حمله وهّابى‌ها به عراق از 1214 هـ آغاز شد. چون در آن سال وهّابى‌ها به نجف اشرف حمله نمودند، ولى عرب خزاعل جلو آن‌ها را گرفتند و سيصد نفر از آن‌ها را کشتند.

(وهابيان، ص 337).

در سال 1215 نيز گروهى براى انهدام مرقد مطهّر حضرت امير عليه‌السلام عازم نجف اشرف شدند که در مسير با عدّه‌اى از اعراب درگير شدند و شکست خوردند.

(ماضى النجف وحاضرها، ج 1، ص 325).

در مدّت نزديک به ده سال، چندين بار حملات شديدى به شهر کربلا و نجف انجام دادند.

(تاريخ المملکة السعوديّة، ج 1، ص 92).

در سال 1216 وهّابيّان پس از کشتار بى‌رحمانه اهل کربلا و هتک حرمت حرم حسينى عليه‌السلام با همان لشگر راهى نجف اشرف شدند، ولى مردم نجف به‌سبب آگاهى از ماجراى کشتار و غارت کربلا و آمادگى دفاعى به مقابله برخواستند؛ حتّى زن‌ها از منزل‌ها بيرون آمدند و مردان خود را تشجيع و تحريک به دفاع کردند تا اسير کشتار و چپاول وهّابيّان نشوند، در نتيجه سپاه وهّابى‌ها نتوانستند به شهر نجف وارد شوند.

(ماضى النجف وحاضرها، ج 1، ص 325).

در سال 1220 يا 1221 وهّابى‌ها به سرکردگى «سعود» به نجف اشرف حمله بردند، ولى چون شهر داراى برج و بارو بود، و در بيرون نيز خندقى شهر را حفاظت مى‌کرد، به علاوه جمعى از مردم و طلاب علوم دينى در حدود دويست نفر تحت رهبرى شيخ جعفر نجفى (کاشف الغطاء) از مراجع اعلم عصر که خود مردى دلير بود، شبانه روز مشغول دفاع از شهر بودند، کارى از پيش نبردند. خانه شيخ جعفر کاشف الغطاء انبار اسلحه بود و او بر هر دروازه نجف و در هر برجى جمعى از طلاب و مردم را به دفاع واداشته بود.

شيخ حسين نجف، شيخ خضر شلال، و سيد جواد عاملى صاحب مفتاح الکرامه و شيخ مهدى ملاکتاب از جمله علماى مدافع شهر بودند که از مردان بلند آوازه مى‌باشند.

قواى سعود در اين حمله پانزده هزار وهابى جسور جنگجو بود. وهّابى‌ها چندان که سعى کردند نتوانستند وارد شهر شوند، و مدافعان نجف با سرسختى دفاع مى‌کردند.

در يکى از روزها برخى از وهّابى‌ها از ديوار شهر بالا آمدند و نزديک بود شهر را اشغال کنند، ولى با دفاع مردانه مدافعان مسلح مواجه شدند، و عقب نشستند. در مدت محاصره نجف چون مدافعان از درون شهر و برج و باروها وهّابى‌ها را زير آتش داشتند، توانستند هفتصد نفر از آن‌ها را به قتل رسانند. سرانجام سعود با بقيه نفراتش نااميد از نجف اشرف بازگشت.

اهالى نجف قبل از رسيدن قواى سعود، خزانه حضرت اميرالمؤمنين عليه‌السلام را به بغداد و از آنجا به کاظمين منتقل ساختند و در مخزن آنجا به وديعت نهادند، و بدين گونه از دستبرد آن قوم غارتگر وحشى مصون ماند.

ابن بشر مورخ نجدى راجع به حمله سعود به نجف در تاريخ نجد مى‌نويسد:

«در سال 1220 سعود با سپاه انبوهى از نجد و نواحى آن در بيرون شهر معروف در عراق (نجف اشرف) فرود آمد، و سپاه مسلمين (وهّابى‌ها) را در اطراف شهر پراکنده ساخت، و دستور داد باروى شهر را خراب کنند.

چون ياران او به شهر نزديک شدند، به خندقى عريض و عميق برخورد کردند و نتوانستند از آن عبور کنند. در جنگى که ميان طرفين روى داد در اثر تيراندازى از روى باروها و برجهاى شهر، جمعى از مسلمين (وهّابى‌ها) کشته شدند. آن‌ها نيز از شهر عقب نشستند، و به غارت نواحى اطراف پرداختند».

(عنوان المجد فى تاريخ نجد، ج 1 ، ص 137).

سعود در سال بعد، يعنى 1222 نيز بار ديگر با بيست هزار جنگجوى جسور وهابى به نجف اشرف حمله برد، ولى چون ديد مدافعان شهر به رهبرى کاشف الغطاء با توپ و تفنک آماده دفاع هستند، نجف را رها ساخت، و به شهر «حله» روى آورد.

(رجوع شود به: مفتاح الکرامة، ج 5 ص512، مقدمه محقق توانا على دوانى بر کتاب فرقه وهابى سيد محمد حسینی قزوينى، ص 41).