بسم الله الرحمن الرحیم

1. قال الامام حسن المجتبی علیه السلام:

ما تَشاوَرَ قَومٌ إِلاّ هُدوا إِلى رُشدِهِم.

 

امام حسن مجتبی عليه السلام می فرمایند:

هيچ ملّتى با هم مشورت نكردند مگر آن كه راه درست خود را پيدا كردند.

تحف العقول، ص 236.

 

2. قال الامام حسن المجتبی علیه السلام:

اللؤم أن لا تشكر النعمة.

 

پستي آن است كه شكر نعمت نكني.

تحف العقول، ص 236.

 

3. قال الامام حسن المجتبی علیه السلام:

أَلْقَریبُ مَنْ قَرَّبَتْهُ الْمَوَدَّةُ وَ إِنْ بَعُدَ نَسَبُهُ، وَ الْبَعیدُ مَنْ باعَدَتْهُ المَوَدَّةُ وَ إِنْ قَرُبَ نَسَبُهُ. لا شیء أقرب من ید إلی جسد، و إنّ الید تفلّ فتقطع و تحسم.

 

خـویشاونـد كسـى است كـه دوستـى و محبّت، او را نـزدیك كرده باشد و اگـر چـه نـژادش دور بـاشد. و بیـگانـه كسـى است كـه از دوستـى و محبّت به دور است و گرچه نژادش نزدیك باشد. هیچ چیز به بدن نزدیک تر از دست نیست و البته وقتی دست می شکند و معیوب می شود، آن بریده و جدا می شود.

تحف العقول، ص 236.

 

4. قال الامام حسن المجتبی علیه السلام:

مَنْ أَدامَ الاِخْتِلافَ إِلَى الْمَسْجِدِ أَصابَ إِحْدى ثَمان:

آیةً مُحْكَمَةً وَ أَخًا مُسْتَفادًا وَ عِلْمًا مُسْتَطْرَفًا وَ رَحْمَةً مُنْتَظِرَةً وَ كَلِمَةً تَدُلُّهُ عَلَى الهُدى أَوْ تَرُدُّهُ عَنْ رَدًى وَ تَرْكَ الذُّنُوبِ حَیاءً أَوْ خَشْیةً.

 

هر كه پیوسته به مسجد رود به یكى از این هشت فایده مى‌رسد:

۱ـ نشانه اى استوار (فهم آیات الهى)،

۲ـ دوستى قابل استفاده،

۳ـ دانشى تازه،

۴ـ رحمتى مورد انتظار،

۵ـ سخنى كه به راه راستش كشد،

۶ـ یا سخنى كه او را از پستى برهاند،

۷ـ و ترك گناهان به خاطر شرم از خدا،

۸ـ یا ترك گناهان به خاطر خوف از خدا»

تحف العقول، ص 238.

 

5. قال الامام حسن المجتبی علیه السلام:

اذا لقی احدکم اخاه فلیقبل موضع النوّر من جبهته.

 

وقتی انسان برادر مؤمن و دوست خود را ملاقات کرد، باید پیشانی و سجده گاه او را ببوسد.

تحف العقول، ص 239.

 

6. قال الامام حسن المجتبی علیه السلام لِبَعْضِ وُلْدِهِ:

«یا بُنَیَّ لا تُواخِ اَحَدًا حَتّی تَعْرِفَ مَوارِدَهُ وَ مَصادِرَهُ فَإِذَا اسْتَنْبطْتَ الْخُبْرَةَ وَ رَضیتَ الْعِشْرَةَ فَآخِهِ عَلی إِقالَة الْعَثْرَة وَ الْمُواساة فِی الْعُسْرَة».

 

امام حسن(علیه السلام) به یکی از فرزندانش فرمود:

ای پسرم! با هیچکس دوستی مکن مگر اینکه بدانی کجاها می‌‌رود و کجاها می‌‌آید، و چون از حالش خوب آگاه شدی و معاشرتش را پسندیدی با او برادری کن به شرط این که معاشرت، بر اساس چشم پوشی از لغزش و همراهی در سختی باشد.

بحار الأنوار، ج 75، ص 105.

