21- قال الإمام الهادی علیه السلام:

راکِبُ الحَروُنِ اَسیرُ نَفْسِهِ، وَ الجاهِلُ اَسِیرُ لِسانِهِ؛

کسی که گرفتار هوی و هوس خود شد، مانند شخصی است که بر مرکب چموشی سوار است و شخص نادان گرفتار و اسیر زبان خود است

بحارالانوار، ج۷۵، ص۳۶9

22- دخل علی بن محمد (علیه السلام) على مریض من أصحابه و هو یبکی و یجزع من الموت ، فقال له:

یا عبد الله تخاف من الموت لأنک لا تعرفه، أ رأیتک إذا اتَّسَختَ و تقذَّرت و تأذَّیت من کثرة القذر و الوسخ علیک و أصابک قروح و جُربٌ و علمت أنَّ الغَسلَ فی حمام یزیل ذلک کله؟ أ ما تُریدُ أن تدخله فتغسل ذلک عنک أو ما تکره أن لا تدخله فیبقى ذلک علیک؟

قال: بلى یا ابن رسول الله.

قال: فذاک الموت هو ذلک الحمام و هو آخر ما بقی علیک من تمحیص ذنوبک و تنقیتک من سیئاتک فإذا أنت وردت علیه و جاوزته فقد نجوت من کل غم و هم و أذى و وصلت إلى کل سرور و فرح. فسکن الرجل و استسلم و نشط و غمض عین نفسه و مضى لسبیله.

معانی الأخبار، ص 290.

امام هادی علیه السلام به عیادت یکی از اصحاب خود که بیمار بود، آمدند در حالی که آن شخص از ترس مرگ، گریه می کرد و بی تابی می نمود.

امام به او فرمود: به خاطر این از مرگ می ترسی که حقیقت آن را نمی شناسی. آیا اگر زمانی بدنت چرک و کثیف شود و از شدت و زیادی آلودگی و چرک بدن، اذیت شوی و مضافاً اینکه به جراحت زخم و بیماریِ گری مبتلا شوی، و بدانی که شستشوی در یک حمام همه ی این عوارض و ناراحتی ها را از بین می برد، آیا نمی خواهی وارد این حمام شوی و خود را شستشو دهی؟ یا اینکه ناراحتی از داخل شدن به آن حمام، و می خواهی چرک ها بر بدنت باقی بماند؟

عرض کرد: بله ای پسر پیامبر (وارد آن حمام می شوم).

امام فرمود: مرگ هم همین طور است؛ مانند حمام است و مرگ آخرین مرحله برای از بین رفتن گناهان و پاکیزه شدن از بدی های توست. پس وقتی وارد آن مرحله شدی و از آن گذشتی، در واقع از هر غم و اندوه، ناراحتی و آزاری نجات یافته ای و به خوشحالی و شادمانی واقعی رسیدی.

سپس آن مرد آرامش خاطر پیدا کرد و خوشحال شد و تسلیم مرگ گردید و چشمان خود را فرو بست و از دنیا رفت.

23- قال الإمام الهادی علیه السلام:

اَذْکُرْ حَسَراتِ التَّفْرِیطِ بِاَخْذِ تَقْدیمِ الْحَزْمِ؛

افسوس خوردن کوتاهی در انجام دادن کار را، با تصمیم‌گیری قاطع جبران کن.

بحارالانوار، ج۷۵، ص370

24- قال الإمام الهادی علیه السلام:

لَولا مَنْ يَبْقي بَعْدَ غَيْبَةِ قائِمِکُمْ عليه‏ السلام مِنَ الْعُلَماءِ، الدّاعينَ اِلَيْهِ، وَ الدّالّينَ عَلَيْهِ وَ الذّابّينَ عَنْ دينِهِ بِحُجَجِ اللّه‏ِ

وَ المُنْقِذينَ لِضُعَفاءِ عِبادِ اللّه‏ِ مِنْ شِباکِ اِبْليسَ وَ مَرَدَتِهِ وَ مِنْ فِخاخِ النَّواصِبِ الَّذينَ يُمْسِکون َاَزِمَّةَ قُلوبِ ضُعَفاءِ الشّيعَةِ کَما يُمْسِکُ السَّفينَةَ سُکّانَها، لما بقی أحد إلاّ ارتدَّ عن دین الله، أولئک هم الأفضلون عند الله عزّ و جلّ.

