11- الامام باقر( عليه السلام ) قال:

«سِلاحُ اللِّئامِ قَبيحُ الكَلامِ».

 

سلاح افراد پست، حرف‏هاي رکيک است.

 

بر اساس اين روايت اگر مي‏خواهيم کرامت بيشتري داشته باشيم بايد از سخنان قبيح دوري کنيم.

 

 

12- قالَ الباقرُ علیهِ السلامُ:

إنَّ اللهَ خَبَأَ ثَلاثَةَ أشْیاءَ فی ثَلاثَةِ أشْیاءَ:

1) خَبَأَ رِضاهُ فی طاعَتِهِ فَلا تُحَقِّرَنَّ مِنَ الطّاعَةِ شَیْئاً فَلَعَلَّ رِضاهُ فیهِ

2) وَ خَبَأَ سَخَطَهُ فی مَعْصِیَتِهِ فَلا تُحَقِّرَنَّ مِنَ الْمَعْصِیَةِ شَیْئاً فَلَعَلَّ سَخَطَهُ فیهِ

3) وَ خَبَأَ أوْلِیائَهُ فی خَلْقِهِ فَلا تُحَقِّرَنَّ أحَداً فَلَعَلَّ ذلِکَ الْوَلِیُّ؛

امام باقر علیه السلام فرمودند:

همانا خداوند سه چیز را در سه چیز مخفی کرده است.

1) رضایت خویش را در طاعتش مخفی کرده است. پس هیچ طاعتی را کوچک مشمار، شاید رضایت خدا در آن طاعت باشد.

2) و خشم و غضب خود را در معصیت و گناه مخفی کرده است. پس هیچ معصیتی را کوچک مشمار، شاید غضب خدا در آن معصیت باشد.

3) و دوستان خود را در بین مردم مخفی کرده است. پس هیچ کسی را کوچک و خار مشمار. شاید دوست خدا همان باشد.

(کشف الغمة، ج2، ص148)

 

 

13- قال علیه السلام:

ثلاث هن قاصمات الظهر: رجل استكثر عمله و نسي ذنوبه و اعجب برأيه؛

 

سه چيز پشت انسان را مي شكند:

مردي كه عمل خويش را زياد شمارد،

گناهانش را فراموش كند،

و به رأي خويش خوشنود باشد.

 

 

14- قال علیه السلام:

كُلُّ ذَنْبٍ يُكَفِّرُهُ الْقَتْلُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَّا الدَّيْنَ فَإِنَّهُ لَا كَفَّارَةَ لَهُ إِلَّا أَدَاؤُهُ أَوْ يَقْضِيَ صَاحِبُهُ أَوْ يَعْفُوَ الَّذِي لَهُ الْحَقُّ؛

 

كفاره هر گناهى كشته شدن در راه خدا است، بجز بدهكارى كه كفاره اش منحصر است در اينكه: يا خود بدهكار آن را بپردازد و يا رفيقش از جانب او پرداخت كند و يا طلبكار از حق خود بگذرد.

 

 

15- قال علیه السلام:

إنّ الله تبارك و تعالی أعطی المإمن ثلاث خصال:

العزّة فی الدنیا

والفلج فی الآخرة

والمهابة فی صدورالظالمین؛

 

خداوند، به مومن سه ویژگی موهبت فرمود: عزت و رستگاری در دنیا و آخرت و مهابت در دل ستمگران.

فروع كافی، كلینی،ج8، ص234.

 

16- قال علیه السلام:

الْعِلْمُ خَزَائِنُ وَ الْمَفَاتِيحُ السُّؤَالُ فَاسْأَلُوا يَرْحَمُكُمُ اللَّهُ فَإِنَّهُ يُؤْجَرُ فِي الْعِلْمِ أَرْبَعَةٌ السَّائِلُ وَ الْمُتَكَلِّمُ وَ الْمُسْتَمِعُ وَ الْمُحِبُّ لَهُم؛

 

علم و دانش مانند خزينه‏ها و گنج ها است ، و كليدها ى آنها  سؤال و پرسش است ، پس خدا شما را رحمت كند و بيامرزد، آنچه را نمي دانيد  بپرسيد، زيرا چهار كس را در علم و دانش اجر و مزد مي دهند:

1-  پرسنده  

2-  گوينده

3 - شنونده 

4 - دوست دارنده‏ ايشان. 

مجلسی، علامه محمد باقر، بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار ، ج‏1 ، ص196.

 

 

17- قال علیه السلام:

«صِلَةُ الْأَرْحَامِ تُزَكِّي الْأَعْمَالَ وَ تُنْمِي الْأَمْوَالَ وَ تَدْفَعُ الْبَلْوَى وَ تُيَسِّرُ الْحِسَابَ وَ تُنْسِئُ فِي الْأَجَل‏؛

 

صله ارحام اعمال را پاك كند و اموال را فزونى دهد و بلا را بگرداند و حساب را آسان كند و اجل را تأخير اندازد.

الكافي ، ج‏2 ، ص 155

 

18- قال علیه السلام:

إنّ العبد لیكون بارّاً بوالدیه فی حیاتهما ثم یموتان فلا یقضی عنهما دینهما و لا یستغفر لهما فیكتبه الله عاقاً و إنّه لیكون عاقاً لهما فی حیاتهما غیر بارّ بهما فإذا ماتا قضی دینهما و استغفر لهما فیكتبه الله بارّاً؛

 

هر آینه كسی كه نسبت به پدر و مادر خود نیكوكار بوده، پس از مرگ آنها دین آنان را ادا نمی كند و برای آنان استغفار نمی نماید، پس خداوند او را در شمار آزاردهندگان قرار می دهد.

و بسا كه كسی آزاردهنده پدر و مادرش بوده و در حیاتشان به آنان نیكی نمی كرده است، ولی پس از مرگ آنها دین آنها را ادا كرده و برایشان استغفار نموده است، پس خداوند او را در شمار نیكی كنندگان به والدین قرار می دهد.

 

 

از این روایت فهمیده می شود كه اولاً: وظیفه سپاسگزاری از پدر و مادر با مرگ آنها خاتمه نمی یابد و دیگر اینكه خداوند راه را برای جبران كوتاهی های فرزند خطاكار بازگزارده است.

المحجة البیضاء، ج 3، ص441

 

 

19- قال علیه السلام:

من يمشى فى حاجة أخيه المسلم أظله الله بخمسة و سبعين ألف ملك، و لم يرفع قدماً إلاّ و كتب الله بها حسنه، و حَطَّ عنه بها سيئة، و یرفع له بها درجة فإذا فرغ من حاجته كتب الله له عز و جل له بها اجر حاجٍّ و معتمرٍ.

 

هرکس در راه انجام حاجت برادر مسلمانش قدم بردارد، خداوند او را در زیر سایه ی هفتاد و پنج هزار فرشته قرار می دهد، و هر گامی که برمی دارد، خداوند برایش حسنه ای نویسد و گناهی از او بزداید و درجه ی او را بالا برد، و چون او از برآوردن حاجت برادرش فارغ شود، خدای عزّوجلّ برایش پاداش حج و عمره نویسد.

 

 

20- قال علیه السلام:

«أربع من كنَّ فیه بنی الله له بیتاً فی الجنَّة:

من آوی الیتیم و رحم الضَّعیف و أشفق علی والدیه و رفق بمملوكه.»

 

چهار خصلت در هر كس باشد، خداوند خانه ای در بهشت برای او بنا كند:

كسی كه یتیمی را پناه دهد و بر ناتوانی دلسوزی كند و به پدر و مادر خود مهر ورزد و با برده و زیر دست خود مدارا كند.