حضرت اميرالمؤمنين(علیه السلام) از آن نظر يك الگوي كامل است كه معصوم است. دست پرورده وحي و رسالت است و در تمام صفات ارزنده الهي گوي سبقت را از همگان ربوده، جامع اضداد است و در تمام جوانب زندگي فردي و اجتماعي، مادي و معنوي، نمونه و آينه تمام نماي اسلام است.

حال مي خواهيم قدمي در گلستان سرسبز و روح بخش «سيره عملي مولا علي (علیه السلام)» بزنيم و نمونه هايي را براي الگوسازي در زندگي خود، برچينيم:

1- عبادت در كودكي:

همه مردم مي ديدند كه رسول خدا (صلّی الله علیه وآله وسلّم)، حضرت خديجه (س) و كودكي به نام علي (علیه السلام) وارد خانه خدا مي شوند و نماز مي گزارند. امام (علیه السلام) خود فرمود: «من با پيامبر خدا (صلّی الله علیه وآله وسلّم) پيش از همه انسان ها نماز خواندم. در حالي كه هفت ساله بودم من اول كسي هستم كه با پيامبر نماز گزاردم» (1)

حتي آن زمان كه پيامبر (صلّی الله علیه وآله وسلّم) براي عبادت به غار «حراء» مي رفت، علي (علیه السلام) را نيز همراه خود مي برد. وقتي كه جبرئيل براي نخستين بار در همان غار بر حضرت محمّد (صلّی الله علیه وآله وسلّم) نازل شد و آن حضرت را به پيامبري بشارت داد علي (علیه السلام) در كنار آن بزرگوار بود. (2)

2- مدهوش در عبادت:

ابو درداء به نقل عروة بن زبير در مسجد مدينه خطاب به مردم گفت: آيا مي دانيد پارساترين مردم كيست؟ گفتند: شما بگوييد.

پاسخ داد: اميرالمؤمنين علي(علیه السلام) و آنگاه خاطره اي نقل كرد كه: ما و تعدادي از كارگزاران با علي(علیه السلام) در يكي از باغ هاي مدينه كار مي كرديم، به هنگام عبادت، علي(علیه السلام) را ديدم كه از ما فاصله گرفت و در لابه لاي درختان ناپيدا شد. با خود گفتم شايد به منزل رفته است. چيزي نگذشت كه صداي حزن آور علي (علیه السلام) را در عبادت شنيدم كه با خدا راز و نياز مي كرد.

آرام آرام خود را به علي (علیه السلام) رساندم، ديدم در گوشه اي بي حركت افتاده و آن قدر گريه كرده كه بدن او بي حركت شده است. با خود گفتم: شايد از خستگي كار و شب زنده داري به خواب رفته باشد، كمي صبر كردم. خواستم او را بيدار كنم هرچه تكانش دادم بيدار نشد، خواستم او را بنشانم نتوانستم. با گريه گفتم: انالله و انا اليه راجعون.

فوراً به منزل فاطمه (سلام الله علیها) رفتم و گريان و شتاب زده خبر را گرفتم. حضرت زهرا (س) فرمود:

«ابودرداء به خدا علي (علیه السلام) مانند هميشه در عبادت از خوف خدا بي هوش شده است»

آب بردم و به صورت امام (علیه السلام) پاشيدم، به هوش آمد. وقتي مرا گريان ديد، فرمود:

«در قيامت كه مرا براي حساب فرا مي خوانند چگونه خواهي ديد»؟ ابودرداء گويد: به خدا سوگند كه اين حالت را در هيچ كدام از ياران رسول خدا(صلّی الله علیه وآله وسلّم) نديدم. (3)

3- مشاهده معبود:

مولا علي (علیه السلام) فرمود: «ما كنت أعبد ربّاً لم أره» من آن نيستم كه خدايي را كه با چشم جان و باطن نديده ام عبادت كنم!(4)

در عبادت مولاي متقيان همين بس كه «بيرون آوردن تير از پاي مباركش را در حالت معنوي عبادت متوجه نمي شود».

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پي نوشتها:

1- الغدير، ج 3، ص 222

2- خطبه قاصعه (نهج البلاغه)

3- امالي شيخ صدوق، ص 279

4- حكمت عبادت، ص 237 «آيت الله جوادي آملي»