در زيارت حسين عليه السلام مى خوانيم كه:

السلام على يعقوب الذى ردّ الله إليه بصره برحمته؛

سلام بر يعقوب پيامبر كه خداوند به رحمت خويش، نور ديدگانش را بدو باز گردانيد.

در اين درود و سلام، مى توانى يعقوب پيامبر را نيت كنى كه پدر دوازده پسر بود و هنگامى كه آنان را فرا خواند، در كمال صحت و سلامت در برابرش ايستادند و گفتند: «پدر جان! يكى از ما را گرگ خورد.»

و او از اين رخداد و خبر دردناك، كمرش خم و نور چشمانش را از دست داد.

و نيز مى توانى يعقوب كربلا، حسين عليه السلام را قصد كنى كه پدر يك پسر بود كه ندايش را از شهادتگاه شنيد كه: «پدرجان! آخرين سلام مرا پذيرا باش كه اينك لحظات جدايى است.»(1)

مى توانى يعقوب پيامبر را نيت كنى كه پيراهن آلوده به خون فرزندش را كه سالم بود، نگريست و گفت: «گويا گرگ پر مهرى بوده كه پسرم را خورده و پيراهن او را پاره نكرده است.»(2)

از يعقوب پيامبر، يوسف را خواستند بدين بهانه كه: در دشت زيبا و مناظر دل انگيزش بخورد و بازى كند، اما او نمى پذيرفت و مى گفت: «بردن او، مرا اندوهگين مى سازد.»

اما حسين عليه السلام هنگامى كه فرزند قهرمانش به سوى ميدان جهاد حركت كرد و بانوان حرم او را از حركت باز داشتند، فرمود: «او را رها كنيد كه شوق ديدار خدا و پيامبرش را در سر دارد.»

يعقوب پيامبر را بشارت دهنده با پيراهن يوسف فرا رسيد و آن را به سر و روى او انداخت و او بينا شد.

اما حسين عليه السلام نداى جدايى فرزندش را شنيد گويى دنيا در نظرش تيره و تار شد.(3)

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پی نوشتها:

1- بحار الانوار، ج 45، ص 45.

2- بحار الانوار، ج 12، ص 225.

3- ويژگيهاى امام حسين عليه السلام ، ص 722 تا 724.