Islam1508. کلمات حکیمانه، عارفانه و اخلاقی حضرت علی علیه السلام: قسمت چهارم
31- عن أمیرالمؤمنین علیه السلام أنّه قال:
مِنَ الكبائر قتلُ المؤمن عمداً - إلى أن قال - والتعرُّبُ بعدَ الهجرة؛
حضرت علی علیه السلام می فرمایند:
یکی از گناهان کبیره، قتل عمدی مؤمن و مسلمان است – تا اینکه فرمودند -: یکی هم اینکه آدمی پس از قبول اسلام و مهاجرت (به سوی جوامع اسلامی و آداب اسلامی) از محیط مسلمانان اعراض کند و به جوامع کفر بپیوندد.
32- قال علیّ علیه السّلام:
یَنبَغِی للعاقِلِ أن یَحتَرِسَ مِن سُکرِ المالِ، و سُکرِ القُدرَةِ، و سُکرِ العِلمِ، و سُکرِ المَدحِ، و سُکرِ الشَّبابِ، فإنَّ لِکُلِّ ذلکَ رِیاحاً خَبیثةً تَسلُبُ العَقلَ و تَستَخِفُّ الوَقارَ؛
سزاوار است خردمند، از مستی ثروت و مستی قدرت و مستی دانش و مستی ستایش و مستی جوانی پرهیز کند؛ زیرا هر یک از این مستی ها، بادهای پلیدی دارد که عقل را می رباید و وقار را از بین می برد.
33- قال علیّ علیه السّلام:
مَن کَرُمَتْ عَلَیهِ نَفسُهُ لَم یُهِنها بِالْمَعصِیَةِ؛
هر که داراى کرامت نفس است، خود را با گناه خوار نمىکند.
34- قال علیّ علیه السّلام:
سَيِّئَةٌ تَسُوءُكَ خَيْرٌ عِنْدَ اللَّهِ مِنْ حَسَنَةٍ تُعْجِبُك؛
خطایی که باعث ناراحتی تو شود، نزد خداوند از کار نیکی که باعث عجب تو شود بهتر است.
35- فی وصیّة أمیرالمؤمنین علیه السلام لکمیل:
«یا کمیل! قُلِ الحق علی کل حال و وادِّ المتقین و اهجر الفاسقین و جانب المنافقین و لا تصاحب الخائنین».
امیرالمؤمنین علیه السلام در وصیت خود به کمیل فرمود:
«در هر حال به حق سخن بگو، پرهیزکاران را دوست بدار، گناهکاران راترک کن، از منافقین دوری کن، و با خیانت کاران رفاقت مکن».
(مستدرک: ج 2، ص 362)
36- قال علیّ علیه السّلام:
کان فی الأرض أمانان من عذاب الله و قد رفع احدهما فدونکم الآخر فتمسکوا به؛ أمّا الأمان الذی رفع فهو رسول الله (صلّی الله علیه و آله و سلّم) و أما الأمان الباقی فالاستغفار. قال الله تعالی: و ما کان الله لیعذبهم و أنت فیهم و ما کان الله معذبهم و هم یستغفرون؛
در زمین دو امان و وسیله نجات از عذاب الهی بود که یکی از آنها برداشته شد، دومی را دریابید و به آن چنگ زنید:
اما امانی که برداشته شد رسول خدا (ص) بود و امانی که باقی مانده استغفار است. خداوند تعالی می فرماید: خداوند آنها را عذاب نمی کند تا تو در میان آنها هستی و خداوند آنها را عذاب نمی کند در حالی که استغفار می کنند.
37- قال علی عليه السلام:
العِلمُ أفضَلُ مِنَ المالِ بِسَبعَةٍ:
الأوّلُ: أنَّهُ مِيراثُ الأنبِياءِ و المالُ مِيراثُ الفَراعِنَةِ،
الثاني: العِلمُ لا يَنقُصُ بِالنَّفَقَةِ و المالُ يَنقُصُ بِها،
الثّالِثُ: يَحتاجُ المالُ إلَى الحافِظِ و العِلمُ يَحفَظُ صاحِبَهُ،
الرّابِعُ: العِلمُ يَدخُلُ فِي الكَفَنِ و يَبقَى المالُ،
الخامِسُ: المالُ يَحصُلُ لِلمُؤمِنِ و الكافِرِ و العِلمُ لا يَحصُلُ إلاّ لِلمُؤمِنِ،
السّادِسُ: جَميعُ النّاسِ يَحتاجونَ إلَى العالِمِ في أمرِ دينِهِم و لا يَحتاجونَ إلى صاحِبِ المالِ،
السّابِعُ: العِلمُ يُقَوِّي الرَّجُلَ عَلَى المُرورِ عَلَى الصِّراطِ و المالُ يَمنَعُهُ؛
به هفت دليل، دانش برتر از ثروت است:
اوّل: دانش ميراث پيامبران است و دارايى ميراث فرعونان.
