اهل بیت و امام حسین علیه السلام
بسم الله الرحمن الرحیم
خدا و امام حسین علیه السلام
السلام عليك يا ثارالله وابن ثاره
شدت همبستگي و پيوند سيدالشهدا با خدا است، به گونه اي كه شهادتش همانند ريخته شدن خوني از قبيل خون خدا مي ماند كه جز با انتقام گيري و خونخواهي اولياي خدا، تقاص نخواهد شد. چنانچه به حضرت علي عين الله و يد الله نيز مي گويند، چون بر اثر ارتباط شديد چشم علي جز در راه رضاي او حركت نمي كند. القاب ديگري همانند "قتيل الله؛كشته شده ی خدا" براي امام حسين(ع) مؤيّد اين سخن است.
قرآن و امام حسین علیه السلام
حضرت امام صادق علیه السلام می فرماید: «سوره فجر را در هر نماز واجب و مستحب بخوانید که سوره حسین بن علی علیه السلام است».
عرفه و امام حسین علیه السلام
فَمِنْ ذَلِكَ مَا رَوَيْنَاهُ بِإِسْنَادِنَا إِلَى أَبِي جَعْفَرِ بْنِ بَابَوَيْهِ بِإِسْنَادِهِ فِي كِتَابِ ثَوَابِ الْأَعْمَالِ إِلَى أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع).
احاديث در رابطه با فضيلت زيارت امام حسين-عليه السّلام- در روز عرفه، نزد اهل معرفت، متواتر و فراوان است، از جمله: «ابو جعفر ابن بابويه» در كتاب «ثواب الاعمال» نقل كرده است كه امام صادق - عليه السّلام- فِي ثَوَابِ مَنْ زَارَ الْحُسَيْنَ (ع) فَقَالَ مَنْ أَتَاهُ فِي يَوْمِ عَرَفَةَ عَارِفاً بِحَقِّهِ كُتِبَ لَهُ أَلْفُ حَجَّةٍ وَ أَلْفُ عُمْرَةٍ مَقْبُولَةٍ وَ أَلْفُ غَزْوَةٍ مَعَ نَبِيٍّ مُرْسَلٍ أَوْ إِمَامٍ عَادِلٍ .
درباره ى ثواب زيارت امام حسين -عليه السّلام- فرمود: «هركس در روز عرفه در حالى كه حق امام حسين-عليه السّلام-را مى شناسد، به زيارت او برود، براى او پاداش ١٠٠٠ حج و ١٠٠٠ عمره ى پذيرفته شده و ١٠٠٠ بار شركت در جنگ در ركاب پيامبر مرسل يا امام عادل نوشته مى شود.»
وَ فِي رِوَايَةٍ أُخْرَى
در همان كتاب در روايت ديگر آمده است:
وَ مَنْ أَتَاهُ فِي يَوْمِ عَرَفَةَ عَارِفاً بِحَقِّهِ كَتَبَ اللَّهُ لَهُ أَلْفَيْ حَجَّةٍ وَ أَلْفَيْ عُمْرَةٍ مَقْبُولَةٍ [مُتَقَبَّلَاتٍ ] وَ أَلْفَ غَزْوَةٍ مَعَ نَبِيٍّ مُرْسَلٍ أَوْ إِمَامٍ عَادِلٍ قَالَ فَقُلْتُ وَ كَيْفَ لِي بِمِثْلِ الْمَوْقِفِ قَالَ فَنَظَرَ إِلَيَّ شِبْهَ الْمُغْضَبِ ثُمَّ قَالَ يَا فُلَانُ إِنَّ الْمُؤْمِنَ إِذَا أَتَى قَبْرَ الْحُسَيْنِ ع يَوْمَ عَرَفَةَ وَ اغْتَسَلَ بِالْفُرَاتِ ثُمَّ تَوَجَّهَ إِلَيْهِ كَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِكُلِّ خُطْوَةٍ حَجَّةً بِمَنَاسِكِهَا وَ لَا أَعْلَمُهُ إِلَّا قَالَ وَ عُمْرَةً
«هركس در روز عرفه در حالى كه حق امام حسين-عليه السّلام-را مى شناسد به زيارت او برود، خداوند پاداش ١٠٠٠ حج و ١٠٠٠ عمره ى مقبول و ١٠٠٠ بار شركت در جنگ در ركاب پيامبر مرسل يا امام عادل را براى او مى نويسد. راوى مى گويد به امام-عليه السّلام-عرض كردم: مگر جاى ديگر هم ثواب «موقف» عرفات را دارد؟ حضرت با نگاهى مشابه نگاه خشمگين به من نگريست و آن گاه با نام به من خطاب فرمود: هرگاه مؤمن در روز عرفه به زيارت مزار امام حسين-عليه السّلام-برود و با آب «فرات» غسل كند و آن گاه رو به سوى قبر آن حضرت حركت كند، خداوند براى هر گام او يك حج كامل با تمام مناسك آن مى نويسد. راوى در ادامه مى گويد: به نظرم حضرت، حج و عمره را با تمام مناسك آن دو فرمود.»
