ابتدا باید توجه کنیم که زندگی بشر چقدر است؟ زندگی ای محدود به حدود ۷۰ سال که پس از آن انسان به انتها می رسد و با پوسیدن بدن او همه چیز تمام می شود؟ یا اینکه انسان موجودی باقی در سرای ابدیت است و مرگ او چونان تولدش، انتقال از عالمی به عالم دیگر است.

انسانی که خود را محدود به یک دوره کوتاه، و در حصار انواع و اقسام مشکلات و مصائب می بیند که حتی لذت های زودگذر او  در احاطه این رنجهاست، گریزی از احساس پوچی ندارد. و تنها مُسکِّن کم اثر این درد، زایل نمودن عقل و تفکر یعنی خصیصه ممتاز انسانی است. در حالی که دینداری حق، انسان را به اوج تعالی می رساند و با دادن انگیزه های عالی، استعدادهای انسانی را شکوفا می کند.

بنابراین کوچکترین تردیدی در آثار عظیم دینداری و بی بدیل بودن آن نمی توان داشت.  اما فارغ از این نوع نگاه و بحث ضرورت دین، می توانیم بدون در نظر گرفتن معاد، فواید دینداری در زندگی دنیوی را بررسی کنیم. و تعدادی از آنها را مورد اشاره قرار دهیم. البته لازم به ذکر است که این فواید در دین حق موجود می باشند و ادیان به میزان حقانیت خود می توانند این فواید را به انسان ها هدیه کنند. همان گونه که میزان بروز این فواید، به میزان حاکمیت دین، وابسته است.

۱- نقش دین در توسعه اخلاقیات: در جوامعی که انسان به جای خدا نشسته و خود را همه کاره کرده، نتوانسته اند دین را به طور کامل به کنار برانند. چون نقش دین در افزایش اخلاقیات و کاهش جرائم، نقشی بی بدیل است که حتی سیاستمداران ضد دین نیز، متمایل هستند از دین در این عرصه استفاده نمایند. و همین مساله خود دلیلی واضح بر نقش عظیم دین در این وادی است.

۲- نقش دین در سلامت روانی: آزمایش ها و بررسی هایی بسیاری به نقش دین در  بهبود بیماری ها، کاهش اضطراب ها، و در یک کلمه سلامت روح و روان دلالت می کنند. و دینداری را عاملی در جهت زندگی بهتر می دانند. در واقع انسانی که همواره اسیر محدودیتها و نقص های وجودی خویش است، با ایمان به خدا، حامی و مددکاری مهربان، توانا و حکیم دارد. که او را از بحبوحه های بحران ها و ناکامی ها خارج نموده و طراوت و شادابی نصیبش می کند.

۳- زدودن خرافات و افکار باطل: تمایلات انسان به مسائل غیر مادی و عوالم فوق ماده، کنجکاوی او را تحریک کرده و همیشه انرژی های بسیاری در جامعه به این سمت می کشاند. در این مجال نبود دین حق و صحیح در جامعه، می تواند بازار خرافات را به شدت رواج داده و انواع انحرافات را ایجاد کند. تا بدانجا که عده ای برای تجربه حالتی معنوی بر سر و روی یکدیگر نجاسات می پاشند و ...

۴- زدودن تفرقه ها و نزاع ها: نزاع ها و تفرقه ریشه در امیال نفسانی و خودخواهی های انسان دارد. (هر چند ممکن است این حقیقت را با ظواهری زیبا توجیه کنند) و انسانی که تنها غرض او لذت بیشتر در این دنیاست، هیچ مانعی قدرت او در زیاده خواهی را محدود نخواهد کرد. و تنها عامل جلوگیر از زیاده خواهی ها، ناتوانی های موجود در بعضی است که به استثمار در می آیند. در حالی که دین با ایجاد نگاهی متعالی، و محور قرار دادن عدالت، بسیاری از زیاده خواهی ها را از بین برده و  باقی زیاده خواهان  را بر سر جای خویش می نشاند و با استثمار انسان ها مبارزه می کند. و با برپایی عدالت به انسان ها مجال می دهد که هر چه بهتر استعدادهای عالی خود را شکوفا کنند.

۵- رشد عقلانیت و شکوفایی علم: جامعه ای که افراد آن از شهوات زودگذر فاصله گرفته و با اهدافی بلند مدت به دنبال استعدادهای عالی انسانی هستند، دارای عقلانیت بالایی خواهد شد و در چنین جامعه ای خردمندی و علم مداری، رشد قابل توجهی خواهد یافت. همچنان که  گزاره های دینی به طور مستقیم (غیر از تاثیر زیر بنایی) نیز می توانند علم طلبی را توسعه دهند.

۶- ایجاد بستری برای گذشت ها و فداکاری ها: انسان موجودی اجتماعی است و نقص ها و ضعف هایش با مشارکت و تعاون یکدیگر جبران خواهد شد. اما هواهای نفسانی و لذت طلبی ها، مانع بسیاری از این گونه اقدامات خواهند بود و چه بسا به جای مشارکت و تعاون، چپاول و ستمگری، حاکمیت یابد و جامعه انسانی به جامعه ای جنگلی تبدیل شود. اما با حاکمیت ایمان، انسان ها حاضر هستند از منافع خود جهت کمک به دیگران بگذرند و بالاترین ایثار ها را تحقق بخشند. و روشن است که این وضعیت می تواند جامعه را به بهترین وضعیت ممکن برساند.