بسم الله الرحمن الرحیم

بین اهل تسنن و شیعیان گاها اختلافاتی وجود دارد که عمده آنها برمی‌گردد به منابعی که ایشان استفاده می‌کنند. در فقه، عقائد، اصول و ... اختلافاتی که مشاهده می‌شود برگشت به منابعی می‎کنند که مورد اعتماد ایشان است.

یکی از اختلافاتی که شیعیان و اهل تسنن دارند، نحوۀ پایان دادن به قرائت قرآن است. در همین ابتدا بایستی یادآور شویم که خیلی از اختلافات موجود، آن چنان مهم نیستند که کسی بخواهد با بزرگ‌نمایی آن‌ها بخواهد بگوید بین شیعه و سنی اختلاف عظیم است. این که قرائت قرآن را با "صدق الله العلی العظیم" پایان دهیم یا با "صدق الله العظیم"؛ امر زیاد مهمی نیست.

اما اینکه این اختلاف از کجا آب می خورد باید عرض کنیم:

اصراری که شیعیان بر خواندن "صدق الله العلی العظیم" دارند با توجه به روایاتی است که در منابع‎شان موجود است. نمونه ای از آنها این است:

دلیل اول: «ابن سلام از پيامبر(صلي الله عليه و آله و سلّم) سوالات متعددي كرد كه يكي از آنها اين بود: اي محمد(صلي الله عليه و آله و سلّم) به من خبر ده شروع و ختم قرآن با چيست؟

پيامبر(صلي الله عليه و آله و سلّم) فرمود: شروع آن با «بسم الله الرحمن الرحيم» و پايان آن با «صدق الله العلي العظيم» است».[1]

دلیل دوم: در اعمال ام داود است كه امام صادق(عليه السلام) فرمود: «بعد از خواندن قرآن در حالي‎كه رو به قبله هستي «صدق الله العلي العظيم» بگو».[2]

این دو حدیث است که شیعه  بر طیق آنها عمل می‎کند.

اما اهل تسنن دلیلی که برای گفتن "صدق الله العظیم" ارائه می‎کنند ظاهرا این است که (چون شیعیان علی را هم‎طراز خدا قرار می‎دهند و آن‎را در کنار نام خدا در "صدق الله العلی العظیم" می آورند، ما "العلی" را حذف می‎کنیم).

برای قضاوت در مورد دلیل اهل سنت، بد نیست به قرآن هم مراجعه‎ای داشته باشیم. وصف خداي متعال در قرآن در مورد اوصاف خدا، "هو العلی العظیم" آمده است[3] که باید اهل تسنن بدان جواب مناسبی داشته باشند. آیا خدا هم خواسته نام علی(علیه السلام) را هم‎طراز خود قرار دهد؟ یا وصف "العلی" به معنی بلند مرتبه، یکی از اوصاف خداست؟

می‎بینیم که شیعه با استناد به روایاتی که در منابعش آمده است، صدق الله را همراه وصف "العلی" می آورد. اما متأسفانه اهل تسنن که ادعای عمل به سنت رسول الله را می‎کنند، بدلایلی واهی و غیر حقیقی، "صدق الله العظیم" می‎گویند.

بنده قضاوت را بر عهده مخاطب واگذار می‎کنم تا خود قضاوت کند که حرف حق کدام است.

پانوشت‎ها:
[1] علامه مجلسي، بحارالانوار، ج 57، ص 243، باب 37، ص 241، چاپ بيروت.
[2] همان، ج 95، ص 400، باب 26.
[3] بقره/255 و شوري/4.