نسبتهايي به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم كه شايسته مقام نبوت نيست:

در اين مبحث به 21 مورد از نسبتهايي كه نمي توان آنها را پذيرفت اشاره مي كنيم:

اول ـ به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم دوا مي دهند و او دستور مي دهد كه به همه دوا دهند:

«رسول خدا دستور داد كه به او دوا ندهند و چون گمان كردند كه به اين علت آنان را نهي كرده كه طبعا مريض، از دوا بدش مي آيد، به او دوا دادند. چون به هوش آمد دستور داد كه به همه دوا بدهند، مگر عباس كه او در آنجا حاضر نبود.»(1)

ترمذي آن را بدين صورت آورده كه: رسول خدا صلي الله عليه و آله وسلم فرمود: بهترين آن چه كه بدان مداوا مي كنيد سعوط و لدود و... (2) است و چون حضرتش مريض شد در دهانش دوا ريختند (لدود) و چون فارغ شدند فرمود: در دهان همه دوا بريزيد غير از عباس.(3)

آن چه كه به نظر مي رسد اين است كه چون ترمذي مي بيند كه اگر روايت را همانطور كه صحيحين نقل كرده اند بياورد، چيزي به پيامبر صلي الله عليه و آله وسلم نسبت مي دهد كه يك انسان عاقل نمي كند. وقتي گفت به من دوا ندهيد و آنها به او دوا دادند، دستور بدهد كه به همه آنهايي كه در آن جا حاضر بودند دوا بدهند! به خاطر همين، لدود را ستايش كرد تا بگويد كه اين عمل پسنديده بوده است و لذا مي بينيم كه عنوان باب مسلم كراهت اين عمل است و ترمذي نقل مي كند كه اين بهترين راه مداواي مريض است.

البته، از عايشه كه تمامي روايات صحيحين در اين مسأله، از اوست و عكرمه، كه حديث ترمذي از اوست انتظار نداريم كه حرمت رسول خدا صلي الله عليه و آله وسلم را نگه داشته باشند. و به خواست خدا، در مبحث مربوط به عايشه، از همين صحاح، روشن خواهيم كرد كه او در زمان حيات رسول خدا صلي الله عليه و آله وسلم احترام آن حضرت را نگه نمي داشت، تا چه رسد سالها بعد از رحلت آن بزرگوار، كه باب نقل حديث باز شد.

اما عكرمه، كه روايت ترمذي از او نقل شده، اولاً متن روايت خيلي به بحث ما مربوط نيست و ثانيا آن جا كه از «اهل بيت عليهم السلام در صحاح» بحث مي كنيم، به خواست خدا، او را نيز با استفاده از كتابهاي رجالي اهل سنت، معرفي مي نماييم.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ الف: صحيح بخاري، ج 6، ص 18-17، باب مرض النبي و وفاته ؛ و ج 7، ]

ص 164، كتاب الطب، باب اللّدود ؛ و ج 9، ص 8 و 10، كتاب الديات، بابهاي: «القصاص بين الرّجال و النّساء» و «اذا اصاب قوم من رجل هل يعاقب...»

ب: صحيح مسلم، ج 4، ص 1733، كتاب السلام، باب كراهة التداوي باللّدود.

2 ـ سعوط دوائي است كه در بيني بريزند و لدود دوائي است كه در دهن داخل كنند.

3 ـ سنن ترمذي، ج 4، ص 340، كتاب الطب، باب ما جاء في السعوط و غيره.