اولا منظور از درگیر بودن چیست؟ آیا مسلمانان اکنون مشغول مذاکره و مباحثه هستند که باید با کدام پا وارد دست شویی شوند؟ آیا کتاب های پژوهشی گسترده ای به این مورد اختصاص داده اند؟ آیا آزمایش های عدیده ای برای بررسی آن سامان داده اند؟ قطعا کسانی که قصد تمسخر و ستیزه ندارند، اذعان می کنند که چنین نیست.

پس اشکال به چیست؟ آیا توجه به امور جزئی و کوچک در زندگی امر زشت و ناپسندی است؟ کسی که به عصر فضا استناد می کنند؛ هنوز در نیافته است که مسائل بسیار کوچک و جزئی نیز باید در جایگاه خودشان مد نظر قرار گیرند؟

کم و بیش شنیده ایم که سفر شاتل های فضایی به خاطر مسائل کوچک و جزئی مدتها به تعویق افتاده است یا به خاطر اشتباهات کوچک فاجعه هایی به بار آمده و آزمایش ها یا پرتاپ ها با شکست مواجه شده است. و میلیون ها دلار نابود شده است.

پس حداقل کسی که در عصر فضا زندگی می کند، باید درک کند که مسائل بسیار کوچک هم شایان توجه است. و اتفاقا تسامح و بی توجهی به آنها اصلا شایسته انسان محقق و اندیشمند نیست. و آنچه سبب پیشرفت های تکنولوژیکی دوران ما شده است، ریز بینی های همین عرصه است.

ثانیا شایسته است بدانیم که در دین اسلام، مسائلی نظیر آنچه مطرح شده، در عرصه علم و عمل اصلا پررنگ نیستند. در عرصه علمی به اصطلاح "در ادله سنن تسامح می شود." یعنی برای فهم اینکه کدام حالت مستحب است، بررسی خاصی صورت نمی گیرد. و سریع از این مساله عبور می شود و در عرصه عملی نیز این عمل هرگز مورد تاکید قرار نمی گیرد بلکه به عنوان یک امر مستحبی که انجامش بهتر است، و ترک آن هم ایرادی ندارد، معرفی می شود.

هر چند که می توانیم این مثال را بارها و بارها تکرار کنیم تا به عنوان یک نماد مشخص شود، مسائل جزئی زندگی نیز در جای خود باید مورد توجه قرار گیرند.

ثالثا اگر کسی نگاه واقع بینانه داشته باشد، مسائل مهم و مورد اعتنای دین داران واضح است و یافتن آن اصلا دشوار نمی باشد.

قرآن شریف می فرماید هدف از ارسال کتب آسمانی بر پا داشتن عدل است. (لَقَدْ أَرْسَلْنا رُسُلَنا بِالْبَيِّناتِ وَ أَنْزَلْنا مَعَهُمُ الْكِتابَ وَ الْميزانَ لِيَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْط ۲۵ حدید)

پیامبر مکرم اسلام (ص) می فرمایند: بعثت و وظیفه من ارتقای اخلاق است. ( إِنَّمَا بُعِثْتُ لِأُتَمِّمَ مَكَارِمَ الْأَخْلَاق‏ مكارم الأخلاق، ص: ۸)

پس چگونه می شود، آنچه دین در سرلوحه اهداف خود قرار داده، کنار گذاشته می شود و مسائل دیگری به عنوان مساله اصلی دین معرفی می شود؟

آیا شایسته نیست انسانی که به پیشرفت های علمی زمان خود افتخار می کند، از دانشمندان زمان خود واقع بینی و تلاش برای فهم آن را بیاموزد.