جواب این سوال با مطالعه حدیث ذیل روشن می شود:

امام صادق (ع) نقل می فرمایند: ابراهیم (ع) پس از انجام مناسك حجّ بسوى شام بازگشت و در آنجا وفات یافت و چگونگی وفات او این بود كه عزرائیل براى قبض روحش به نزد او آمد، ولى ابراهیم از قبض روح كراهت داشت، پس عزرائیل به نزد پروردگار جلیل بازگشت و این مطلب را به عرض رسانید، پروردگار فرمود: ابراهیم را به حال خود بگذار او دوست مى‏ دارد كه مرا بیشتر عبادت كند،

این ماجرا گذشت تا اینكه ابراهیم پیر مردى سالخورده را ملاقات كرد كه دیگر كنترلى بر اعضاى خود نداشت، در این وقت مرگ را بر زندگى ترجیح داد و وقتى كه به خانه رسید مردى بسیار خوش رو و خوشبو را ملاقات كرد و گفت: تو كیستى؟ آن مرد گفت: من ملك الموت هستم، ابراهیم گفت: سبحان اللَّه كیست كه از دیدار و زیارت تو با این حسن و جمال روى گردان باشد؟

ملك الموت گفت: اى خلیلِ خداى رحمان، خداوند تعالى وقتى برای بنده ‏اى خوبی می خواهد مرا با این صورت به سوى او گسیل مى ‏دارد و وقتى بر بنده‏ اى بدی می خواهد مرا با صورتى وحشتناك بسوى او مى‏ فرستد. در این هنگام ابراهیم با كمال رضایت آماده قبض روح شد و عزرائیل روح وى را در شهر شام قبض نمود).[۱]

[۱]. النور المبین فی قصص الأنبیاء و المرسلین، ص۱۱۹.