بسم الله الرحمن الرحیم

1- قال الحسین علیه السلام:

اَلبَخیلُ مَن بَخِلَ بِالسَّلامِ؛

 

امام حسین علیه السلام می فرمایند:

بخیل کسی است که از سلام کردن بخل ورزد (سلام نکند).

(تحف العقول/ 248)

 

 

2- قال الحسین علیه السلام:

لِلسَّلامِ سَبعُونَ حَسَنَةً، تِسعٌ وَ سِتُّونَ لِلمُبتَدِءِ وَ واحِدَةٌ لِلرّادِّ؛

 

امام حسین علیه السلام می فرمایند:

سلام کردن هفتاد حسنه و ثواب دارد که شصت و نه ثواب از برای سلام کننده، و یک ثواب برای جوابگو است. (با وجود آنکه سلام کردن مستحب، ولی جواب دادن آن واجب است).

(تحف العقول، ص 248)

 

 

3- قال الحسین علیه السلام لرَجُلٍ اغتابَ عندَه رجلاً:

یاهذا کفِّ عن الغیبة فإنّها اِدامُ کِلابِ النّار.

 

امام حسین (علیه السلام) به شخصی که غیبت دیگری را می کرد فرمود:

خود را از غیبت باز دار، که همانا غیبت، خورش سگ های آتش جهنم است.

(تحف العقول، ص 177)

 

 

4- قال الحسین علیه السلام:

إنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللهَ رَغْبَةً فَتِلْكَ عِبادَةُ التُّجارِ، وَ إنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللهَ رَهْبَةً فَتِلْكَ عِبادَةُ الْعَبْیدِ، وَ إنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللهَ شُكْراً فَتِلْكَ عِبادَةٌ الْأحْرارِ، وَ هِیَ أفْضَلُ الْعِبادَةِ.

 

امام حسین علیه السلام می فرمایند:

همانا عدّه اى خداوند متعال را به جهت طمع و آرزوى بهشت عبادت مى كنند كه آن مانند عمل تجّار و بازرگانان است و عدّه اى دیگر از روى ترس، خداوند را عبادت و ستایش مى كنند كه همانند عبادت و اطاعت نوكر از ارباب باشد؛ و طائفه اى هم به عنوان شكر و سپاس، از روى معرفت، خداوند متعال را عبادت و ستایش مى نمایند؛ و این ، عبادت آزادگان است كه بهترین عبادات مى باشد.

 

 

5- قال الحسین علیه السلام لابنه علیِّ بن الحسین علیهما السلام:

أي بُنَيَّ، إیّاک و ظُلم من لا یجد علیک ناصراً إلاّ الله جلّ و عزّ.

 

امام حسین علیه السلام به فرزندش علیّ بن الحسین می فرمایند:

ای فرزندم بر حذر باش از ظلم به کسی که در مقابل تو کسی را جز خدای عزّوجلّ ندارد.

 

 

6- قال الحسین علیه السلام:

أنا قتیل العَبرَة، لا یَذکُرُنی مؤمنٌ إلاّ استعبر

 

امام حسین علیه السلام می فرمایند:

منم کشته گریه، هیچ مؤمنی مرا یاد نمی کند، مگر آنکه سرشک غم از دیدگان وی جاری می شود

 

 

7- کتب رجلٌ إلی الحسین بن علیّ علیه السلام:

یا سیّدی! أخبِرنی بخیر الدنیا و الآخرة. فکتب إلیه:

بسم الله الرحمن الرحیم، أمّا بعد فإنَّه مَنْ طَلَبَ رِضَي اللهِ بِسَخَطِ النّاسِ كَفاهُ الله اُمُورَ النّاسِ، وَ مَنْ طَلَبَ رِضَي النّاسِ بِسَخَطِ اللهِ وَكَّلَهُ اللهُ إلَي النّاسِ، والسلام.

 

مردی به امام حسین علیه السلام نوشت: ای سیّد و سرور من! مرا از خیر دنیا و آخرت آگاه کن.

آن حضرت به او نوشت:

به نام خداوند بخشنده مهربان. اما بعد، به درستی که هركس رضايت و خوشنودي خداوند را ـ در أمور زندگي ـ طلب نمايد، گرچه همه افراد از او رنجيده شوند، خداوند مهمّات و مشكلات او را كفايت خواهد نمود. و كسي كه رضايت و خوشنودي مردم را طالب گردد گرچه مورد خشم و غضب پروردگار باشد، خداوند أمور اين شخص را به مردم واگذار مي كند. و السلام.

«أمالي شيخ صدوق، ص 167»

 

 

8- سُئِلَ الحسین بن علیّ علیه السلام فقیل له: کیف أصبحتَ یابن رسول الله؟

قال: أصبحت و لي ربٌّ فوقی، و النار أمامي، و الموت یطلبني، و الحساب محدقٌ بي و أنا مُرتَهِنٌ بعملي، لا أجد ما أحبُّ، و لا أدفع ما أکره، و الأمور بيد غیري فإن شاء عذّبني، و إن شاء عفا عنّي، فأيّ فقیر أفقر مني؟!

 

به حضرت خطاب شد چگونه صبح کردید یابن رسول الله؟

فرمودند: صبح کردم در حالی که برای من پروردگاری است در بالای سرم

و آتشی در مقابل من

و مرگ مرا می طلبد

و حساب مرا از هر طرف احاطه کرده است

و من در گرو عمل خود هستم.

نمی یابم هر آنچه را که دوست دارم

و دفع نمی کنم آنچه را که دوست ندارم

و امور من به دست غیر من است

پس اگر بخواهد عذابم می کند و اگر بخواهد مرا می بخشد

پس چه فقیری فقیرتر از من است؟!

 

 

9- قال رجلٌ للحسین علیه السلام:

بنيتُ داراً أحبّ أن تدخلها و تدعو الله، فدخلها فنظر إليها. ثم قال عليه السلام:

أخربتَ دارك ، و عَمَّرتَ دار غيرك، غَرَّكَ مَن في الأرض، و مَقَّتَكَ من في السماء.

 

شخصي به امام حسين (علیه السلام) عرض کرد:

خانه اي ساخته ام ، دوست دارم وارد اين خانه شويد و برايم دعا كنيد. حضرت وارد خانه شد و  نگاهي به آن انداخت و فرمود: "خانه خودت را ويران ساخته ، به آبادي خانه ديگري پرداخته اي، در نتيجه مردم زمين عزيزت مي پندارند، در حالي كه ساكنان ملأ اعلي تو را دشمن دارند ".

مستدرك الوسايل ، ج 3، ص 467

 

 

10- قیل للحسین بن علی علیه السلام:

مَنْ أعْظَمُ النّاسِ قَدْراً؟ قالَ: مَنْ لَمْ يُبالِ الدُّنْيا في يَدَيْ مَنْ كانَتْ.

 

از امام حسين عليه السلام سؤال شد:

با شخصيّت ترين افراد چه كسي است؟

حضرت در جواب فرمود: آن كسي است كه اهميّت ندهد كه دنيا در دست چه كسي مي باشد.

«تنبيه الخواطر، ص 348»