وجود مقدس حضرت فاطمه زهرا(س) يکي از درخشان ترين چهره هاي والاي انساني و نمونه کامل خلقت پروردگار در قالب زن مي باشد، پيروي و تاسي به چنين شاهکار آفرينش در بر گيرنده سعادت و رستگاري در دنيا و آخرت است.

حضرت زهرا(س) از نظر زندگي مادي؛ بشري چون ديگران است، اما از جنبه معنوي؛ به آنجا رسيد که شناخت تمامي ابعاد شخصيتي آن حضرت بسي دشوار و دستيابي به همه جوانب آن مشکل بسيار است. مقامي که آن بزرگوار در اثر بندگي خدا و شناخت و معرفت حضرت حق به دست آورد؛ مقامي بس بزرگ و فضايل او بي شمار است و همين حقيقت است که امام صادق(ع) فرمود: « فاطمه همان شب قدر است، هر کسي فاطمه را آن چنان که بايد بشناسد، به حقيقت شب قدر را درک کرده است. علت نامگذاري آن حضرت به «فاطمه» آن است که خلايق از کنه معرفت وي بريده شدند.» (بحارالانوار، ج ۴۳، ص ۶۵) اين نوشتار با توجه به هم زماني ايام فاطميه با شهادت استاد مطهري به بررسي گوشه هايي از شخصيت زهراي مرضيه(س)، در آثار و انديشه اين متفکر بزرگ مي پردازد. متفکري که به گفته سلاله فاطمه زهرا(س) خميني کبير، قلمي روان و فکري توانا در تحليل مسائل اسلامي داشت و در سيره معصومان صاحب نظر بود.

تکريم فاطمه(س) در قرآن
در سوره مبارکه دهر براي اهل بهشت و ابرار انواع نعمت ها غير از نعمت حورالعين اسم برده شد. در اين جا اين سوال مطرح مي شود که چرا در اين سوره از حورالعين نامي نمي برد؟ اين سوالي است که مفسران - حتي مفسران اهل تسنن - مطرح کرده اند.

در تفسير الميزان نکته اي را از تفسير ابوالسعود نقل مي کند و معلوم نيست که او اولين بار اين نکته را ذکر کرده است يا خير؟ و نيز او متوجه شده که اين نکته در روايات هم هست و در ميان اهل سنت شايد اول کس او متوجه شد چرا در اين آيات نامي از حورالعين برده نشده است؟ مي گويد براي اين که قبلا سخن ابرار بود و اين آيه شان نزولش فاطمه و حسن و حسين(ع) است، چون در اين جا نام فاطمه بوده است، خداوند اکراما لفاطمه ، اسمي از حورالعين نبرده است. (شهيد مطهري، آشنايي با قرآن، ج ۱۱،ص ۷۹، الميزان ج ۲۰، ص ۲۱۰)

مقام حضرت زهرا(س)
در تاريخ اسلام، زنان قديسه و عالي قدر فراوانند. کمتر مردي است به پايه خديجه برسد، و هيچ مردي جز پيغمبر و علي (ع) به پايه حضرت زهرا(س) نمي رسد. حضرت زهرا(س) بر فرزندان خود که امامند و بر پيغمبران غير از خاتم الانبياء برتري دارد. اسلام در سير من الخلق الي الحق، يعني در حرکت به سوي خدا هيچ تفاوتي ميان زن و مرد قائل نيست. تفاوتي که اسلام قائل است در سير من الحق الي الخلق است، در بازگشت از حق به سوي مردم و تحمل مسئوليت پيغمبري است که مرد را براي اين کار مناسب تر دانسته است. ( نظام حقوق زن در اسلام، ص ۱۱۹)