وَ مِنْ ذَلِكَ مَا رَوَاهُ بِإِسْنَادِهِ إِلَى أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع
در كتاب يادشده، در حديث ديگر آمده است كه امام صادق-عليه السّلام-فرمود:
أَنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى يَتَجَلَّى لِزُوَّارِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ ع قَبْلَ أَهْلِ عَرَفَاتٍ وَ يَقْضِي حَوَائِجَهُمْ وَ يَغْفِرُ ذُنُوبَهُمْ وَ يُسْعِفُهُمْ [يُشَفِّعُهُمْ ] فِي مَسَائِلِهِمْ ثُمَّ يَأْتِي أَهْلَ عَرَفَةَ فَيَفْعَلُ بِهِمْ ذَلِكَ
«خداوند -تبارك و تعالى- پيش از اهل «عرفات» براى زايران امام حسين-عليه السّلام-تجلى نموده و حوايج آنان را برآورده و گناهانشان را مى آمرزد و در مورد خواسته هايشان شفاعت مى كند، آن گاه به سراغ اهل عرفات مى رود و اين عنايات را به آنان مى كند.»
وَ مِنْ ذَلِكَ مِنْ غَيْرِ كِتَابِ ثَوَابِ الْأَعْمَالِ عَنِ الصَّادِقِ ع قَالَ
در روايت ديگر در غير كتاب «ثواب الاعمال» نقل شده است كه امام صادق -عليه السّلام-فرمود:
إِذَا كَانَ يَوْمُ عَرَفَةَ نَظَرَ اللَّهُ تَعَالَى إِلَى زُوَّارِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ ع فَقَالَ ارْجِعُوا مَغْفُوراً لَكُمْ مَا مَضَى وَ لَا يُكْتَبُ عَلَى أَحَدٍ ذَنْبٌ سَبْعِينَ يَوْماً مِنْ يَوْمِ يَنْصَرِفُ
«وقتى روز عرفه فرامى رسد، خداوند متعال به زايران قبر حسين بن على-عليهما السّلام-نظر [رحمت]مى كند و خطاب به آنان مى فرمايد: بازگرديد در حالى كه گناهان گذشته ى شما آمرزيده شده است و از روزى كه زايران بازمى گردند تا ٧٠ روز براى آنان گناه نمى نويسد.»
وَ مِنْ ذَلِكَ عَنِ الصَّادِقِ ع أَيْضاً أَنَّهُ قَالَ
نيز در حديث ديگر آمده است كه امام صادق-عليه السّلام-فرمود:
مَنْ زَارَ الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ ع يَوْمَ عَرَفَةَ كَتَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ أَلْفَ أَلْفِ حَجَّةٍ مَعَ الْقَائِمِ وَ أَلْفَ أَلْفِ عُمْرَةٍ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ عِتْقَ أَلْفِ أَلْفِ نَسَمَةٍ وَ حُمْلَانَ أَلْفِ أَلْفِ فَرَسٍ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَ سَمَّاهُ اللَّهُ عَبْدِيَ الصِّدِّيقُ آمَنَ بِوَعْدِي
«هركس در روز عرفه به زيارت حسين بن على-عليهما السّلام-برود، خداوند-عزّ و جل-يك ميليون حج در ركاب حضرت قائم-عجّل اللّه تعالى فرجه الشّريف-و يك ميليون عمره در ركاب رسول خدا -صلّى اللّه عليه و آله و سلّم-و آزادى يك ميليون برده و گسيل داشتن يك ميليون اسب [براى سوار شدن جنگجويان]در راه خدا را براى او مى نويسد و به اين صورت از او ياد مى كند: بنده ى صديق و بسيار راستگوى من به وعده ام ايمان آورد.»
پیامبر (ص) و امام حسین علیه السلام
رسول گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله) درباره امام حسن و امام حسین(علیهما السلام) این جمله معروف را فرمود:
_اَلْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ سَیِّدا شَبابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ _ حسن و حسین سرور جوانان بهشتند.
