ترجمہ :سورت البقرہ (مدنی) دوجاحصہ

آدم نوں مڑ رب دے ولوں کلمے سجھے تے (اوہناں دے سر تے) اوہدی
توبہ رب قبولی،کیوں جے اوہ تے توبہ منن والا نالے مہری۔(٣٧)
اساں کہیا ایہہ رہتل چھڈو (تے سجری اپناؤ) ہاں جس وقت ہدایت میرے
ولوں آوے(ویر تہاڈے تک کے) جنہاں اوہ ہدایت منی اوہناں نوں ناہ
خوف ای ہو سی،ناہ کوئی جھورا۔
پر آیات اساڈی دا انکار جنہاں نے کیتا تے اہناں توں عملوں ہارے،اوہ اگ
واسے، رہسن اس دے وچ ہمیشہ۔
اسرائیلی آل اولادو یاد کرو انعام مرے اوہ جیہڑے میں تساں تے کیتے'
قول مراجے پورا کر سو، میں وی قول کریساں پورا، خوف فقط میرے توں
کھاؤ۔
اوپرے لگدے لفظ:
٭ مہری۔ رحم کرن والا، مہربان ٭جھورا۔ ڈر ، خوف ٭کریساں۔ کراں گا ٭فقط۔ اُکا، صرف

میری گھل نوں منو،ایہہ جد اس نوں وی سچیائے جو تہاڈے اپنے کول اے،
تسی ناہ جچدے اس دے موہری منکر تھیندے، میریاں اہناں (ان مُلّیاں)
گلاں نوں چھڈ کے دو کوڈاں ناہ پلے بنھو، دل وچ خوف مرا ای رکھو۔
حق نوں باطل نال ناہ گنھو دانستہ ناہ حق نوں کجو قائم کرو صلات ہمیشہ، دیندے
رہو زکات ہمیشہ اللہ اگے جھکنے والے لوکاں دے سنگ جھکدے جاؤ۔
نیکی دی مت دیندے ہوئیے لوکاں تائیں 'کیوں بھل جاؤ اپنے تائیں ،حالاں
تسی کتاب اپنی دی کرو تلاوت کیوں ناہ سوچن دے ول آؤ۔(٤٤)
اوپرے لگدے لفظ:
٭موہری۔ اگانہہ تُرن والا ٭تھیندے۔ ہوندے ٭کوڈاں۔ ٹکے، پیسہ دھیلا ٭باطل۔ کُوڑ، جھوٹھ، ٭گنھو۔ رلاؤ ٭دانستہ۔ جان بجھ کے ٭کجو۔ لُکاؤ، پردہ پاؤ، ٭صلات۔ نماز

صبر صلات سہارے ای ایہہ پینڈا سوکھا ہوسکدا اے انج بڑا ای کم ایہہ اوکھا
اوہناں دی گل وکھری جھوک جنہاں دی میرے ول اے۔ ( ٤٥)
ایہہ یقین جنہاں نوں پکا رب دے اگے پیشی ہونی تے اوسے ول پرت
اوہناں دی۔
اسرائیلی آل اولادو یاد کرو انعام مرے اوہ جیہڑے میں تساں تے کیتے،
ساری دنیا توں سرکردہ میں تہانوں کردتا سی۔
پر ڈرو اس دن کولوں وی جس دن کوئی بھار کسے دا ونڈ سی ناہیں، ناہ اس روز
سفارش چلسی ناہ چھڈوائی، ناہ کرسی، امداد کوئی وی
اساں تہانوں سی فرعون کیاں دے کولوں جدوں بچایا، اوہ تساں تے ڈاہڈا ظلم
کریندے آہے، ذبح کریندے پت تہاڈے، پتریاں نوں اوہ ولاؤندے،
اس دے وچ تہاڈے واہتے رب تہاڈے ولوں ہے سی اک مصیبت بھاری۔
تے جد پاڑاساں دریا دے پاکے، اوہناں کولوں سی بچوایا تے فرعون کیاں
دے تائیں سی غرقایا آپ تسی وی ویکھ رہے سی۔
اوپرے لگدے لفظ:
٭جھوک۔ اُلار، جھکنا ٭سرکردہ۔ وڈھا، آگُو ٭غرقایا۔ ڈوب دتا