زهرا مصداق آيه تطهير
در آيه تطهير مي خوانيم : خدا چنين اراده کرده است و مي کند که از شما اهل بيت پليدي را زايل کند، پاک و منزه تان بدارد و «يطهرکم تطهيرا» شما را به نوع خاصي تطهير و پاکيزه کند، تطهيري که خدا ذکر کرده، و آن تطهير عرفي و طبي نيست که منظور اين باشد که بيماري ها را از شما زايل کرده و ميکروب ها را از بدن شما بيرون مي کند. البته اين ها هم مصداق تطهير هستند، ولي مسلم تطهيري که اين آيه بيان مي کند، در درجه اول از آن چيزهايي است که خود قرآن آن ها را رجس مي داند. رجس در قرآن يعني هر چه که قرآن از آن نهي مي کند، هر چه که گناه شمرده مي شود، مي خواهد؛ گناه اعتقادي باشد يا گناه اخلاقي و يا گناه عملي. اين ها رجس و پليدي است. اين است که مي گويند مفاد اين آيه، عصمت اهل بيت يعني منزه بودن آن ها از هر نوع آلودگي است. فرض کنيد ما نه از شيعه و نه از اهل سنت هستيم، يک مستشرق مسيحي که از دنياي مسيحيت آمده و مي خواهد ببيند کتاب مسلمين چه مي خواهد بگويد. اين جمله را در قرآن ديده و بعد به سراغ تاريخ و سنت و حديث مسلمان ها مي رود، مي بيند نه تنها آن فرقه اي که شيعه ناميده مي شوند و طرفدار اهل بيت هستند بلکه آن فرقه هاي ديگر هم در معتبرترين کتاب هايشان هنگام بيان شان نزول آيه، آن را در وصف اهل بيت پيغمبر(ص) دانسته اند و هر دو مذهب مي گويند آيه در شان اين بزرگواران نازل شد، علي (ع)، حضرت زهرا(س)، حضرت امام حسن، امام حسين و خود رسول اکرم (ص). در احاديث اهل تسنن آمده است که وقتي اين آيه نازل شد، ام سلمه که يکي از زن هاي پيغمبر است مي آيد خدمت حضرت و مي گويد يا رسول ا...! آيا من هم جزو اهل بيت شمرده مي شوم يا نه؟ پيامبر(ص) مي فرمايد تو اهل خير هستي ، ولي جزو اين ها نيستي. و مدارک اين مطلب در روايات اهل سنت زياد است.اين آيه (تطهير) بالاتر از مدح است، مي خواهد مسئله تنزيه آ ن ها از گناه و معصيت را بيان کند. مفاد اين آيه غير از مفاد آيات ماقبل و مابعد آن است. در اين جا مخاطب اهل البيت است و در آيات قبل زنان پيامبر(ص) . در اين جا ضمير مذکر است و در آن جا ضمير مونث. ولي همين آيه اي که مفاد آن ، اين همه با ماقبل و مابعدش مختلف است، در وسط آن آيات گنجانده شده مثل کسي که در بين صحبتش مطلب ديگري را مي گويد و بعد رشته سخنش را ادامه مي دهد.اين است که در روايات ما ائمه (ع) خيلي تاکيد دارند که آ يات قرآن ممکن است ابتدايش در يک مطلب باشد، وسطش در مطلب ديگر و آخرش در يک مطلب سوم. اين که براي تفسير قرآن اين قدر اهميت قائل شده اند براي همين است. نه تنها روايات و ائمه ما گفته اند که «انما يريدالله ليذهب عنکنم الرجس...» (احزاب/۳۳) با ماقبل و مابعدش فرق دارد و مخاطب و مضمونش غير آن ها (زنان پيامبر) است بلکه اهل تسنن نيز همه، اين مطلب را روايت کرده اند. (امامت و رهبري، ص ۱۵۶؛ نهج الحياة، محمد دشتي، ص ۱۵۸)

مقام کشف و شهود فاطمه (س)
پس از پيامبر باب نبوت يعني پيامبري مسدود شد، اما باب کشف و شهود و الهام بسته نشد. ممکن است بشري از لحاظ صفا و کمال و معنويت برسد به مقامي که به قول عرفا يک سلسله مکاشفات براي او رخ مي دهد و حقايقي از طريق علم الهامي، به او ارائه مي شود، ولي او مامور به دعوت مردم نيست. حضرت امير(ع) در نهج البلاغه مي فرمايد: « ان الله تعالي جعل الذکر جلاء للقلوب تسمع به بعد الوقرة و تبصر به بعد العشوة و تنقاد به بعد المعاندة. و بعد مي فرمايد: و ما برح لله عزت آلاؤه في البرهة بعد البرهة و في ازمان الفترات عباد ناجاهم في فکر هم و کلمهم في ذات عقولهم.» (نهج البلاغه، خطبه ۲۲۲) يعني: « هميشه در دنيا افرادي هستند که خداوند در باطن ضميرشان با آ ن ها حرف مي زند.» حضرت زهرا اين جور بود با آن که پيامبر هم نبود. (خاتميت، ص ۳۹)

