وقتی سرت را روی بالش می گذاری

آنقدر میترسم که دیگر بر نداری

تو آفتاب روشنی در خانه ی ما

تو آفتاب روشنی هر چند تاری

فردا کنار سفره با هم می نشینیم

امروز را مادر اگر طاقت بیاری

تو آنچنان فرقی نکدی غیر از این که

آیینه بودی شدی آیینه کاری

آلاله می کاری و باران می رسانی

چه بستر پر لاله ای ؟ چه کشت و کاری

آنقدر تمرین می کنی با دستهایت

تا شانه را یک مرتبه بالا بیاری

بگذار گیسویم به حال خویش باشد

اصلا بیا و فرض کن دختر نداری ...

سروده ی علی اکبر لطیفیان