پر جدوں موسیٰ نال اساں سی چالی راتاں دی گل کیتی، اس دے پچھوں لگ پئے
سؤ پوجن وچھا حداں ٹپ کے۔
اساں معاف تہانوں مڑوی کردتا سی تاں جے ساڈی نیکی رکھو چیتے ایہہ اوہ
دن سن جد موسیٰ نوں اساں کتاب عنایت کیتی اک نتار نہاری تاں جے راہے
راہے جاؤ۔ (٥٣)
اوپرے لگدے لفظ:
٭عنایت کیتی۔ دتی ٭نتارنہاری۔ فیصلہ کرن والی

( واپس آکے) جد موسیٰ نے قوم اپنی نوں جھاڑاں پائیاں، جے وچھے دی پوجا
کرکے راہ وچ کنڈے گڈ لیئے جے توبہ تاب کرو اس اگے جس تہانوں پیدا
کیتا تے اپنے نفساں نوں مارو ایہوا گل تہاڈے واہتے چنگی ہے وے پیدا
کرنے والے اگے نظر کرم دی اوس تہاڈے اتے کیتی، توبہ اوہ قبولن والا
نالے مہری۔ (٥٤)
موسیٰ نوں جد تساں کہیا سی، ناہ منّاں گے، جد تائیں ناہ اللہ نوں تک لیئے
اکھیں، ویکھدیاں ای ویکھدیاں مڑ کڑکے پکڑ تہانوں کیتی، مویاں داخل ہونے
پچھوں، اساں تہانوں مڑکھلوایا، تاں جے شکر کرو اس اتے۔
اساں تساں تے بدلاں دا وی سایہ کیتا، من سلویٰ گھلیا، تاں جے ساڈے
دتے وچوں ایہہ ستھریکاں کھاؤ کی نقصان اساڈا ہویا، اپنا ہی نقصان ہویوجے
(ناہ منن تے)۔
اوپرے لگدے لفظ:
٭من سلویٰ۔ پکے ہوئے بٹیرے تے روٹی جیہڑی اسمانوں مینہہ وانگوں ڈگدی سی۔

جد اک دستی جا وڑنے وی مت تہانوں دتی، تاں جے اوتھے رہ کے کھاؤ جتھوں
جناں چاہوں فرماں برداراں دے وانگوں وڈے درچوں لنگھدے ہوئے سانوں
بخشیں کہندے، اسی خطاواں بخش دیاں دے، اتے اوہناں نوں ہور دیاں
دے چنگے چج جنہاں دے ہوئے۔
اوہناں نوں جو گل آکھی سی حد ٹپیالاں اس دی تھاویں بنائی جس
حد ٹپیالاں اتے اک عذاب اسمانی آیا ساڈا گھلیا، اوہناں دے کرتوتاں
پاروں،
قوم اپنی دے واہتے موسیٰ پانی دا جد ترلا پایا، مت اساں ای دتی، اوس
پہاڑے جا عاصے دے سر تے اوتھے باراں چشمے پھٹدے(لبھے) ہر قبیلے
پن گھٹ اپنا جان لیا سی (ایبھی مت اساڈی ہے سی)، کھاوو پیوو اللہ دے تس
دتے وچوں، پر ناہ آل دوالے کوئی گڑبڑ کرنا۔
اوپرے لگدے لفظ:
٭چج۔ عمل ٭حد ٹپیالا۔ حد ٹپن والے، نافرمان ٭ترلا پایا۔ منت کیتی ٭عاصہ۔ ہتھ وچ پھڑن والی سوٹی ٭پن گھٹ۔ پانی پیون دی تھاں

