انسان در تمام عمر خود مشغول چنین کاری است و همه عاقلان این راه را می روند. کشاورز به جای آنکه یک گونی گندم خود را آرد کرده و نان بخورد و از آن لذت ببرد، آن یک گونی را زیر خاک می کند تا در فصل درو بتواند محصولی به دست آورد. تاجر به جای آنکه پول خود را صرف لذت بردن کند، با آن وارد تجارت شده و ریسک ضرر را می پذیرد تا شاید بتواند سود خوبی به دست آورد. کارگران به جای بهره بردن از خواب خوش، یک ماه کار می کنند تا آخر ماه بتوانند مزدی دریافت کنند.

داروی تلخ و بدمزه را می خوریم و برای خوشی آینده، زمان حال خود را ناخوشایند می کنیم. همان گونه که از غذای سمی پرهیز می کنیم و به دلیل خطر آینده آن، از لذت زودگذرش صرف نظر می کنیم.

خلاصه اینکه در جای جای زندگی ما مشغول این عمل هستیم که حال خود را فدای آینده می کنیم و این عمل ما کاملا عاقلانه و منطقی است.

حال چگونه رها کردن لذت نقد دنیا در مقابل بهشت بی معنا باشد، آن هم بهشتی که در وصف آن گفته شده: بهشت جایی است که در آن نعمت هایی موجود است که هیچ چشمی نظیر آن را ندیده و هیچ گوشی مثل آن را نشنیده.[۱]

اتفاقا با دیدن عظمت بهشت و نعمت های آن، و فانی و زودگذر بودن دنیا هیچ عاقلی نمی تواند نسبت به کسب بهشت بی تفاوت باشد و هر کسی نسبت به این امر بی تفاوت باشد، بی تردید باید در عقل او شک کرد. و چنین بهشتی است که باید در کسب آن سبقت جست:

«إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِى نَعِیمٍ * عَلىَ الْأَرَائكِ یَنظُرُونَ * تَعْرِفُ فىِ وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِیمِ * یُسْقَوْنَ مِن رَّحِیقٍ مَّخْتُومٍ * خِتَمُهُ مِسْكٌ وَ فىِ ذَالِكَ فَلْیَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ[مطففین/۲۲ تا ۲۶] مسلّماً نیكان در انواع نعمت ‏اند: * بر تختهاى زیباى بهشتى تكیه كرده و (به زیباییهاى بهشت) مى‏ نگرند! * در چهره‏ هایشان طراوت و نشاط نعمت را مى‏ بینى و مى ‏شناسى! * آنها از شراب )طهور) زلال دست‏نخورده و سربسته‏ اى سیراب مى‏ شوند! * مهرى كه بر آن نهاده شده از مشك است رقابت كنندگان و مسابقه‏ گران باید به سوى این نعمت ها بر یكدیگر پیشى گیرند.»

خصوصا با توجه به اینکه:

اولا: لذت دنیا در حلال الهی نیز قابل کسب است و شیطان انسان را این گونه فریب می دهد که برای بهره بری از دنیا به سراغ حرام ها برود.

ثانیا: آنکه به آخرت بی توجهی می کند، تنها از یک سود عظیم بی نصیب نگشته، بلکه خسرانی بسیار عظیم به نام جهنم نیز گریبان گیرش می شود.

[۱]. صحیفة الإمام الرضا علیه السلام، ص: ۹۲.