با دقت در پدیده های هستی که نشانه ای از آفریدگار هستند، صفاتی از خالق روشن می شود که آن صفات در ماده و انرژی وجود ندارند و به همین دلیل، ماده و انرژی نمی توانند خالق هستی باشند.

به عنوان نمونه، نظم درونی یک موجود یا نظمی که بین موجودات مختلف وجود دارد، دلیلی بر وجود شعور و درک در خالق هستی است. با اینکه قطعا ماده و انرژی شعوری ندارند که با آن بتوانند چنین موجوداتی خلق کنند.

امروز با پیشرفت علوم و شناخت بیشتر جهان، انسان ابعاد حیرت انگیزی از خلقت را کشف می کند که هیچ موجود عاقلی نمی تواند این همه عجائب و شگفتی را ناشی از عمل یک موجود بی شعور بداند. آیا انسان می تواند با دیدن یک یخچال فریزر، شیک و مجهز، احتمال دهد که روزی بر حسب اتفاق چند سنگ به هم خورده اند و در اثر این برخورد، این دستگاه ایجاد شده است؟ این در حالی است که ارتباط دادن خلقت عظیم هستی به ماده و انرژی، به مراتب ابلهانه تر از احتمالی است که درباره یخچال فریزر مطرح شد.

این در حالی است که همین قانون بقای ماده و انرژی بر مخلوق بودن آن دو اشاره می کند. چرا که تغییر دائمی و تبدیل ماده و انرژی، خود نشانه ای از مقهور بودن و حادث بودن آنهاست. و هر امر مقهور و حادثی خود محتاج خالقی قاهر است.