زهر طرف به کمام تیر غم زمانه گرفت / دل مرا که بسی بود خون نشانه گرفت

چو جدّ خویش علی سالها به خانه نشاند / ز دیده ام همه اشک دانه دانه گرفت

هنوز خانه زهرا نرفته بود از یاد / که آتش از در و دیوار من زبانه گرفت

سپاه کفر به کاشانه ام هجوم آورد / مرا به زمزمه و ناله شبانه گرفت

سر برهنه ، پای برهنه برد مرا / پی اذیت من بارها بهانه گرفت

هنوز ز خستگی راه بود در بدنم  / که خصم تیغ به قتلم در آن میانه گرفت

هزار شکر که زهر جفا نجاتم داد  / مرا به موج غم از مردم زمانه گرفت

چه کردند با پسر فاطمه ، چه خون ها که به دل فرزندان فاطمه نکردند ، شبانه امام صادق را با سر و پای برهنه بردند قصر منصور ، این نانجیب چند مرتبه شمشیر کشید برای شهادت امام صادق ، آخر الامر دستور داد آقا را با احترام برگردانند ، اما مدینه بچه ها نبودند ببینند قاتل بالای سر بابایشان با شمشیر ایستاده است ، اما قربان جد مظلومش حسین ، کربلا بچه ها بودند ، دیدند هر کسی هر چه در دست داشت به بدن عزیز زهرا زد .یکی با شمشیر می زد ، یکی با نیزه می زد آنهایی که سلاح نداشتند با سنگ به بدن ابی عبدالله زدند . همه صدا بزنیم حسین ...