زهرا عالي ترين مدل انسانيت
اهل بيت پيغمبر(ص) انسان هاي ساخته شده هستند، انسا ن هاي ساخته شده مطابق عالي ترين مدل انسانيت. آن مدلي که خداي انسان براي انسان معين کرده است. پيغمبر(ص) فرمود: « انا اديب الله و علي اديبي» (بحار، ج ۱۶، ص ۲۳۱) من تربيت شده خدا هستم و علي(ع) تربيت شده من است. علي (ع) يعني يک انسان نمونه، يک انسان کامل؛ زهرا(س) يعني يک انسان نمونه، يک انسان کامل. علي (ع) انساني است که سخن او، رفتار و کردار او، نمونه و درس است و زهرا(س) همچنين. (آشنايي با قرآن، ج ۷، ص ۵۶)

حقيقت کوثر
قرآن درباره حضرت صديقه طاهره مي فرمايد: « انا اعطيناک الکوثر»، کلمه اي بالاتر از کوثر نيست. در دنيايي که زن را شر مطلق و عنصر فريب و گناه مي دانستند، قرآن مي گويد: فاطمه نه تنها خير است بلکه کوثر است، يعني خير وسيع، يک دنيا خير. (حماسه حسيني، ج ۱، ص۳۲۷). آيه «انا اعطيناک الکوثر» مخصوصا به قرينه «ان شانئک هو الابتر» اشاره به کثرت ذريه است. البته تنها کثرت ذريه، کوثر و خير کثير نيست؛ طيب بودن و صالح بودن و مصلح بودن و ستون فقره اسلام بودن نيز در اين امر دخالت دارد. پس تنها نظر به کميت نيست، کيفيت هم در نظر است.عملا معلوم شد که نسل پيغمبر که از بطن زهراست واقعا کوثر است؛ يعني خود زهرا کوثر است، از زهرا کما و کيفا خيرات کثير ظاهر شد.حضرت زهرا(س) به حسب ظاهر در ۱۸ سالگي از دنيا رفت. در زمان حياتش به خاطر اين که تحت شخصيت و عظمت رسول خدا(ص) و اميرالمومنين(ع) بود، بروز زيادي نداشت و ادب هم همين را اقتضا مي کرد، ولي به حکم مثل معروف « اي بسا شاعر که بعد از مرگ زاد» زهرا(س) بعد از مرگش به وسيله ذريه پاکش زنده شد، خون پاک و پرجوش زهرا(س) در رگ فرزندانش اثر کرد. در ميان قريش، هاشميان و در ميان هاشميان، علويان و در ميان علويان، فاطميان ممتازند. ستون فقرات اسلام بني فاطمه اند. ائمه، علما، حکما، سياسيون، شعرا، انقلابيون و نهضت کنندگان، آمران به معروف و ناهيان از منکر و بالاخره مصلحين از ميان اين ها برخاسته اند. اين است سر خمس که نسب سادات، ممتاز و مشخص باشد و اين است سر «قل لا اسئلکم عليه اجرا الا المودة في القربي» (شوري/۴۲) و اين است سر اين که پيامبر(ص) ۴۰ روز خود را با رياضت تصفيه مي کند تا نطفه زهرا(س) منعقد شود.نسل زنده اين است که در قرن سيزدهم و چهاردهم افرادي مثل ميرزاي شيرازي پيدا مي شوند و گوهر خود را با تحريم تنباکو ظاهر مي کنند و يا افرادي مثل سيدجمال الدين اسدآبادي پيدا مي شوند و نهضت هاي اسلامي را پايه گذاري مي کنند. خون فاطمي در رگ هاي سيدجمال الدين مي جوشد. (يادداشت هاي استاد، ج ۹، ص۳۰۳)

