مسلم در صحيح خود(434) از عروة بن زبير از پدرش از عايشه روايت مى كند كه گفت: پيغمبر - صلّى اللّه عليه وآله - هيچ وقت نزد من دو ركعت نماز مستحبى را بعد از نماز عصر، ترك نكرد.

و نيز از عبدالرحمن بن اسود از پدرش از عايشه روايت مى كند كه گفت: دو نماز بود كه هيچگاه پيغمبر - صلّى اللّه عليه وآله - آن را در خانه من، نه در خفا و نه در علن، ترك نگفت: دو ركعت قبل از فجر و دو ركعت بعد از عصر.

و نيز مسلم از اسود و مسروق روايت مى كند كه آنها گواهى دادند كه عايشه گفت: هر روز كه پيغمبر - صلّى اللّه عليه وآله - در خانه من بود اين دو نماز را مى خواند.

ولى عمر بن خطاب آن را منع مى كرد وهر كس كه آن را مى خواند، مى زد. مالك بن انس در ((موطأ))(435) از ابن شهاب از سائب بن يزيد روايت مى كند كه عمربن خطاب، شخصى به نام ((مكندر))(436) را بخاطر خواندن نماز مستحبى بعد از نماز عصر، مورد ضرب قرار داد!

عبدالرزاق از زيدبن خالد روايت مى كند كه: چون عمر در عصر خلافتش او را ديد كه بعد از نماز عصر ركوع مى كند، مضروب ساخت (437). در اين حديث است كه عمر گفت: اى زيد! اگر بخاطر اين نبود كه مى ترسيدم مردم بعد از عصر تا شام نماز بخوانند، در اين دو نماز كسى را نمى زدم.

از تميم دارى هم مانند اين، روايت شده است كه عمر گفت: من مى ترسم بعد از شما قومى بيايند و بعد از عصر تا مغرب و هنگام غروب آفتاب - كه پيغمبر - صلّى اللّه عليه وآله - نماز گزاردن در آن را نهى كرده است - نماز بخوانند.

منظور عمر نهى پيغمبر - صلّى اللّه عليه وآله - از نماز گزاردن به هنگام غروب آفتاب است كه مجوس در وقت طلوع و غروب آفتاب، عبادت مى كردند. ولى اى كاش! عمر فقط نماز در آن وقت را منع مى كرد كه پيغمبر - صلّى اللّه عليه وآله - نهى كرده بود و ديگر، بندگان خدا را در حال گزاردن نماز به موقع - كه پيغمبر مى خواند - مضروب نمى ساخت!