یا اَبا الحَسَنِ یا عَلِیَّ بنَ مُحَمَّدٍ اَیُّهَا الهادیِ النِّقِیُّ یَابنَ رَسوُلِ اللّهِ یا حُجَّةَ اللّهِ عَلی خَلقِهِ یا سَیِدَناوَ مَولانا اِنا تَوَجَّهنا وَستَشفَعنا وَ تَوَسَّلنا بِکَ اِلیَ اللّهِ وَ قَدَّمناکَ بَینَ یَدَی حاجاتِنا یا وَجیهاً عِندَاللّهِ اِشفَع لَنا عِندَالله.

شهادت امام هادی (علیه السلام)

امام دهم، حضرت هادی (علیه السلام) در سال 254هجری به وسيله‌ی زهر به شهادت رسيد. در سامرا در خانه‌ای که تنها فقط فرزندش امام حسن عسکری بر بالين او بود. معتمد عباسی امام دهم را مسموم کرد. از اين سال امام حسن عسکری پيشوای حق شد و بار تعهد امامت را بر دوش گرفت. و در همان خانه‌ای که در آن بيست سال زندانی و تحت‌نظر بود، سرانجام به خاک سپرده شد.

زن و فرزندان امام هادی (علیه السلام)

حضرت هادی (علیه السلام) يک زن به نام سوسن يا سليل و پنج فرزند داشته است:

1 - ابومحمد حسن عليه السلام (امام عسکری (علیه السلام) يازدهمين اختر تابناک ولايت و امامت است).

2 - حسين.

3 - سيد محمد که يک سال قبل از پدر بزرگوارش وفات کرد، جوانی بود آراسته و پرهيزگار که بسياری گمان مي‌کردند مقام ولايت به وی منتقل خواهد شد. قبر مطهرش که مزار شيعيان است در نزديکی سامرا مي‌باشد.

4 - جعفر.

5 - عايشه، يا به نقل شادروان شيخ عباس قمي «علّيه».

زمامداران معاصر:

1. مأمون عباسى (۱۹۶ – ۲۱۸ق.).

2. معتصم عباسى (۲۱۸ – ۲۲۷ق.).

3. واثق عباسى (۲۲۷ – ۲۳۲ق.).

4. متوکل عباسى (۲۳۲ – ۲۴۷ق.).

5. منتصر عباسى (۲۴۷ – ۲۴۸ق.).

6. مستعین عباسى (۲۴۸ – ۲۵۲ق.).

7. معتز عباسى (۲۵۲ – ۲۵۵ق.).

خلفاى نامبرده، که همگى از سلسله‌ی بنى‌عباس هستند، در غصب خلافت و نادیده گرفتن حقوق امام معصوم(علیه السلام) متفق و هم‌رأى بودند؛ اما از میان آنان، متوکل عباسى جنایات و جسارت‏هاى فراوانى در مورد امام معصوم(علیه السلام) روا داشته است و دشمنى‏هاى وى به اهل بیت(علیهم السلام) زبانزد است.

زندگینامه امام علی النقی(علیه السلام)

نام: على بن محمد.

القاب: نقى، هادى، نجیب، مرتضى، عالم، فقیه، ناصح، امین، مؤتمن، طیّب، فتّاح ومتوکل.

واژه «متوکل» لقب «متوکل على اللَّه»، خلیفه‌ی عباسى نیز بود که در عصر امام‏هادى(علیه السلام) مى‏زیست. به همین دلیل، امام هادى(علیه السلام) این لقب را براى خویش نمى‏پسندید و به اصحابش دستور مى‏داد که از به‏کاربردن آن اعراض کنند.

کنیه: ابوالحسن.

چون کنیه‌ی امام موسى کاظم(علیه السلام) وامام رضا(علیه السلام) نیز ابوالحسن بود، به امام هادى(علیه السلام) ابوالحسن ثالث گفته مى‏شود.

منصب: معصوم دوازدهم و امام دهم شیعیان.

نسب پدرى: ابوجعفر، محمد بن على بن موسى بن جعفر بن محمد بن على بن حسین بن على بن ابى‏طالب(علیه السلام).

نام مادر: سمانه مغربیه که کنیه‌ی وى ام الفضل بود.

امام هادى(علیه السلام) در شأن مادرش فرمود:

مادرم به حق من عارف و از اهل بهشت است. شیطان سرکش به او نزدیک نمى‏شود و مکر جباران به وى نمى‏رسد. او در پناه خدایى است که نمى‏خوابد و مادران صدیقان و صالحان را به خود وا نمى‏گذارد.

تاریخ ولادت: نیمه ذى حجه سال ۲۱۲ هجرى.

برخى مورخان تولد آن حضرت را دوم یا پنجم رجب همین سال و برخى دیگر رجب سال ۲۱۴ دانسته‏اند. یکى از ادله‏اى که زمان تولد آن حضرت را ماه رجب مى‏داند، دعاى ناحیه مقدسه است:

«اللّهُمَّ اِنّی أسئلکَ بالمَولوُدَینِ فی رَجبٍ، مُحمّدِ بنِ عَلیٍ الثّانی وَابنه علیّ بنِ محمّدٍ المُنتَجب».

محل تولد: «صُریا» در حوالى شهر مدینه، در سرزمین حجاز (عربستان سعودى کنونى). صریا قریه‏اى بود که امام موسى بن جعفر(علیه السلام) آن را بنا نهاد و سال‌هاى طولانى، موطن اولاد و احفاد آن حضرت بود. فاصله آن با مدینه حدود سه میل است.

مدت امامت: از ذى قعده سال ۲۲۰ هجرى تا رجب ۲۵۴ هجرى، به مدت ۳۳سال. زمانى که آن حضرت به امامت رسید، هشت سال و پنج ماه بیشتر نداشت.

تاریخ و سبب شهادت: سوم ماه رجب (و به قولى ۲۵ جمادى الاخر) سال ۲۵۴ هجرى، به وسیله‌ی زهرى که معتمد عباسى، برادر معتز (خلیفه‌ی وقت) به آن حضرت خورانید. سن آن حضرت در هنگام شهادت، ۴۰ یا ۴۲ سال بود.

محل دفن: سامرا، که در سابق به آن «سرّ مَن رَأى‏» گفته مى‏شد (درکشور عراق کنونى).

همسر: حدیث (یا سلیل) که به او جده مى‏گفتند.

فرزندان: 1. ابا محمد حسن عسکرى(علیه السلام). 2. حسین. 3. محمد. 4. جعفر.5. علیّه یا عایشه.