اگر پس از غايب شدن حضرت قائم عليه‏ السلام علمایی باقی نبودند که مردم را به سوي آن حضرت دعوت کنند و بر وجود مبارکش دلالت و راهنمایی کنند، و از دین و آئین الهی او به وسیله ی حجت های آسمانی دفاع نمایند، و بندگان ضعیف خدا را از دام های دشمنان ما که زمان قلوب شیعیان ضعیف الایمان ما را مانند ناخدای کشتی در دست دارند، نجات بخشند، در دنیا هیچ کس باقی نمی ماند جز آنکه از دین و آئین پروردگار رویگردان و مرتد شود. اینگونه علما و دانشمندان برترین افراد نزد خدای عزّ و جلّ می باشند.

احتجاج ، ج 2، ص 260.

25- قال الإمام الهادی علیه السلام:

اَلمِراءُ یفْسِدُ الصَّداقَهَ القَدِیمَهَ وَ یحِلِّلُ العُقْدَهَ الوَثیقَهَ وَ اَقَلُّ ما فیه اَنْ تَکُونَ فیها الْمُغالَبَهُُ وَ الْمُغالَبَهُ اُسُّ اَسْبابِ القَطِیعَهِ؛

جدال، دوستی قدیمی را تباه می‌کند و پیوند اعتماد را می‌گشاید و کمترین چیزی که در آن است، غلبه بر دیگری است که آن هم سبب جدایی است.

بحارالانوار، ج۷۵، ص۳۶9

26- قال الإمام الهادی علیه السلام:

خَیرٌ مِنْ الخیر فاعِلُهُ، و اَجْمَلُ من الجمیل قائِلُهُ، و اَرْجَحُ من العلم حامِلُهُ، وَ شَرٌّ مِنَ الشَرِّ جالِبُه، وَ اَهُوَلَ مِنَ الهَوْلِ راکِبُهُ؛

بهتر از نیکی، نیکوکاری است، و زیباتر از زیبایی، گوینده آن است، و برتر از علم، حامل آن است، و بدتر از بدی، عامل آن است، و وحشتناک‌تر از وحشت، آورنده آن است.

بحارالانوار،ج۷۵، ص۳۷۰، باب ۲۸

27- قال الإمام الهادی علیه السلام:

الْعُجْبُ صارِفٌ عَنْ طَلَبِ الْعِلْمِ داع إلَي الْغَمْطِ.

عُجب و خودبيني مانع تحصيل علم خواهد بود و در نتيجه شخص را در پَستي و ناداني نگه مي دارد.

«بحارالأنوار، ج 69، ص 199، ح 27»

28- قال الإمام الهادی علیه السلام:

اِيّاكَ وَالْحَسَدَ فَاِنَّهُ يَبينُ فيكَ وَلايَعْمَلُ فى عَدُوِّكَ؛

از حسد بپرهيز، چون حسادت تو آشكار مى‏شود و در دشمنت هـم تأثيرى ندارد.

بحارالأنوار، ج 78 ص 370.

29- قالَ الإمامُ الهادي - عليه السلام - :

لا تَطْلُبِ الصَّفا مِمَّنْ كَدِرْتَ عَلَيْهِ، وَلاَ النُّصْحَ مِمَّنْ صَرَفْتَ سُوءَ ظَنِّكَ إلَيْهِ، فَإنَّما قَلْبُ غَيْرِكَ كَقَلْبِكَ لَهُ.

امام هادي - عليه السلام - فرمود:

از كسي كه نسبت به او كدورت و كينه داري، صميّميت و محبّت مجوي. همچنين از كسي كه نسبت به او بدگمان هستي، نصيحت و موعظه طلب نكن، چون كه ديدگاه و افكار ديگران نسبت به تو همانند قلب خودت نسبت به آنها مي باشد.

«بحار الأنوار، ج 75، ص 369، ح 4»

30- قال الإمام الهادی علیه السلام:

العقوق یعقب القلة و یؤدی الی الذلّة.

عقوق والدین، باعث کمی مال است و شخص را به نکبت و ذلّت در دنیا می کشد.

مستدرک الوسائل، أبواب أحکام الأولاد، باب 75، ح 29.