هرگز نمی‌توان ارزش همه‌ی زمانها را برابر دانست، چنان‌که نمی‌توان همه‌ی مکانها را برابر شمرد.

برخی زمانها و مکانها ارزشی والا دارند.

ماه رجب ارزشمند است، ماه سلوک و زدودن زنگارهای شیطانی از آیینه‌ی دل است؛

ماه ولایت و برافروختن چراغ معرفت در شبستان وجود است؛

ماه رجب گاهِ اعتکاف است.

در این ماه، که هنگامه‌ی تحول است، عاکفان کوی دوست، با حضور در صحن و سرای دوست، پله‌های سلوک را پیموده و پله پله به خدا نزدیک‌تر می‌‌شوند.

معتکف روزه‌اش، نمازش، حضورش در مسجد و دیگر اعمالش مایه‌ی تقرب است.

در خانه‌ی دوست، سفره‌ای از مغفرت و بخشایش گسترده شده و عاکف با صیقل روح و روان، زنگار گناه از دل می‌‌زداید و مهیای ضیافت بزرگ در ماه وصال می‌‌گردد. ماهی که عشاق از سفره‌ی پرفیض الهی، لقمه‌های راز برمی‌‌چینند و عطر قرآن از ژرفای دل بار یافتگان، مشام جان را می‌‌نوازد.

اعتکاف پرورش جسم و جان است، انسان آمیزه‌ای است از این دو و نیازمند پرورش در ابعاد وجودی خود؛

انسان به دنبال سعادت و کمال است، روح انسان نیازمند نیایش است، مناجاتی شیرین و زیبا، هم‌کلامی موجودی ضعیف با منشأ قدرتها.

از آغاز خلقت تا صحنه‌ی رستاخیز، راز و نیاز زیباترین هنر آدمی است.                       

غفلت بد است و در برخی موارد بدتر؛

جریان زمان در گذر است و با از دست دادن، آهی ماند و افسوسی که به هیچ نیرزد. انسان دشمنی دارد در اوج حیله‌گری،

با چنین دشمنی، هوشیاری باید و سرعت در خیرات؛

زمان اعتکاف است. خالق مهربان قرب خلایق می‌‌طلبد.

در فکر پرورش روح و روان انسان است و مقررات دینی را تشریع می‌‌کند.

تنوع عبادات به دلیل نیازهای گوناگون انسانی است، هر عبادتی جوابگوی نیازی از اوست.

نماز، زنگار غفلت از روان می‌‌زداید و صیقل روح و روان است.

در روزه، پالایشگاه خلوص و نردبان صعود است.

روزه‌دار پرواز در آسمان عبادت و عبودیت را می‌‌آزماید و آیینه‌ی قلبش را نورستان خدایی می‌‌کند.

حج، شرکت در آزمون الهی و قطع تعلقات و دلبستگی دنیوی است.

عبادات مالی؛ چون خمس و زکات و صدقات، دمیدن روح ایثار و گذشت در وجود آدمی است.

اما اعتکاف، آمیزه‌ای از چند عبادت با فضیلت است:

روزه که خود عبادتی ارزشمند است، شرط اعتکاف است.

حضور در مسجد و خواندن نماز هم شرط آن است. عاکف سه روز در مسجد جامع مقیم می‌‌گردد و جز برای ضروریات، کوی دوست را ترک نمی‌گوید. خود را از حلال باز می‌‌دارد تا با تمرین بندگی، جهاد با نفس را بیازماید.

اعتکاف عهد مودّت و میثاق مجدد با پروردگار است.

در فضیلت اعتکاف این بس که معادل طواف کعبه و همتای رکوع و سجود است.

خدای منّان می‌‌فرماید: «... وَعَهِدْنا إِلى إِبْراهِيمَ وَإِسْماعِيلَ أَنْ طَهِّرا بَيْتِيَ لِلطَّائِفِينَ وَالْعاكِفِينَ وَالرُّكَّعِ السُّجُودِ». (سوره بقره/ آیه 125) و ما به ابراهیم و اسماعیل فرمان دادیم که خانه‌ی مرا برای طواف کنندگان و معتکفان و رکوع‌کنندگان و سجده‌کنندگان از هرگونه آلودگی تطهیر کنند.»

اساساً ارزش آدمی را عملش می‌‌رساند. معتکف انسانی بزرگ و شریف است به اندازه‌ی شرافت و فضل عملش.

مقدس اردبیلی یگانه‌ی زمان در علم و عمل در شرافت و فضیلت اعتکاف گوید:

مبادا کسی گمان کند که اعتکاف، مقدمه‌ی عبادتی دیگر است. کسی که با طهارت و در حال روزه در مسجد مقیم می‌‌شود و تعهد قربت در اعتکاف می‌‌نماید، این عمل عبادت است. اعتکاف عبادتی مستقل است به مثابه‌ی حج و عمره و روزه و نماز و هر عبادت مستقل دیگر.

و ایام بیض در پیش است، زمان عرشی شدن فرشیان؛

اعتکاف با همه‌ی فضیلتش، زن و مرد را به خود می‌‌خواند، انسان را می‌‌خواند تا در دنیای های و هوی و دود و دم، معراج انسانیت را به تماشا بنشینیم. فرصت طلایی عمر در پیش است و ایام در گذر؛ پس همتی باید تا با حضوری سبز از همسفران کوی دوست بگردیم.