در حدیث دیگرى آمده است که: گروهى با رسول خدا(صلى الله علیه وآله) به مهمانى مى رفتند، آن حضرت پیشاپیش آن جمع حرکت مى کرد. در اثناى راه، حسین(علیه السلام) را دید. رسول خدا(صلى الله علیه وآله) خواست او را در آغوش بگیرد، ولى حسین(علیه السلام) به این سو و آن سو مى دوید؛ پیامبر(صلى الله علیه وآله) از مشاهده این حالت تبسّم کرد، تا آن که او را در آغوش گرفته، یک دست خود را به پشت سر او و دست دیگر را به زیر چانه او نهاد و لب هاى مبارکش را بر لب هاى حسین قرار داد، بوسه زد و فرمود: «حُسَینٌ مِنّی وَ أَنَا مِنْ حُسَین أَحَبَّ اللهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَیناً»؛ (حسین از من است و من از حسینم. هر کس حسین را دوست دارد، خداوند وى را دوست مى دارد).
همسر رسول الله (ص) و امام حسین (ع)
در روايت اهل سنت و شيعه مستندا نقل شده است كه امّ سلمه همسر پيامبر (ص) مى گويد:
روزى رسول خدا (ص) مشغول استراحت بودند كه ديدم امام حسين عليه السلام وارد شدند، و بر سينه پيامبر(ص) نشستند، حضرت رسول (ص) فرمودند: مرحبا نور ديده ام، مرحبا ميوه دلم، چون نشستن حسين عليه السلام بر سينه پيامبر (ص) طولانى شد، پيش خودم گفتم كه شايد پيامبر(ص) ناراحت شوند، و جلو رفتم تا حسين عليه السلام را بردارم.
حضرت پيامبر (ص) فرمودند: امّ سلمه تا وقتى كه حسينم خودش مى خواهد بگذار بر سينه ام بنشيند، و بدان كه هر كس باندازه تار مويى حسينم را اذيّت كند مانند آن است كه مرا اذيّت كرده است.
امّ سلمه مى گويد: من از منزل خارج شدم، و وقتى باز گشتم به اتاق رسول خدا(ص) ديدم پيامبر (ص) گريه مى كند، خيلى تعجّب كردم! و عرض كردم يا رسول اللّه خداوند هيچگاه تو را نگرياند، چرا ناراحتيد؟ ملاحظه كردم و ديدم حضرت پيامبر(ص) چيزى در دست دارد، و بدان مي نگرد و مى گريد. جلوتر رفتم و ديدم مشتى خاك در دست دارد.
سؤال كردم يا رسول اللّه اين چه خاكى است كه تو را اين همه ناراحت مى كند. رسول اكرم (ص) فرمودند:
اى امّ سلمه الان جبرئيل بر من نازل شد و عرض كرد كه اين خاك از زمين كربلا است. و اين خاك فرزند تو حسين عليه السلام است كه در آنجا مدفون مى شود.
يا امّ سلمه بگير اين خاك را و بگذار در شيشه اى، هر وقت كه ديدى رنگ خاك به خون گرائيد، آنوقت بدان كه فرزندم حسين عليه السلام به شهادت رسيده است.
امّ سلمه مى گويد: آن خاك را از رسول خدا(ص) گرفتم كه بوى عطر عجيبى ميداد. هنگامى كه امام حسين عليه السلام بسوى كربلا سفر كردند، من نگران بودم و هر روز به آن خاك نظر مى كردم، تا يك روز ديدم كه تمام خاك تبديل به خون شده است و فهميدم كه امام حسين عليه السلام به شهادت رسيده اند. لذا شروع كردم به ناله و شيون كردم و آن روز تا شب براى حسين گريستم، آن روز هيچ غذا نخوردم تا شب فرا رسيد، از شدّت ناراحتى و غصّه خوابم برد.
در عالم خواب رسول خدا (ص) را ديدم، كه تشريف آوردند ولى سر و روى حضرت خاك آلود است! و من شروع كردم به زدودن خاك وغبار از روى آن حضرت و عرض كردم يا رسول اللّه (ص) من بفداى شما، اين گرد و غبار كجاست كه بر روى شما نشسته است.
فرمود: امّ سلمه الان حسينم را دفن كردم!