کسي که در دامان زهرا بزرگ شده و شير آن را خورده، تن به ذلت نمي دهد
حسين (ع) در روز عاشورا فرمود: « هيهات منا الذلة» ما تن به ذلت نمي دهيم. ما کجا و ذلت کجا؟ ما خدا را مي پرستيم، و خدايي که ما مي پرستيم نمي پذيرد که ما تن به ذلت بدهيم. پيامبر آن خدا نمي پسندد که ما تن به ذلت بدهيم. بعد مي فرمايد: آيا آن دامني که حسين در آن دامن بزرگ شده است، آن پستاني که حسين از آن پستان شير خورده اجازه مي دهد حسين تن به ذلت بدهد؟ پس من جواب پدرم علي را چه بدهم؟ جواب مادرم زهرا(س) را چه بدهم؟ گويي مادرم اين جا حاضر است و به من مي گويد: حسين! تو از پستان من شير خورده اي؛ و آن که از پستان من شير خورده، تن به ذلت نمي دهد. (انسان کامل، ص ۲۴۰)در جنگ جمل، اميرالمومنين علي (ع) پرچم را به پسرش محمدبن حنفيه مي دهد و امام حسين(ع) هم در اين جنگ حاضر بوده است. مي گويد پسر حمله کن. او بايد جلو برود و ديگران مثل مالک اشتر پشت سرش حرکت کنند. دشمن تيراندازي مي کند. محمد مي ايستد تا تيرباران کمتر بشود بعد برود. علي مي آيد در حالي که غضب کرده و خيلي خلاف انتظارش شده است محکم به سينه محمدبن حنفيه مي زند و مي فرمايد: « اخذتک عرق امک» رگ مادريت گرفت؟ (شرح نهج البلاغه ابن ابي الحديد ج ۱ ص ۳۲۱) در حالي که تو پسر علي هستي! پرچم را از او گرفت و تنها حمله کرد و امام حسين (ع) در روز عاشورا فرمود: من اگر بخواهم تسليم شوم پدرم علي نمي پسندد. ما در دامن علي و فاطمه بزرگ شده ايم. (۱۰ گفتار ص ۲۲۲)

ويژگي هاي خطبه حضرت زهرا (س)
زهرا در جواني از دنيا رفته است. ولي خوشبختانه يک خطابه مفصل بسيار طولاني (در حدود يک ساعت) از ايشان در سن ۱۸ سالگي باقي مانده که اين را تنها شيعه روايت نمي کند، بغدادي در قرن سوم اين خطابه را نقل کرده است. همين يک خطابه کافي است که نشان بدهد زن مسلمان در عين اين که حريم خودش را با مرد حفظ مي کند و خودش را به اصطلاح براي ارائه به مردان درست نمي کند، معلوماتش چقدر است؟ ورود در اجتماع تا چه حد است. خطبه حضرت زهرا توحيد دارد در سطح توحيد نهج البلاغه، يعني در سطحي که دست فلاسفه به آن نمي رسد. وقتي که درباره ذات حق و صفات حق صحبت مي کند، گويي در سطح بزرگ ترين فيلسوفان جهان است. از بوعلي سينا ساخته نيست که اين طور خطابه بخواند يک دفعه وارد فلسفه احکام مي شود؛ خدا نماز را به اين خاطر واجب کرد، روزه، حج، امر به معروف و نهي از منکر را براي اين دليل واجب کرد، زکات را براي اين واجب کرد و... بعد شروع مي کند به ارزيابي قوم عرب قبل از اسلام و تحولي که اسلام در اين قوم به وجود آورد که شما مردم عرب چنين وچنان بوديد. وضع زندگي مادي و معنوي آن ها قبل از اسلام را بررسي مي کند و آن چه را به وسيله پيغمبر از نظر زندگي مادي و معنوي به آن ها ارزاني شده بود، گوشزد مي کند. بعد در مقام استدلال و محاجه برمي آيد. او در مسجد مدينه در حضور هزاران نفر خطبه مي خواند اما نمي رود بالاي منبر که العياذ بالله خودنمايي بکند. سنت پيغمبر اين بوده که زن ها جدا مي نشستند و مردها جدا، پرده اي بلند ميان آن ها کشيده مي شد. زهراي اطهر(س) از پشت پرده تمام سخنان خودش را گفت و زن و مرد مجلس را منقلب کرد. اين معناي آن است که ذکر کرديم: هم شخصيت دارد و هم عفاف، هم پاکي دارد و هم حريم، هيچ وقت خودش را جلوي چشم هاي گرسنه مردان قرار نمي دهد، اما يک موجود دست و پا چلفتي نيست که چيزي سرش نشود و از هيچ چيز خبر نداشته باشد. (حماسه حسيني ج۱ ص ۲۲۳)

