگو باشد، طبعاً مطلب ثابت مى شود؛ و اگر فرض كنيم در ادعاى خود دروغگو باشد بر خداوند حكيم، كه به هدايت بندگان خود علاقمند مى باشد، شايسته نيست كه چنين قدرتى را در اختيار او قرار دهد. چون مردم با مشاهده اين قدرت خارق العاده به او ايمان مى آورند و به سخنان او عمل مى كنند. در نتيجه هرگاه او در ادعاى خود دروغگو باشد، آنان را گمراه مى كند، و اين امر با عدل و حكمت الهى منافات دارد. اين مسئله يكى از متفرعات قاعده حسن و قبح عقلى است كه قبلاً درباره آن بحث شد.