تے جد موسیٰ اگے جھوریا جھریا سی جے نت اساتھوں کھاج ناہ اکو کھہدا جائے
رب اپنے دی منت کر توں ساڈے واہتے کرے مہیا جو کجھ ہے زمین
اگاندی، سبزی کھکھڑی کنگ مسر تے گَنڈے گُنڈے، اوس کہیا کیوں چنگی
شے نوں ماڑی نال وٹاندے ہے او یاں مڑ شہر کسے ول جاؤ اوتھے ملسی اوہ
شے جہڑی منگ تہاڈی۔
تنبو تان لیا اوہناں تے ذلت نے تے محتاجی نے اللہ دے غضبائے
تھیوے، اللہ دی ناہ منن پاروں، نبیاں نوں بے سوچے سمجھے تنگی دیون
پاروں، ایہہ سٹہ سی نافرمانی حد پٹنی دا۔(٦١)
اوپرے لگدے لفظ:
٭جھورا جھریا۔ دُکھ پھرولیا، ٭ کھہدا۔ کھاہدا ٭ سٹہ۔ انجام
مومن ہووے، یا یہودی، عیسائی یا صابی ہووے، اللہ تے ایمان اے جس دا،
نالے چھیکڑدن تے، عمل وی اوہدے چنگے ہوون، اجر اوہناں دا مل کے رہنا،
رب دے کولوں، اوہناں نوں ڈر مول ناہ کوئی ناہ کوئی جھورا۔(٦٢)
جد ہوئی سی نال تہاڈے گل پکیری، طور تہاڈے سر تے ہے سی گل اساڈی
تے اینی سی، جو کجھ دتا اساں تہانوں اس نوں پھڑنا پیڈا کرکے، تے اس
دے وچ جو کجھ ہے وے چیتے رکھنا، تاں جے ہووے بچن تہاڈا پر تسی گل کر
کے تھڑگئے تے جے فضل تہاڈے اتے رب ناہ کردا، رحمت کولوں کم ناہ
لیندا، گھاٹ ای گھٹ تہانوں ہے سی۔
اوہناں دا وی پتہ تہانوں جنہاں تہاڈے وچوں کیتی سی حد ٹپنی سبتے
بارے، اساں اوہناں نوں دس دتا سی، اج توں اگے دن تہاڈے بے ابروئی
وچ کٹینے اساں اوہناں نوں عبرت دا سامان بنایا، ویلکیاں تے اگوں والے
لوکاں واہتے، اتے نصیحت اوہناں واہتے جیہڑے رب توں ڈردے۔
اوپرے لگدے لفظ:
٭صابی۔ اگ نوں پوجن والے ٭طُور۔ پہاڑ دا ناں جتھے موسیٰ رب نال گل کردا سی، ٭تھڑ گئے۔ مُکر گئے ٭سبتے۔ ہفتے دا دیہاڑ ٭عبرت۔ بھیڑی اخیر

تے جد موسیٰ قوم اپنی نوں ایہہ دسیا سی، اللہ گاں اک ذبح کرن دا
حکم تہانوں دیندا، آکھن لگے نال اساڈے توں بکھیڑے کردا جاپیں اوس
کہیا لاں اوٹ خدا دی انج جہالت والا کوئی کم کرنے توں۔
کہن لگے پچھ دے رب کولوں، ککن کویں دی گاں اوہ ہووے،
اُس کہیا رب کہندا گاں ہووے اوہ ناہ بڈھی ناہ بچی، بس دوآں دے وچ
ہووے بھری جوانی اُتے، تے ہن اس دی آکھی منو۔
فیر کہیو نیں، پچھ کے دس رب اپنے کولوں کیہڑے رنگ دی ہووے
اوس کہیا رب کیہندا ہووے گاں اوہ پیلی، گوہڑی پیلی، لوکی جس نوں تک کے
ریجھن۔(٦٩)
آکھن لگے رب دے کولوں ایہہ نتارا وی کروا دے ہور ککن دی
ہووے، کیوں جے ساڈے واہتے اکو جئیاں، ہے یقین اللہ نے چاہیا
سمجھ اسانوں لگ جاوے دی۔

نویں کمنٹس