(طبرى) هشام از ابى مخنف روايت كرده است از سليمان بن ابى راشد از عبد الرحمن بن عبيد ابى الكنود گفت:

خبر كشته شدن دو فرزند عبد اللّه بن جعفر بن ابى طالب با حسين عليه السّلام به وى رسيد، مردم به تعزيت او آمدند و يكى از بستگان بر او در آمد و گمان ندارم آن مولى را مگر ابا اللسلاس، گفت: اين هم براى خاطر ابى عبد اللّه الحسين به ما رسيد.

راوى گفت:

عبد اللّه بن جعفر نعل خود را سوى او پرتاب كرد و گفت:

يا بن الخنّاء (دشنام سخت زشت است كه نظير آن در فارسى مستعمل نيست) آيا دربارهء حسين عليه السّلام چنين سخن گويى؟ و اللّه اگر من با او بودم، دوست داشتم از وى جدا نگردم تا با او كشته شوم، به خدا قسم كه از صميم قلب مرگ فرزندان را مكروه ندارم و مصيبت آنان مرا سهل مى نمايد كه با برادر و پسر عمّم حسين عليه السّلام كشته شدند و با او مواسات كردند و شكيبايى نمودند.

آنگاه رو به حاضران آورد و گفت: كشته شدن حسين عليه السّلام بر من سخت و دشوار و گران است و خدا را سپاس اگر چه من خود با او مواسات نكردم، فرزند من با او مواسات كرد.