دوّم: دانش با انفاق كم نمى شود، اما دارايى با خرج كردن كم مى شود.
سوّم: دارايى نيازمند نگهبان است، اما دانش دارنده خود را نگهبان است.
چهارم: دانش در كفن هم با صاحب خود مى آيد، اما دارايى به جا مى ماند.
پنجم: دارايى براى مؤمن و كافر فراهم مى آيد، اما دانش جز براى مؤمن حاصل نمى شود.
ششم: همه مردم در كارهاى دينى خود به دانشمند نياز دارند، اما به شخص دارا نيازى ندارند.
هفتم: دانش، آدمى را در گذر از صراط نيرو مى بخشد، اما دارايى مانع گذشتن او مى شود.
منية المريد، ص110
38- قال أمیرالمؤمنین علی علیه السلام:
کم من غافل ینسج ثوباً لیلبسه و إّنما هو کفنه ویبنی بیتاً لیسکنه و إنّما هو موضع قبره؛
و قیل لأمیرالمؤمنین علیه السّلام: ما الاستعداد للموت؟
قال: أداء الفرایض، و اجتناب المحارم، و الاشتمال على المکارم ثمّ لا یبالی أن وقع على الموت أو وقع الموت علیه، و اللّه ما یبالى ابن أبیطالب أن وقع على الموت أو وقع الموت علیه؛
مولای خوبان امیر مومنان علی علیه السلام می فرمایند: ای بسا انسان غافلی که پارچه ای می بافد تا آن را بپوشد، اما آن پارچه کفن او می شود و خانه ای می سازد که در آن ساکن شود، اما همان جا قبر او می شود.
به حضرت عرض شد: آمادگی برای مرگ چیست؟
فرمودند: انجام واجبات و دوری گزیدن از چیزهای حرام، و به دست آوردن مکارم. سپس ترسی ندارد که او به سوی مرگ رود یا آنکه مرگ بر او واقع شود.
به خدا قسم که پسر ابی طالب ترسی ندارد که او به سوی مرگ رود یا مرگ او را دریابد.
حکایتی پندآموز:
برگ درختان سبز، در نظر هوشیار هر ورقش دفتریست معرفت کردگار
یکی از عرفا می گوید: روزی در صحرا خلوت کرده بودم تا عبادت بکنم. مقداری نشستم تا غذایی بخورم وبه عبادت مشغول شوم، مورچه ای را دیدم که دانه گندمی را از زیر خار وخاشاک پیدا کرد وآن را با زحمت فراوان نصف کرد ومقداری از آن را باخود حمل کرد.
هرجا که پستی وبلندی بود اوبه زحمت بسیار می افتادو آن نصف گندم را به سختی همراه خود می برد. من هم دنبال مورچه راه افتادم ببینم او کجا می رود وعاقبت چه خواهد شد. مسافت زیادی را پیمود تا به لانه اش رسید .اما ناگهان دیدم گنجشکی از بالا به پائین آمد ومورچه را با دانه بلعید.
به فکر فرو رفتم که آدمی این همه زحمت می کشد تلاش می کند مال دنیا جمع می کند، دروغ می گوید، حلال خدا را حرام وحرام خدا راحلال می کند، ناگهان فرشته مرگ سر می رسد و او را می برد. و آنچه زحمت کشیده، تمامش به هدر می رود. مال و جاه را تا لب گور می برد، ولی آنجا از او می گیرند و بدنش را زیر خاک می کنند. نه فرشی، نه چراغی، نه همدمی، نه زنی، نه بچه ای، هیچ چیز نمی ماند مگر ایمان وعمل صالح.
آدمی در دنیا برای خوشی زحمت می کشد اما بیچاره نمی داند غیر از درد سر چیز دیگری نیست
ما انسان ها به خاطر غفلتی که گرفتار آن هستیم حقیقت آخرت را نمی دانیم وگرنه به این مار خوش خط وخال (دنیا)دل نمی بستیم.
مراقب باشیم که زینت ها وجلوه های دنیا مقدمه غفلت از آخرت است.