حضرت زهرا (س) و امام حسین (ع)
از حضرت امام صادق عليه السلام آمده است كه فاطمه عليهاالسلام را در روز قيامت در قبه اى از نور مى نشانند. در اين هنگام، امام حسين به محشر مى آيد، در حالى كه سربريده اش را به دست مى گيرد. فاطمه عليهاالسلام از ديدن چنين حالى صيحه مى كشد و مى افتد و تمام پيامبران و خلايق ديگر، از ديدن چنين وضعى به گريه مى افتند، سپس قاتلين امام حسين حاضر و محاكمه مى گردند و آنگاه به كيفر شديدى مى رسند...
حضرت علی (ع) و امام حسین (ع)
قال على (عليه السلام): هذا... مصارع عشاق شهداء لا يسبقهم من كان قبلهم و لا يلحقهم من كان بعدهم.
حضرت على (عليه السلام) روزى گذرش از كربلا افتاد و فرمود:
اينجا قربانگاه عاشقان و مشهد شهيدان است شهيدانى كه نه شهداى گذشته و نه شهداى آينده به پاى آنها نمى رسند.
امام حسین عليه السلام و گریه
امام حسين عليه السلام: أنَا قَتيلُ العَبَرَةِ لايَذكُرُني مُؤمِنٌ إلاّ استَعبَرَ؛
امام حسين عليه السلام: من كشته اشكم؛ هر مؤمنى مرا ياد كند، اشكش روان شود.
امام سجاد و گریه بر امام حسین عليه السلام
امام سجاد (عليه السلام) كه خود در كربلا شاهد مصائب دلخراش امام حسين عليه السلام و ياران با وفايش بود پس از واقعه عاشورا تا زمانى كه در قيد حيات بود اين واقعه سوزناك را فراموش نكرد و هميشه گريه و سوگوارى نمود او هر وقت مى خواست آب بنوشد تا چشمش به آب مى افتاد اشك از چشمانش سرازير مى شد وقتى علت اين كار را مى پرسيدند مى فرمود چگونه گريه نكنم درحالى كه يزيديان آب را براى وحوش و درندگان آزاد گذاشتند ولى آن را به روى پدرم بستند و او را با لب تشنه كشتند. مى فرمايد هر وقت كشته شدن فرزندان فاطمه (عليها السلام) را به ياد مى آورم گريه گلويم را مى گيرد. وقتى هم افرادى وى را دلدارى مى دادند، مى فرمود: «كيف لا أبكي؟ و قد منع أبى من الماء الذى كان مطلقا للسباع والوحوش».
امام سجاد (عليه السلام) درعزاى پدر مظلوم خويش به حدى گريست كه اورا يكى از بكّائون پنج گانه تاريخ لقب دادند وقتى راز آن همه گريه را از آن حضرت مى پرسيدند، مصائب جانگداز كربلا را بازگو مى كرد و مى فرمود: مرا ملامت نكنيد، يعقوب، پس از آن كه يك فرزند خود را از دست داد آنقدر گريست تا از غصه چشمهايش سفيد شد در حالى كه يقين به مرگ فرزندش نداشت.
از فراق روى يك يوسف اگر يعقوب سوخت
هجر هفتاد و دو يوسف كرده خونين دل مرا
در حالى كه من به چشم خود ديدم كه در يك نيمروز چهارده نفر از اهل بيت مرا سر بريدند انتظار داريد داغ آنها از دلم بيرون برود؟!
او نه تنها در ماتم پدر بزرگوارش اشك مى ريخت بلكه مؤمنان را نيز ترغيب به گريستن در عزاى آن مظلوم مى كرد: «ايما مؤمن دمعت عيناه لقتل الحسين حتى تسيل على خده بواه الله بها فى الجنة غرفا يسكنها احقابا».
«هر مؤمنى كه بر شهادت حسين (عليه السلام) آن قدر بگريد كه اشك بر گونه اش جارى شود خداوند براى او غرفه هائى در بهشت آماده مى سازد كه تا ابد در آن اقامت خواهد كرد.»
امام سجّاد عليه السلام: أنَا ابنُ مَنَ بَكَت عَلَيهِ مَلائِكَةُ السَّماءِ أنَا ابنُ مَن ناحَتْ عَلَيهِ الجِنُّ فِي الأرضِ و الطِّيرُ فِي الهَواءِ؛
امام سجّاد عليه السلام: من پسر كسى هستم كه فرشتگان آسمان بر او گريستند. من پسر كسى هستم كه جنّيان در زمين و پرندگان در هوا بر او نوحه سرايى كردند.
