آیین هندو مردم را به دو طبقه ى آریایى ها و نجس ها (دراویدى هاى بومى هند) تقسیم کرده است. طبقه ى نجس ها حق حیات و حق رفت و آمد در محله هاى آریایى ها را نداشته، هرگاه به ناچار براى حمل زباله و کناسى به اماکن آنان مى رفتند، موظف بودند با صداى بلند حضور خود را اعلام کنند که مبادا نگاه طبقات بالا به این گروه بیفتد و اگر کسى آنها را مى دید باید با غسل خود را طاهر مى کرد. گوش دادن به تلاوت کتاب هاى مقدس نیز بر آنان حرام بود و اگر فردى از ایشان در این مورد استراق سمع مى کرد، با ریختن سرب مذاب در گوشش او را مجازات مى کردند. آریایى ها نیز به چهار «کاست» اصلى (چهار طبقه) تقسیم مى شدند:

1- برهمنان (روحانیون)؛

2. کشاتریاها (شاهان، شاهزادگان و جنگاوران)؛

3. ویشیاها (بازرگانان و دهقانان)؛

4. شودراها (کارگران).

معاشرت افراد یک طبقه با طبقات دیگر شرعاً و عرفاً ممنوع بود. البته به تدریج در ضمن این چهار طبقه، حدود 2000 طبقه ى فرعى نیز پدید آمده بود. هر کدام از طبقه ها، طبقه ى پایین تر را استثمار و تحقیر مى کرد و این در حالى بود که تمام این ظلم و ستم ها توجیه دینى و مذهبى داشت و شاید همین از هم گسیختگى هاى اجتماعى ـ که مذهب هندو مروّج آن بود ـ باعث شده بود تا سرزمین ثروتمند و پرجمعیت هند نتواند در مقابل نیروهاى مهاجم خارجى مقاومت کند و همیشه مطیع فرمانروایان خارجى باشد.