ابن تيميّه در يكى از فتواهايش مى‌گويد:

مسافرت به قصد زيارت قبر رسول اللّه (ص) جايز نيست و سفر معصيت و گناه است، زيرا مسلمانان بر حرمت آن اتفاق دارند و چنين مسافرتى مشروع نيست.

هواداران انديشه‌ها و تفكّرات نژادپرستانه‌ی ابن تيميّه يعنى وهّابي‌ها كه متأثّر از آراء وى هستند، دقيقاً اين عقائد و آراء را پياده مى‌كنند و از حضور يافتن ارادتمندان به نبيّ اكرم (ص) كنار قبر و روضه‌ی مطهّر جلوگيرى مى‌كنند.

ولى اين انديشه‌ی منحط و متكبّرانه نه تنها با قرآن شريف و عقل بشرى سازگارى ندارد، بلكه سنّت نبوى و روايات نقل شده در كتب روائى اهل سنّت نيز آن را طرد و رد مى‌كند، از جمله اين حديث شريف از رسول گرامى اسلام(ص) كه فرمود:

(من زار قبرى وجبت له شفاعتى؛ هرکس قبر مرا زیارت کند، شفاعت من بر او واجب می‌شود).

اين حديث در بيش از چهل كتاب از كتب حديثى و روايى اهل سنّت نقل شده است كه نويسندگان آن، همه از پيشوايان حديث و حافظان آن هستند، از جمله: تاريخ ابن عساكر، دولأبي در الكنى والأسماء، ماوردى در أحكام السلطانيّة ودار قطنى در سنن و....

و نيز اين حديث از ابن عمر: (من حجّ فزار قبري بعد وفاتي، كان كمن زارني في حياتي؛ هرکس حج بجا آورد، سپس بعد از وفاتم، قبرم را زیارت کند، همانند کسی است که در زمان حیاتم، مرا زیارت کند).

اين حديث در بيش از بيست و پنج مصدر از كتب اهل سنّت آمده است، از جمله در مسند أبو يعلى، كامل ابن عدى، تاريخ ابن عساكر، سنن بيهقى و...

علاوه بر اين احاديث، عمل صحابه نيز مؤيّد مشروعيّت زيارت است.

ابن عمر پس از بازگشت از فتح شام نزد مقبره‌ی رسول اللّه(ص) آمد و بر آن حضرت سلام كرد.(سُبكى، شفاء السقام: 44).

و (وفاء الوفاء: 4/1340).

و.....