امام باقر عليه السلام و امام حسین عليه السلام:
امام باقر (عليه السلام) براى امام حسين (عليه السلام) اشك مى ريخت و به هركس هم در خانه او بود دستور مى داد گريه كند. و در منزل آن حضرت مجلس عزا و سوگوارى براى امام حسين (عليه السلام) تشكيل مى گرديد و حاضران مصيبت آن حضرت را به هم تسليت مى گفتند.
امام کاظم عليه السلام و امام حسین عليه السلام:
امام رضا (عليه السلام) مى فرمايد: روش پدرم امام موسى بن جعفر (عليه السلام) اين بود كه هرگاه ماه محرم مى رسيد پيوسته غمگين بود تا دهه عاشورا سپرى شود روز عاشورا روز گريه و ماتم او بود و مى فرمود: «هو اليوم الذى قتل فيه الحسين.
امام رضا عليه السلام و امام حسین عليه السلام:
امام رضا عليه السلام: إن بَكَيتَ عَلَى الحُسَينِ حَتّى تَصيرَ دُموعُكَ عَلى خدَّيكَ غَفَرَاللّه ُ لَكَ كُلَّ ذَنبٍ أذنَبتَهُ
امام رضا عليه السلام: اگر بر حسين بگريى، چندان كه اشك هايت بر گونه ات جارى شود، خداوند تمام گناهانت را مى آمرزد.
امام رضا (عليه السلام) فرمود محرم ماهى است كه اهل جاهليت در آن ماه جنگ و خونريزى را حرام مى دانستند ولى دشمنان در آن ماه خون ما را ريختند حرمت ما را شكستند زنان و فرزندان ما را به اسارت گرفتند و به خيمه هاى ما آتش زدند اموال ما را غارت نمودند و حرمت رسول خدا را در حق ما رعايت نكردند.
«ان يوم الحسين اقرح جفوننا و أسبل دموعنا و أذل عزيزنا بأرض كربلا.... على مثل الحسين (عليه السلام) فليبك الباكون، فان البكاء عليه يحط الذنوب العظام.»
«كشته شدن امام حسين (عليه السلام) اشكهاى ما را ريزان و پلكهاى چشمان ما را مجروح و در كربلا عزيز ما را ذليل كرد... گريه كنندگان بايد بر حسين (عليه السلام) گريه كنند. گريه بر او گناهان بزرگ را مى ريزد».
امام رضا (عليه السلام) به «ريان بن شبيب» فرمود: «ان كنت باكيا لشى ء فابك للحسين بن على فانه ذبح كما يذبح الكبش و قتل معه من أهل بيته ثمانية عشر رجلا ما لهم فى الارض شبيهون...».
«اگر بخواهى به چيزى گريه كنى بر حسين بن على (عليه السلام) گريه كن زيرا سر آن حضرت را مثل سر گوسفند بريدند و با او هجده مرد از اهل بيتش كشته شدند كه در دنيا بى نظير بودند».
سپس به «ابن شيب» فرمود: «اگر دوست دارى در درجه هاى بلند بهشت با ما باشى، غمگين باش از براى غمگينى ما و شاد باش از براى شادمانى ما».
حضرت مهدی عليه السلام و امام حسین عليه السلام
امام مهدى عليه السلام در زيارت ناحيه مقدّسه: لأَندُبَنَّكَ صَباحا و مَساءً و لأَبكِيَنَّ عَلَيكَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَما؛
امام مهدى عليه السلام در زيارت ناحيه مقدّسه: هر صبح و شام بر تو گريه و شيون مى كنم و در مصيبت تو به جاى اشك، خون مى گريم.
به موجب روايات فراوانى كه نقل شده است، همه كس و همه چيز خورشيد و آسمان و زمين و فرشتگان روز عاشورا بر آن حضرت گريه مى كنند.
شاعر پر شور «فؤاد كرمانى» با استفاده از اين روايات چنين سروده است:
تا ندا كرد ولاى تو، در اقليم الست
بهر لبيك فدايت، دو جهان پر زداست
كشته شد عالم دهرى، چو تو در عالم دهر
دهر تا روز قيامت شب اندوه و عزاست
در غمت اعين واشياء همه از منطق كون
هر يكى مويه كنان بر دگرى نوحه گر است
رفت بر عرشه نى تا سرت اى عرش خدا
كرسى و لوح وقلم بهر عزاى تو بپاست
منكسف گشت، چو خورشيد حقيقت به جمال
گر بگريند زغم ديده ذرات رواست
افزودن دیدگاه جدید