کشتار وهّابيان در کربلاى معلّى در سال 1216، به راستى صفحه تاريخ را سياه کرده و قلب هر خواننده را به درد مى‌آورد.

دکتر منير عجلانى مى‌نويسد:

دوازده هزار نفر سپاه وهّابيّان به فرماندهى سعود، فرزند عبد العزيز وارد کربلا شدند در حالى که بيشتر مردم کربلا به مناسبت عيد غدير به نجف اشرف به زيارت امير المؤمنين[عليه‌السلام] رفته بودند و در شهر، جز عدّه اندکى از پيرها و ناتوان‌ها نمانده بودند. سپاه وهّابيّان به هر کس که برخوردند، کشتند و آمار کشته‌ها به مرز سه هزار نفر رسيد و اموال غارت شده از کربلا قابل وصف نبود و گفته مى‌شد که آن روز 200 شتر بار سنگين از کربلا به غارت بردند.

(تاريخ العربية السعوديه، ص 126).

محمد قارى غروى در تاريخ نجف از مجموعه شيخ خضر، نقل مى‌کند:

وهّابيّان صندوق قبر حبيب بن مظاهر را که از چوب بود، شکستند و سوزاندند و با آن در ايوان طرف قبله‌ی حرم، قهوه درست کردند. آن‌ها مى‌خواستند صندوق قبر شريف حسين را هم بشکنند، اما چون داراى شبکه‌هاى آهنين بود، توفيق نيافتند.

(نزهة الغرى فى تاريخ النجف الغرى السرى، ص 52).

شيخ عثمان بن بشر مورّخ ديگر وهابى که خود اهل نجد بوده، مى‌نويسد:

گنبد روى قبر (سيد الشهداء) را ويران ساختند، و صندوق روى قبر را که زمرّد، ياقوت و جواهرات ديگر در آن نشانده بودند، برگرفتند، و آنچه در شهر از مال، سلاح، لباس، فرش، طلا، نقره و قرآن‌هاى نفيس يافتند، غارت کردند و نزديک ظهر از شهر بيرون رفتند.

(عنوان المجد فى تاريخ نجد، ج 1، ص 121).

صلاح الدين مختار که خود وهّابى است مى‌نويسد:

در سال 1216 امير سعود با لشگر انبوهى از مردم نجد، عشاير جنوب، حجاز و ديگر نقاط به قصد عراق حرکت کرد. در ماه ذى‌قعده به کربلا رسيد. او تمام برج و باروى شهر را خراب کرد و بيشتر مردم را که در کوچه و بازار بودند، کشت و نزديک ظهر با اموال و غنايم فراوان از شهر خارج شد. آن‌گاه خمس اموال غارت شده را خود سعود برداشت و بقيّه را به نسبت هر پياده يک سهم و هر سواره دو سهم، بين لشگريان تقسيم نمود.

(تاريخ مملکة السعوديه، ج 3، ص 73).

شيخ عثمان نجدى از مورّخان وهّابى مى‌نويسد:

وهّابيان به صورت غافل‌گيرانه وارد کربلا شدند و بسيارى از اهل آن‌جا را در کوچه و بازار و خانه‌ها کشتند؛ روى قبر حسين عليه‌السلام را خراب کردند و آنچه در داخل قبّه بود به چپاول بردند و هرچه در شهر از اموال، اسلحه، لباس، فرش، طلا و قرآن‌هاى نفيس يافتند، ربودند. نزديک ظهر در حالى که قريب به دو هزار نفر از اهالى کربلا را کشته بودند، از شهر خارج شدند.

(عنوان المجد فى تاريخ نجد، ج 1، ص 121، حوادث سال 1216).

برخى مى‌نويسند: «وهّابيان در يک شب، بيست هزار نفر را به قتل رساندند».

(تاريخچه نقد و بررسى وهّابى‌ها، ص 162).

ميرزا ابوطالب اصفهانى در سفرنامه خود مى‌نويسد:

هنگام برگشت از لندن و عبور از کربلا و نجف، ديدم که قريب بيست و پنج هزار نفر وهّابى وارد کربلا شدند و شعار «اقتلوا المشرکين واذبحوا الکافرين؛ یعنی مشرکان را بکشيد و کافران را ذبح کنيد» سر مى‌دادند. آنان بيش از پنج هزار نفر را کشتند و زخمى‌ها حساب نداشت، صحن مقدّس امام حسين عليه‌السلام از لاشه کشتگان پر و خون از بدن‌هاى سر بريده شده، روان بود.

پس از يازده ماه بار ديگر به کربلا رفتم، ديدم که مردم، آن حادثه دلخراش را نقل مى‌کنند و گريه سرمى‌دهند به‌گونه‌اى که از شنيدن آن، موها بر اندام راست مى‌شد.

(مسير طالبى، ص 408).