جان بى ناس در توضیح آیین هندو مى گوید:

اعمالى که عوام الناس (هندو) به نام مذهب انجام مى دهند، ترکیبى است از همه گونه اعتقادات مخلوط و به هم آمیخته، مانند آنیمیسم، فتیشیسم و شمنیسم و شیطان پرستى و حیوان پرستى و ایمان به ارواح خیر و شر و خداهاى کوچک تر که معبودهاى محلى اند... در حقیقت آیین هندو دو ضعف اساسى در عرصه ى عمل دارد:

الف. «اهیمسا» یا پرهیز از آزار جانداران؛

بنابر آموزه ى اهیمسا، خوردن گوشت حیوانات عملى غیراخلاقى است و نباید از آن استفاده کرد. این قانون هر چند ظاهرى فریبنده دارد، در باطن، انسان را از نعمت هاى الهى محروم کرده، زندگى اجتماعى او را مختل مى سازد؛ به گونه اى که هند با بیشترین تعداد گاو و سایر حیوانات داراى بیشترین تعداد گرسنگان است، چون آنها حق ندارند از گوشت این حیوانات استفاده کنند.

ب. خودسوزى و زنده سوزاندن زنان؛

«هندوان جسد مردگان خود را مى سوزانند و... بنابر سنت مذهبى، هنگام سوزاندن جسد مرد متوفى، همسر وى نیز به نشانه ى وفادارى، میان توده هاى هیزم مى خوابید و همراه شوهر مى سوخت... ». البته در دوره هاى معاصر این رسم با کمک انگلیس تقریباً کنار گذاشته شده است، ولى نکته ى اساسى این است که وجود چنین قوانین ضد انسانى در یک دین، نشانه ى بارز ضعف و سستى آن دین و نداشتن برنامه براى سعادت انسان و نیز تشویق انسان ها به ریاضت هاى افراطى و از هم پاشیدگى اجتماع است.