وارستگي حضرت زهرا (س)
بهترين علامت رستگي و وارستگي از غير خدا وابستگي به حق و اين که اساسا براي آن ها هيچ چيزي غير از خدا مطرح نبوده است، همان چند تاريخچه کوچکي است که از زندگي اين بزرگوار باقي است. براي برخي افراد، اگر بخواهند زندگي شان را بنويسند، ۱۰ هزار صفحه مي شود نوشت، ولي ۱۰ هزار صفحه اي که يک سطر با ارزش در آن پيدا نمي شود: او از کجا به کجا رفت، کجا چنين کرد، مانند برخي از زندگي نامه ها. ولي يک کسي شما مي بينيد تاريخ برايش ۵ صفحه بيشتر باقي نگذاشته، اما همان ۵ صفحه اي که زندگي ديگران دارد. همين قضيه يک تاريخچه اي در زندگي آن ها بود. شما در نظر بگيريد که آن ها بشرند، نه اين که بشر نيستند؛ اگر بشر نبودند که برايشان فضيلت نبود. وقتي بشر هستند احساسات بشري دارند، اگر نمي داشتند که برايشان فضيلت نبود. ولي به اين احساسات بستگي ندارند، يعني يک احساسات عالي دارند که نمي گذارد آن ها بسته باشند. خوشبختانه جزئيات جهاز حضرت زهرا(س) مشخص است. علي(ع) قرار مي شود که عروسي او با زهرا(س) را بگيرند، اما چيزي ندارد جز زره اش، مي رود آن را به ۴۰۰ درهم مي فروشد. بعد با يک يا دو نفر ديگر مامور مي شوند بروند يک جهيزيه تهيه کنند که قلم به قلمش مشخص است. يک پيراهن براي عروس تهيه مي شود. پيراهن را مي پوشد. خداي تعالي وقتي که مي خواهد يک ارزش واقعي انسانيت را ظاهر کند چنين مي کند. آن روزي که آدم را مي خواست بيافريند فرشتگان گفتند: «أتجعل فيها من يفسد فيها ويسفک الدماء». (بقره/۳۰) خدا جواب داد: من مي دانم در انسان چيزي را که شما نمي دانيد. آن چه خدا مي خواست اين جور چيزها بود. يک زن فقير برهنه اي به عنوان يک سائل مي آيد و خطاب به اهل بيت مي گويد: من عريانم و لباس ندارم. در آن گرفتاري کسي نبود که اصلا متوجه شود که اين زن هم آمده، غير از حضرت زهرا(س) ايشان پيراهن اولي خودش را مي پوشد و لباس عروسي خود را به اين زن انفاق و ايثار مي کند. بعد که زن ها مي آيند، مي گويند پيراهن عروسي کجا رفت؟ مي گويد: بله، زني به اين جا آمد و کسي به او رسيدگي نکرد، من به او انفاق کردم. بشر اين است، تا اين مقدار آزادگي و رهايي! «انما نطعمکم لوجه الله لانريد منکم جزاء ولا شکورا» (انسان/۹) . يعني يک «متشکرم» هم از کسي توقع نداريم، فقط خدا و خدا. (آشنايي با قرآن ج۱۱ ص ۸۹).

زهراي مرضيه افضل بانوان عالم
در قرآن، دو زن فوق العاده تقديس شده اند. البته ما زنان ديگري هم داريم که در قرآن تقديس شده اند، اما نه در حد اين دو زن، مثل مادر موسي(ع). در احاديث ما رسيده است که کامل ترين زن هاي جهان ۴ زن هستند که دوتاي اين ها در امت هاي پيشين بوده اند، يکي زن فرعون، که نام او آسيه بوده است، و ديگري مريم؛ مادر مسيح(ع). و اين ها در درجه اعلي هستند، وگرنه قرآن از مادر مريم هم تجليل کرده است، ولي نه در حد خود مريم. و دو زن در اسلام هستند که در عالي ترين سطح ها قرار گرفته اند؛ يکي جناب خديجه دختر خويلد، همسر بزرگوار پيغمبر اکرم(ص) ، که به اتفاق شيعه و سني تا اين زن-که همسر اول پيغمبر اکرم(ص) بود- زنده بود حضرت همسري ديگري انتخاب نکرد و با اين که وقتي اين زن از دنيا مي رفت، نزديک ۷۰ سال از عمر او گذشته بود، پيغمبر اکرم(ص) تا آخر عمر هر وقت نام خديجه را مي شنيد اشک هايش جاري مي شد. اين نشان مي دهد منتهاي وفاق روحي را که در ميان اين زن و حضرت رسول وجود داشت. ديگر حضرت زهراي مرضيه، صديقه طاهره(س) که از اين ۴ زن افضل آن ها ايشان هستند. و علاقه رسول اکرم به زهرا سلام ا... عليها اعجاب آور است. پيغمبر که گزاف حرف نمي زند مي فرمايد:«فاطمة انسية حوراء» فاطمه يک انسان بهشتي است مثل اين که ما مي گوييم يک انسان فرشته صفت، که هم انسان است و هم فرشته، هم فضائل انسان را دارد و هم فضائل فرشته را. (همان ج ۸ ص ۲۸)

