گاه ممکن است دارو با بیماری شخص هیچ تناسبی نیز نداشته باشد تنها از باب آزمون و سنجیدن باشد تا از این رهگذر آن مومنی که از ایمان قوی برخوردار است از آنکه خود را به ایمانیان منسوب می دارد یا یقینی سست دارد باز شناخته شود. در چنین وضعیتی اگر فرد نخست، آن دارو را به کار گیرد از آن اثرپذیرد و سودمند افتد. نه به واسطه خاصیت و طبع آن دارو ،بلکه به واسطه یقین شخص به کسی که حدیث از او صادر شده و نیز به واسطه یقین شخص و پیروی خالصانه او از امام ،آن گونه که از تربت امام حسین علیه السلام و یا به تعویذ و ادعیه بهره جسته شود.

گواه این حقیقت آن که می بینیم گروهی از شیعیان اساسا مدار عمل و کار درمان خویش را بر روایت ها ی رسیده از ائمه علیهم السلام مبتنی ساخته اند و به پزشکان مراجعه نمی کرده اند و در عین حال در مقایسه با کسانی که به پزشکان مراجعه می کنند هم تندرست تر بوده اند و هم دارای عمری درازتر ، درست آن گونه که کسانی به پیشگویی های منجمان توجه نمی کنند و به سراغ منجمان نیز نمی روند و به جای آن بر خدای خویش توکل می ورزند و از رهگذر آیات و ادعیه از اوقات نحس و از شر هم آفت ها و دشمن ها به خدای خویش پناه می برند خوش و فرجام تر و ثروتمندتر و کامیاب تر از کسانی اند که در همه کارهای خرد و کلان خود به انتخاب ساعت مناسب پناه می برند و می خواهند از این طریق خود را از شرور و آفات محفوظ بدارد.

منبع:بحار الانوار ج۵۱ص۷۶ ترجمه دکتر حسین صابری