 

7. قال الامام حسن المجتبی علیه السلام:

أَكْيَسُ الْكِيسِ التَّقِيُّ وَأَحْمَقُ الْحُمْقِ الْفَجُورُ.

 

زیرک ترین و هوشیارترین افراد، شخص پرهیزکار است. احمق و نادان ترین افراد، کسی است که تبه کار و اهل معصیت باشد.

کشف الغمه، ج 1، ص 571.

 

8. قال الامام حسن المجتبی علیه السلام:

هِلاکُ الناسِ فی ثَلاثٍ؛ الکِبرُ و الحِرصُ و الحَسَد،

فَالکِبرُ هِلاک الدینِ ، و مِنهُ لُعِن اِبلیسُ،

وَ الحِرصُ عَدُّو النَّفسِ وَ مِنهُ خُرِجَ آدمُ مِنَ الجَنَّةِ،

و الحَسَدُ رائِدُ الجَزَعِ وَ مِنهُ قَتَلَ قابیلُ هابیلَ.

 

حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام:

هلاک مردم در سه چیز است: کبر و حرص و حسد.

پس کبر نابود کننده دین است و به جهت آن شیطان ملعون گردید.

و حرص دشمن نفس است و به جهت آن حضرت آدم از بهشت رانده شد .

و حسد زاینده جزع بوده و به این جهت قابیل برادرش هابیل را کشت.

بحار الانوار جلد 78 صفحه 111.

 

 

مخلوقات زاييده نشده از رحم‏

9. عن الحسن بن علي بن أبي‏طالب‏(عليه‌السلام) أنّه قال في حديث طويل له مع ملك الرّوم؛ إنّ ملك الرّوم سأله فيما سأله عن سبعة أشياء خلقها الله(عزّوجلّ) لم تخرج من رحم؛ فقال: آدم و حوّاء و كبش إبراهيم و ناقة صالح و حيّة الجنّة والغراب الّذي بعثه الله (عزّوجلّ) يبحث في الأرض و إبليس لعنه الله تبارك وتعالي!

 

امام حسن مجتبی (ع) در ضمن حدیث مفصلی که مکاتبه ای با پادشاه روم است از جمله سؤالات از حضرت این بود که پرسید از هفت چیز (جانداری) که خدای عزّ و جلّ آنها را آفرید ولی از شکم مادر بیرون نیامده اند.

پس آنحضرت (ع) فرمود: آنان، آدم است و حوا و آن قوچ و گوسفند ابراهیم (که بجای ذبح اسماعیل، خداوند آن گوسفند را برای او به جهت قربانی فرستاد)

و ناقه حضرت صالح (ع)، و مار بهشت (این بهشت آدم (ع) بوده است که شیطان بوسیله آن مار وارد آن گردیده است) و کلاغی که خدای عزّ و جلّ فرستاد تا زمین را بکَنَد (و دفن نمودن هابیل را به قابیل بیاموزد) و ابلیس، که خدای تبارک و تعالی او را لعنت کند.

خصال، باب السبعه، ح 34.

 

10. قال الامام حسن المجتبی علیه السلام:

اَلنّاسُ اَربَعَةٌ: فَمِنهُم مَن لَهُ خُلقٌ وَ لا خَلاقَ لَهُ، وَ مِنهُم مَن لَهُ خَلاقٌ وَ لا خُلقَ لَهُ، وَ مِنهُم مَن لا خُلقٌ وَ لا خَلاقَ لَهُ، وَ ذالِکَ [مِن] شَرِّ النّاسِ، وَ مِنهُم مَن لَهُ خُلقٌ وَ خَلاقٌ فَذالِکَ خَیرُ النّاسِ.

 

امام حسن مجتبی (ع) فرمودند:

مردم به چهار قسمند، یک قسم اخلاق نیک دارند ولی بهره مند نیستند و قسم دیگر بهره مند و کامیاب اند ولی اخلاق خوب ندارند و قسمی نه اخلاق نیکو دارند و نه بهره مند و کامیاب هستند. این دسته بدترین مردمند و قسمی هم اخلاق نیکو دارند و هم بهره مند و کامیاب اند اینها بهترین مردمند.

خصال، باب الاربعه، ح 77.