پاره اي از شب, گاهي نصف, گاهي ثلث و گاهي دو ثلث شب را به عبادت مي پرداخت. با اينكه تمام روزش خصوصاً در اوقات توقف در مدينه در تلاش بود, از وقت عبادتش نمي كاست. او آرامش كامل خويش را در عبادت و راز و نياز با حق مي يافت. عبادتش به منظور طمع بهشت و يا ترس از جهنم نبود؛ عاشقانه و سپاسگزارانه بود.

روزي يكي از همسرانش گفت: تو ديگر چرا آنهمه عبادت مي كني؟ تو كه آمرزيده اي!

جواب داد: آيا يك بنده سپاسگزار نباشم؟

بسيار روزه مي گرفت, علاوه بر ماه رمضان و قسمتي از شعبان, يك روز در ميان روزه مي گرفت. دهه آخر ماه رمضان بسترش بكلي جمع مي شد و در مسجد معتكف مي گشت و يكسره به عبادت مي پرداخت, ولي به ديگران مي گفت: كافي است در هر ماه سه روز روزه بگيريد.

مي گفت: به اندازه طاقت عبادت كنيد؛ بيش از ظرفيت خود بر خود تحميل نكنيد كه اثر معكوس دارد. با رهبانيت و انزوا و گوشه گيري و ترك اهل و عيال مخالف بود. بعضي از اصحاب كه چنين تصميمي گرفته بودند، مورد انكار و ملامت قرار گرفتند. مي فرمود: بدن شما, زن و فرزند شما و ياران شما همه حقوقي بر شما دارند و مي بايد آنها را رعايت كنيد.

در حال انفراد, عبادت را طول مي داد؛ گاهي در حال تهجد ساعتها سرگرم بود؛ اما در جماعت به اختصار مي كوشيد, رعايت حال اضعف مامومين را لازم مي شمرد و به آن توصيه مي كرد.