پیامبر اهل تسنن: 20. آياتي از قرآن را فراموش کرد...
«عايشه مي گويد: شبي يك نفر در مسجد با صداي بلند، قرآن خواند. صبح كه شد پيامبر فرمود: خدا بيامرزد فلاني را كه من چند آيه از فلان سوره را جا انداختم و او به يادم آورد.»(1)
البته ما اين روايت را پهلوي روايات ديگر عايشه مي گذاريم كه گذشت ولي تعجب ما از صاحبان صحاح است كه چگونه روايتي را كه مخالف قرآن است در صحيح خود آورده اند؟! مگر خداوند نمي فرمايد كه: «انَّ عَلَيْنا جَمْعَهُ و قُرْآنَهُ»(2)؟ مگر خود، در ذيل همين آيه ننوشته اند كه: خداوند به پيامبرش وعده جمع آن را در سينه حضرت داده بود؟ آيا خدا، خلاف وعده اش عمل مي كند؟ مگر خود نفرموده است: «سَنُقْرِئُكَ فَلا تَنْسي»(3)؟ آيا عجيب نيست كه خداوند در مكه به پيامبرش وعده حفظ داد و در مدينه او را رها كرد! (توضيح آن كه دو سوره قيامت و اعلي كه دو آيه مذكور از آن دو سوره است، هر دو مكي است.) مگر همين آقاي بخاري از همين عايشه نقل نمي كند كه رسول خدا صلي الله عليه و آله وسلم در كيفيت وحي فرمود: ملكي بر من نازل مي شود و با من تكلم مي كند و من هم به خاطر مي سپرم؟(4) مگر بخاري و مسلم در تفسير آيه: «ان علينا جمعه و قرآنه» نگفته اند كه جمع قرآن، منظور جمع در سينه آن حضرت است؟(5) چه شده كه بچه هايي در حدود 6 يا 7 سالگي، حافظ جميع قرآن مي شوند و فراموش نمي كنند و آن كه وحي بر او نازل مي شود خود، آياتي از سوره اي را از ياد مي برد؟ چگونه مي توان آن را پذيرفت؟
ـــــــــــــــــــــــــــــــــ
1 ـ الف: صحيح بخاري، ج 3، ص 225، كتاب الشهادات، باب شهادة الاعمي و... ؛ و ج 6، ص 40-238، باب فضل القرآن علي سائر الكلام (پس از اتمام تفسير)، باب نسيان القرآن و... و چند باب بعد ؛ و ج 8، ص 91، كتاب الدعوات، باب قول اللّه تعالي: و صل عليهم... .
ب: صحيح مسلم، ج 1، ص 543، كتاب صلاة المسافرين و قصرها، باب فضائل القرآن و ما يتعلق به.
ج: سنن ابي داود، ج 2، ص 38، كتاب الصلاة، باب في رفع الصوت بالقرآن في صلاة الليل؛ و ج 4، ص 31، اول كتاب الحروف و القراءات.
2 ـ سوره قيامت، آيه 17، يعني جمع كردن قرآن و خواندن آن بر ما است.
3 ـ سوره اعلي، آيه 6، يعني ما به زودي بر تو مي خوانيم و تو هم فراموش نمي كني.
4 ـ صحيح بخاري، ج 4، ص 136، كتاب بدء الخلق، باب ذكر الملائكة.
5 ـ الف: صحيح بخاري، ج 6، ص 3-202، كتاب تفسير القرآن و ص 240، باب الترتيل في القراءة.
ب: صحيح مسلم، ج 1، ص 330، كتاب الصلاة، باب الاستماع للقراءة.
افزودن دیدگاه جدید