نظیر ترانه هایی که با غنا برای اهل بیت (علیهم السلام) خوانده می شود، قرآن خواندن با غناء است که در روایات مذمت آن و وجود آن در آخر الزمان بیان شده است:

پيغمبر خدا (ص) در آخرين حج خود فرمود: از نشانه‏ هاى قيامت: تباه كردن نماز، پيروى شهوات، گرايش به هوسها، بزرگ شمردن مال دنيا و دين را به دنيا فروختن است، در اين هنگام است كه‏ ... قرآن را با آهنگ آلات موسيقى همساز مى ‏كنند، و ... آن را به غنا مى ‏خوانند.[۱]

پس آنچه روشن است اینکه نه تنها این عمل، بدی های دیگر چنین افرادی را نمی پوشاند، بلکه همین عمل آنها نیز، فعلی ناروا است. و همه شنیده ایم که هدف وسیله را توجیه نمی کند که یکی از مصادیق آن، همین مساله می باشد.

چگونه ممکن است کسی با هدف دوست داشتن اهل بیت (علیهم السلام) و ابراز محبت به آنها، فعل حرام انجام داده و مثلا بدون حجاب در انظار ظاهر شود یا آنکه غنا خوانی کند و ما فعل زشت او را ممدوح بدانیم؟

علاوه بر اینکه خدای متعال شرطی برای پذیرش اعمال قرار داده است و حتی اگر این فعل صحیح بود، از چنین افرادی پذیرفته نمی شد! چرا که خدای متعال تنها اعمال متقین را می پذیرد. نه آنان که سراسر زندگی شان را گناه و زشت کاری فرا گرفته است:

«إِنَّما يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقينَ[مائده/۲۷] خدا، تنها از پرهيزگاران مى‏ پذيرد.»

همچنین محب اهل بیت (علیهم السلام) کسی است که در عمل تابع آنها باشد و محبت او در رفتارش بروز بیابد. و این گونه نیست که خدای متعال به صرف ادعای کسی به او پاداش دهد. همان گونه که در قرآن بارها بیان نموده که صرف ادعا را نپذیرفته و ادعاها را در میدان عمل محک زده و مدعیان بیهوده گو را از مومنان حقیقی متمایز می کند.

«أَ حَسِبَ النَّاسُ أَنْ يُتْرَكُوا أَنْ يَقُولُوا آمَنَّا وَ هُمْ لا يُفْتَنُونَ[عنکبوت/۲] آيا مردم گمان كرده ‏اند به صرف اينكه بگويند ايمان آورده ‏ايم رها مى‏ شوند و آزمايش نمى‏ شوند؟!»

[۱]. وسائل الشيعة، ج‏۱۵، ص ۳۵۰.