عمل فاطمه(س)
در روايت است که پيامبر اکرم (ص) رو مي کند به يگانه فرزند عزيزش وجود مقدس صديقه طاهره سلام ا... عليها- آن کسي که درباره اش مي گويد: «بضعة مني»، او پاره جگر من است - و مي گويد: «يا فاطمه اعملي بنفسک» دخترکم خودت براي خودت عمل کن. «اني لا أغني عنک شيئا». من به درد تو نمي خورم، از انتساب با من کاري ساخته نيست، تعليمات مرا بپذير و دستورات مرا عمل کن، مگو پدرم پيغمبر است، به دردت نمي خورد، به دستور پدرت عمل کردن به دردت مي خورد. آن وقت شما زندگي همين حضرت زهرا(س) را مطالعه کنيد، مي بينيد در فکر اين انسان گويا وجود ندارد که من دختر پيغمبر آخرالزمان هستم. حديث است که وقتي به محراب عبادت مي ايستاد، بدنش به لرزه درمي آمد. از خوف خدا گريه مي کرد، شب هاي جمعه را تا صبح نمي خوابيد و مي گريست. اين ها همه به انسان نوعي بيداري و آگاهي مسئوليت آميز و تعهد خيز مي دهد. (حق و باطل ص ۱۱۰، حکمت ها و اندرزها ج۱ ص ۶۳)

آيا عشق پيامبر به فاطمه و سخنانش در مورد ايشان جنبه احساساتي داشت؟
پيامبر اکرم به اتفاق شيعه و سني اين جمله را درباره حضرت زهرا مکرر فرمود: «فاطمة بضعة مني من آذاها فقد آذاني». نه تنها مسلمانان، بلکه غيرمسلمانان هم پيامبر اکرم را لااقل به حکيم بودن قبول دارند و آن ها هم که او را پيغمبر نمي دانند ولي در مقام عقل و حکمت، مردي مي دانند مافوق اين که حرفي را فقط از روي احساسات گفته باشد. ما که به پيغمبري او معتقد هستيم، چه شيعه و چه سني، مي دانيم پيغمبر هيچ حرفي را نمي زند مگر روي معيارها و مقياس هاي اسلامي و براي هدف هاي اسلامي. آن ها هم که او را پيغمبر نمي دانند، به اين امر اعتقاد دارند که او مرد حکيمي بود، فقط به ديني که آورده بود مي انديشيد و آدمي نبود که روي احساسات خودش حرف بزند. اين همه اظهاراتي که پيغمبر اکرم درباره زهراي مرضيه کرده است از يک نوع عنايت حکيمانه حکايت مي کند، يعني صرف احساس پدري و فرزندي نيست که احساسات پدري و فرزندي چنين سخناني را اقتضا کرده باشد و چون خودش حضرت زهرا را دوست مي داشته، فقط به ملاک اين که پدري فرزند خودش را دوست مي داشته، اين جمله ها را مي گفته است. چنين چيزي امکان ندارد. بلکه اين ها به منزله درسي بوده که به امت مي داده است، از باب اين که صلاح امت اسلام را در همين مي ديده است. آن احترامات خارق العاده اي که پيغمبر از دخترش زهرا مي کرد، عجيب و حيرت آور است. آيا کسي باور مي کند که در دنياي عرب تا چند سال پيش مردم از وجود دختر ننگ داشتند و دخترها را زنده به گور مي کردند حال يک مرتبه پيغمبر رسيد به حدي که دست دخترش را مي بوسد، زهرا(س) را مي بويد و مي گويد: من بوي بهشت را از اين دختر مي شنوم، انسية حوراء بشري است ملکوتي. اين ها نشان مي دهد که همان گونه که علي(ع) الگوي مرد اسلام و مرد نمونه اسلام بود، زهرا سلام ا... عليها زن نمونه اسلام بود. البته پيغمبر اين دختر را بسيار دوست مي داشت، ولي اولا آن دوست داشتن، صرف يک احساس بي منطق پدر نسبت به فرزند نيست. براي پيغمبران چنين احساساتي هرگز نيست، احساساتشان هم مبتني بر توحيد، خداپرستي، خداشناسي و خدادوستي شان است و ثانيا اين سخنان درسي براي امت بوده است. (آشنايي با قرآن ج ۸ ص ۱۲۵)