هنگامى كه حسين (علیه السلام) از مدينه حركت كرد برخى از آيات مربوط به اين پيامبر بزرگ را تلاوت كرد(1) و هنگامى كه به مكه وارد شد، برخى ديگران از اين آيات را و در اين تلاوت، آيات مربوط به موسى عليه السلام مطابقت و مقايسه شرايط دو بزرگوار بود، بدين صورت:

موسى عليه السلام هم‌سخن خدا است و حسين عليه السلام نيز همانگونه كه در روايت آمده است، بدين مقام مفتخر شد، هم در زندگيش و هم به هنگام شهادت كه ندا رسيد:

(يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ * ارْجِعِي إِلى رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً). (فجر/27-28)

موسى عليه السلام داراى معجزه خاصى بود كه دست مقدسش گاه درخشان و نورافشان بود و حسين عليه السلام فراتر از آن بود، چرا كه پيشانى و گلوگاه مقدسش به خاطر بوسه هاى بسيار پيامبر صلى الله عليه و آله نورانى بود و چهره مباركش هنگامی كه به خاك و خون آغشته شده بود، نور افشانى مى كرد آنچنان كه هر بيننده اى را از توجه به چگونگى كشته شدنش باز مى داشت و سر مطهرش نيز بر فراز نيزه ها مى درخشيد.

موسى، داراى معجزه ديگرى بود و آن اين بود كه بر اثر زدن با عصا، صخره ها منفجر مى شد و آب از آن مى جوشيد و حسين عليه السلام نيز فاجعه جانگداز شهادتش باعث انفجار صخره ها شد و خون از صخره ها و سنگ‌ريزه ها روان گرديد، همانگونه كه در بيت المقدس اتفاق افتاد.

و نيز در روايت آمده است كه: «شامگاه شهادت او تا بامداد روز بعد، هر سنگى را كه بر مى داشتند زير آن خون تازه بود.»

و نيز شهادت او سيلاب اشك از ديدگان جارى ساخت و نيز نام مقدسش...

موسى، برايش نعمت غذاى آسمانى «من و سلوى» فرود آمد و براى حسين (علیه السلام) نيز ميوه هاى بسيارى فرود آمد، گاهى طبقى از رطب و گاهى غذاى پخته شده، زمانى انار و به و زمانى ديگر سيب... .

موسى عليه السلام پيامبرى است كه طور سينا به خاطر او شرافت يافت تا جايى كه خدا بدان مكان، سوگند ياد مى كند و حسين عليه السلام پيشواى بزرگى است كه كربلا به افتخار او شرافت ويژه يافت و در برخى روايات است كه طور سينا، همان كربلا است.

موسى صاحب عصاى خاصى است كه نشانه ها از آن آشكار گرديد و حسين عليه السلام صاحب شمشيرى است كه شجاعت پيامبر از آن آشكار شد و او را براى حسين عليه السلام به ارث نهاد تا جايى كه شجاعت حسين عليه السلام شهره آفاق گرديد.

موسى گفت: «... وَ اجْعَلْ لِي وَزِيراً مِنْ أَهْلِي * هارُونَ أَخِي؛ بار خدايا! برادرم هارون را از خاندانم وزيرم قرار ده.

 (2).

و براى حسين عليه السلام وزيرى چون برادرش عباس قرار داد و او را در همه فراز و نشيب هاى قيام توحيدى و ستم سوزش، شريك او ساخت و او را پشتوانه و يار و ياور او گردانيد، به همين جهت به هنگامى شهادت عباس فرمود: «برادرم! بپاخيز كه اينك كمرم شكست.»(3)

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پی نوشتها:

1- قصص / 21.

2- طه/29-30

3- ويژگيهاى امام حسين عليه السلام ، ص 736 تا 738.