چرا توقع داریم، خدا زندگی دنیایی را برایمان بدون رنج بسازد، در حالی که اتفاقا طبق سنت الهی، مقربان الهی، بهره بیشتری از بلاها دارند! و طبیعتا کسی که خدا را می بیند، نباید توقع زندگی دنیوی بدون رنج داشته باشد! پيامبر خدا صلى الله عليه و آله می فرمایند: مؤمن نيستى مگر آنگاه كه بلا و گرفتارى را نعمت شمارى و آسايش را محنت؛ زيرا بلاى دنيا ، نعمت آخرت است و خوشى دنيا ، رنج آخرت. (بحار الأنوار : ٦٧/٢٣٧/٥٤)

 بلای دنیا مثل سختی و زحمتی است که انسان در حین کار کردن با آن مواجه می شود، اما به خاطر علم به نتیجه کار و ثمره ای که به آن خواهد رسید، سختی را تحمل می کند و چه بسا از آن لذت نیز ببرد. مثل کوهنوری که زحمت صعود را با اشتیاق فتح قله، به جان می خرد،  و جزع و فزع نمی کند.

و انسانی که دنیا را مزرعه آخرت می داند، می فهمد بخشی از بلاها، بستری برای شکوفا کردن استعدادهای اوست. و بسیاری از توانایی های انسان در پرتو روبرو شدن با مصائب و مشکلات و پنجه نرم کردن با آنهاست.  بنابراین در این موارد، خداوند مثل مادری است که زمین خوردن بچه را می بیند، اما نظاره می کند تا کودک راه رفتن و برخواستن را بیاموزد. و نباید توقع داشته باشیم خدای متعال، علم و حکمتش را کنار بگذارد، و در پی توقعات جاهلانه ما باشد! کما اینکه در قرآن می فرماید:

 عَسى‏ أَنْ تَكْرَهُوا شَيْئاً وَ هُوَ خَيْرٌ لَكُمْ وَ عَسى‏ أَنْ تُحِبُّوا شَيْئاً وَ هُوَ شَرٌّ لَكُمْ وَ اللَّهُ يَعْلَمُ وَ أَنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ (۲۱۶ بقره) چه بسا چيزى را خوش نداشته باشيد، حال آن كه خيرِ شما در آن است. و يا چيزى را دوست داشته باشيد، حال آنكه شرِّ شما در آن است. و خدا مى‏داند، و شما نمى‏دانيد.

و البته توجه به این نکته نیز لازم است که بخشی از مشکلات، ثمره اعمال خود ماست:

وَ ما أَصابَكُمْ مِنْ مُصيبَةٍ فَبِما كَسَبَتْ أَيْديكُمْ وَ يَعْفُوا عَنْ كَثيرٍ؛ (۳۰ شوری)هر مصيبتى به شما رسد، به خاطر اعمالى است كه انجام داده‏ايد، و بسيارى را نيز عفو مى‏ كند.

و این نیز به خاطر حاکم بودن نظام علیت در دنیاست.  و در این گونه موارد به قول ناصر خسرو باید گفت:

نکوهش مکن چرخ نیلوفری را ** برون کن ز سر باد و خیره‌سری را
بری دان از افعال چرخ برین را ** نشاید ز دانا نکوهش بری را