39- عن علیّ بن أبیطالب علیه السلام قال:
بَینا أنا وفاطمة والحسن والحسین عند رسول الله (صلى الله علیه وآله و سلّم)، إذا التفتَ إلینا فبکى،
فقلت: ما یبکیک یا رسول الله؟
فقال: أبکی مما یُصنَع بکم بعدی.
فقلت: و ما ذاکَ یا رسول الله؟
قال: أبکی من ضربتک على القرن، و لطم فاطمة خدها، وطعنة الحسن فی الفخذ ، والسّم الذی یُسقى، و قتل الحسین.
قال: فبکى أهل البیت جمیعاً، فقلت: یا رسول الله ، ما خَلَقَنا ربُّنا إلا للبلاء!
قال : أبشِر یا علی، فإن الله عز وجل قد عهد إلیَّ أنه لا یُحِبُّک إلاّ مؤمن، ولا یُبغِضُک إلاّ منافق؛
حضرت علی علیه السلام می فرمایند:
موقعی که من و فاطمه و حسن و حسین نزد رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم) بودیم، آن حضرت به ما توجهی فرمود و گریست.
پس من عرض کردم: یا رسول الله! چه چیزی شما را به گریه انداخت؟
فرمود: به خاطر آنچه با شما بعد از من انجام می شود، گریه می کنم.
عرض کردم: آن (اعمالی که با ما انجام می شود) چیست ای رسول خدا؟
فرمودند: گریه می کنم به خاطر ضربتی که بر فرق تو می زنند، و به خاطر سیلی که به صورت فاطمه می زنند، و به خاطر نیزه ای که بر ران حسن می زنند و زهری که به او می نوشانند و به خاطر کشتن حسین.
فرمود: پس همه اهل بیت گریستند، گفتم: یا رسول الله! خدا ما را نیافریده مگر برای بلا و مصیبت.
پیامبر فرمود: مژده باد ت را ای علی که خدای عزّ و جلّ با من عهد کرده است که دوست ندارد تو را بجز مؤمن و دشمن ندارد بجز منافق.
40- مِن وصیّة علی علیه السلام:
الله الله فی الأیتام فلا تُغِبُّوا أفواههم ولا یَضیعوا بحضرتكم.
والله الله فی جیرانكم فإنَّهم وصیة نبیكم، ما زال یوصی بهم حتى ظَنَنّا أنَّه سیورثهم.
والله الله فی القرآن لا یسبقكم بالعمل به غیركم.
و الله الله فی الصلاة فإنّها عمود دینكم.
و الله الله فی بیت ربكم لا تُخَلُّوهُ ما بقیتم فإنّه إن تُرِكَ لم تُناظَروا.
والله الله فی الجهاد بأموالكم وأنفسكم و ألسنتكم فی سبیل الله.
وعلیكم بالتواصل والتباذل و إیاكم والتدابر و التقاطع. لا تتركوا الأمر بالمعروف و النهی عن المنكر فیُوَلّى علیكم شراركم ثم تدعون فلا یستجاب لكم.
خدا را خدا را در مورد یتیمان؛ نكند كه گاهى سیر وگاهى گرسنه بمانند؛ نكند كه در حضور شما، در اثر عدم رسیدگى از بین بروند.
خدا را خدا را كه در مورد همسایگان خود خوشرفتارى كنید، چرا كه آنان مورد توصیه وسفارش پیامبر شما هستند. وى همواره نسبت به همسایگان سفارش مىفرمود تا آنجا كه ما گمان بردیم به زودى سهمیه اى از ارث برایشان قرار خواهد داد.
خدا را خدا را در توجه به قرآن؛ نكند كه دیگران در عمل به آن از شما پیشى گیرند.
خدا را خدا را در مورد نماز، كه ستون دین شماست.
خدا را خدا را در مورد خانه پروردگارتان؛ تا آن هنگام كه زنده هستید آن را خالى نگذارید، كه اگر خالى گذارده شود، مهلت داده نمىشوید و بلاى الهى شما را فرا مىگیرد.
خدا را خدا را در مورد جهاد با اموال و جانها و زبانهاى خویش در راه خدا.
و بر شما لازم است كه پیوندهاى دوستى ومحبت را محكم كنید و بذل و بخشش را فراموش نكنید و از پشت كردن به هم و قطع رابطه برحذر باشید. امر به معروف ونهى از منكر را ترك مكنید كه اشرار بر شما مسلط مىشوند و سپس هرچه دعا كنید، مستجاب نمى گردد.
افزودن دیدگاه جدید