پاسخ

فاطمه زهرا، سلام الله علیها، بعد از رحلت رسول خدا، صلی الله علیه و آله، به شدت محزون و غمگین بودند. جبرئیل جهت تسلای خاطر حضرت، خدمتشان می رسیدند و مطالبی را در مورد جایگاه پدرش در بهشت و آینده دنیا و فرزندان گرامیش، ارائه می کردند و حضرت علی علیه السلام این مطالب را می نوشت که در لسان ائمه اطهار علیهم السلام به صحیفه حضرت فاطمه شهرت یافت.

این مصحف کاملا از چشم افراد مخفی نبود. تعداد اندکی از اصحاب ائمه توفیق مشاهده مصحف حضرت فاطمه را داشتند. در حال حاضر این مصحف نورانی در اختیار امام زمان عجل الله فرجه است و کس دیگری به آن دسترسی ندارد. از سیره ائمه علیهم السلام، استفاده می شود که امام زمان هم به بعضی از یاران خاصش، مصحف مادرش حضرت فاطمه را نشان می دهد. ولی در اختیار عموم بگذارد یا نه، از روایات مطلبی در این مورد نیامده است.

رفت و آمد جبرئیل به خانه حضرت زهرا و ارائه این مطالب، در مدت زندگی آن حضرت بعد از رحلت پدر بزرگوارش، بوده است.

حضرت امام صادق علیه السلام در این باره می فرمایند:

«إِنَّ فَاطِمَةَعلیها السلام  مَکثَتْ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه و آله خَمْسَةً وَ سَبْعِینَ یوْماً وَ کانَ دَخَلَهَا حُزْنٌ شَدِیدٌ عَلَی أَبِیهَا وَ کانَ یأْتِیهَا جَبْرَئِیلُ علیه السلام  فَیحْسِنُ عَزَاءَهَا عَلَی أَبِیهَا وَ یطَیبُ نَفْسَهَا وَ یخْبِرُهَا عَنْ أَبِیهَا وَ مَکانِهِ وَ یخْبِرُهَا بِمَا یکونُ بَعْدَهَا فِی ذُرِّیتِهَا وَ کانَ عَلِی علیه السلام  یکتُبُ ذَلِک؛ فاطمه علیها السلام بعد از پدرش تنها هفتاد و پنج روز در این جهان زندگی کرد[1] و در طول آن مدت غم ها و غصه های زیادی را تحمل نمود. جبرئیل در آن ایام مرتب به حضور فاطمه علیها السلام نازل می شد و او را در عزای پدر تسلیت می گفت و از مقام و جایگاهش در آن سوی جهان با خبر می ساخت و همچنین از اوضاع آینده دنیا و سرنوشت فرزندانش آگاه می نمود و علی علیه السلام آن ها را می نوشت و همه این ها مصحف فاطمه علیها السلام را تشکیل می داد»[2]

و در یک حدیث دیگری «امام صادق(علیه السلام) می فرمایند:

مصحف فاطمة ما فیه شی ء من کتاب اللَّه و إنّما هو شیء ألقی علیها بعد موت أبیها صلّی اللَّه علیهما؛ در مصحف فاطمه چیزی از آیات قرآن نیست. بلکه آن مصحفی است که بعد از فوت پدرش به او داده شده است»[3]

و بالاخره در حدیث سومی از امام جعفر صادق می خوانیم:

«عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام یقُولُ تَظْهَرُ الزَّنَادِقَةُ فِی سَنَةِ ثَمَانٍ وَ عِشْرِینَ وَ مِائَةٍ وَ ذَلِک أَنِّی نَظَرْتُ فِی مُصْحَفِ فَاطِمَةَ علیه السلام  قَالَ قُلْتُ وَ مَا مُصْحَفُ فَاطِمَةَ قَالَ إِنَّ اللَّهَ تَعَالَی لَمَّا قَبَضَ نَبِیهُ صلی الله علیه و آله دَخَلَ عَلَی فَاطِمَةَ سلام الله علیها مِنْ وَفَاتِهِ مِنَ الْحُزْنِ مَا لَا یعْلَمُهُ إِلَّا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَأَرْسَلَ اللَّهُ إِلَیهَا مَلَکاً یسَلِّی غَمَّهَا وَ یحَدِّثُهَا فَشَکتْ ذَلِک إِلَی أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ علیه السلام فَقَالَ إِذَا أَحْسَسْتِ بِذَلِک وَ سَمِعْتِ الصَّوْتَ قُولِی لِی فَأَعْلَمَتْهُ بِذَلِک فَجَعَلَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ علیه السلام یکتُبُ کلَّ مَا سَمِعَ- حَتَّی أَثْبَتَ مِنْ ذَلِک مُصْحَفاً قَالَ ثُمَّ قَالَ أَمَا إِنَّهُ لَیسَ فِیهِ شَی ءٌ مِنَ الْحَلَالَ وَ الْحَرَامِ وَ لَکنْ فِیهِ عِلْمُ مَا یکون؛ حماد بن عیسی می گوید: از امام صادق علیه السلام شنیدم که فرمود: زنادقه در سال صد و بیست و هشت ظهور کنند. من این مطلب را در مصحف فاطمه علیها السلام دیدم. عرض کردم: مصحف فاطمه علیها السلام چیست؟ فرمود: چون خدای تعالی پیغمبرش صلّی اللَّه علیه و آله را قبض روح فرمود،؛ فاطمه علیها السلام را از وفات آن حضرت اندوهی گرفت که جز خدای عز و جل مقدارش را نداند. بدان جهت خدا فرشته ای برایش فرستاد که او را دلداری دهد و با او سخن گوید. فاطمه از این داستان به امیر المؤمنین علیه السلام شکایت کرد(یعنی گزارش داد و یا شکایتش از نظر ننوشتن سخنان فرشته بود). علی علیه السلام فرمود: چون آمدن فرشته را احساس کردی و صدایش را شنیدی؛ به من بگو. پس فاطمه به امیر المؤمنین علیه السلام خبر داد و آن حضرت هر چه می شنید می نوشت. تا آن که از آن سخنان مصحفی ساخت. اما در آن مصحف چیزی از حلال و حرام نیست؛ بلکه در آن علم به پیش آمدهای آینده است»[4]

در مجموع، از مطالب مذکور استفاده می کنیم که مصحف فاطمه از جانب خدا توسط پیک وحی(جناب جبرئیل) به فاطمه علیها السلام القاء شده و اوضاع آینده جهان و اخبار غیبی در مورد سرنوشت فرزندان حضرت فاطمه و جنایات خلفا و پادشاهان ستمگر و سایر مسائل غیر فقهی در آن به ثبت رسیده و آن کتاب جزو ودایع امامت است که  هم اکنون در محضر امام زمان عجل اللَّه تعالی فرجه می باشد.

پی نوشت ها:

[1] البته در برخی روایات 95 روز هم آمده است.

[2] ‏اصول کافی، ج 1، ص 458.

[3] کتاب الحکم الزاهره،  ص 197.

[4] اصول کافی، ج 1، ص 240.