یک شیخ وهابی در فتوایی اعلام کرد: کشته سه طایفه علوی ها، شیعیان دوازده امامی و حوثی ها جایز است.
«شیخ صالح اللحیدان» از شیوخ سرشناس وهابی عربستان سعودی در یک نوار صوتی که در یوتیوپ منتشر شده، نسبت به قتل علوی های سوریه به عنوان افرادی کافرتر از یهودیان و مسیحیان دعوت می کند.
شیخ لحیدان در ادامه با لحنی خصمانه می گوید: کشتن سه طایفه علوی ها، شیعیان دوازده امامی و حوثی ها جایز است.
این وهابی ادامه می دهد: چیزی به نام شیعه در مصر وجود ندارد. ایران در اواسط قرن چهادهم می خواست شیعه را در این کشور گسترش دهد که موفق نشد.
وی که یکی از ارکان نظام وهابی در عربستان محسوب می شود، نظام سوریه را به «نظام خبیث و به شدت کافر» توصیف کرده و به جهاد برای سرنگونی بشار اسد فرامی خواند.
این شیخ وهابی در سخنان خود می گوید: حزب بعث، یک حزب فاشیست و خبیث است و جز شر برای اعراب به ارمغان نیاورده است.
وی می افزاید: بشار اسد و پدرش بدترین و خبیث ترین جنایات را علیه مردم سوریه مرتکب شده اند.
این شیخ وهابی مدعی است که در مصر شیعه وجود ندارد حال انکه منابع غیر رسمی از حضور 1/5 میلیونی شیعیان در مصر خبر می دهد.
محبت اهل بيت ـ عليهم السلام ـ از قرن‌ها پيش، حتي قبل از دوران فاطميان، با قلب و جان مردم مسلمان مصر عجين شده است. سابقه اين امر به دوره صدر اسلام و دوران فتح مصر به دست سپاه اسلام بازمي‌گردد. در اين سپاه، جمعي از دوستداران حضرت علي (ع) نظير «ابوذرغفاري»، «مقداد بن اسود كندي» و «ابوايوب انصاري» حضور داشتند. اين عده آشكارا به ولاي علي مرتضي(ع) اهتمام داشتند و به دعوت مردم به سوي علي(ع) معروف بودند و هيچ گاه و در هيچ جايي از فراخواندن مردم به ولا و محبت آن حضرت بازنمي‌ايستادند و عمار یاسر نیز در زمان عثمان به مصر آمده بود . اما به گفته مقریزی اولین قیام شیعه ضد دولتی در عصر عباسیان در مصر ، حرکت علی بن محمد ، فرزند نفس زکیه بود که مردم را به اهداف پدر و عم خویش دعوت کرد . اما در دوران متوکل عباسی وضعیت شیعیان وخیم شد و جان و مال هر کسی که حب علی و خاندان او علیهم السلام را در دل داشت به خطر انداخت و بر آنان رحم نمیکرد . در همین دوران و در زمان ولایت یزید بن عبدالله ترکی ، بنا به دستور متوکل علویان و شیعیان از مصر به عراق تبعید می شدند .
مردم مصر در عصر حكومت فاطميان شيعه بوده و به مذهب و اعتقادات خود پاى‏بند بودند. دستگاه خلافت با تأسيس مراكز علمى بزرگ، مثل الازهر و برپايى و جا انداختن مراسم و شعائر بزرگ شيعه، مثل عيد غدير1 (به عنوان مظهر حقانيت شيعه)، عاشورا2 (مظهر مظلوميت شيعه)، نيمه شعبان3(يكى از اصلى‏ترين عقايد شيعه، يعنى انتظار) و ساير مراسم و بزرگداشت‏ها مردم را به مذهب، آشناتر و دلگرم‏تر مى‏كردند و مردم هم به قصد نشان دادن ميزان علاقه‏مندى خود به مذهبشان در اين مراسم حضور فعال داشتند.

1. مقريزى، المواعظ و الاعتبار بذكر الخطط، ج 1، ص 389.
2. همو، اتعاظ الحنفاء، ج1، ص 146.
3. سلطان، عبدالنعيم، المجتمع المصرى فى العصر الفاطمى ، ص133.

منبع :شفقنا