یزید در مدّت کوتاه خلافت خویش که سه سال و چند ماه بیشتر طول نکشید، جنایات بزرگى مرتکب شد که هر یک از آن ها به تنهایى براى رسوایى و ننگ وى و خاندانش کافى است. از میان آن ها به سه جنایت مهم اشاره مى شود:

1 ـ فاجعه خونین کربلا: مهمترین جنایتى که به دستور یزیددر ابتداى حکومت وى انجام شد، ماجراى خونین کربلاى سال 61 هجرى و شهادت امام حسین(علیه السلام) و یاران پاکباخته و با ایماناو و به اسارت بردن زنان و کودکان حریم نبوى(صلى اللهعلیه وآله) به دست عمّال وى مى باشد.

یزید در ابتداى حکومت خویش نامه اى به «ولید بن عتبه» ـ والى مدینه ـ نوشت و از وى خواست به هر قیمتى که شده از امام حسین(علیه السلام)، عبداللّه بن عمر و عبداللّه بن زبیربراى او بیعتبگیرد.(1)

مطابق نقل «ابن عثم» هنگامى که یزیداز خوددارى امام حسین(علیه السلام) و عبداللّه بن زبیرآگاه شد، نامه دیگرى به ولید نوشت و در آن تاکید کرد که در صورت امتناع حسین(علیه السلام) از بیعت، سرش را براى من بفرست، تا جوایز فراوانى نصیب تو شود.(2)

با امتناع امام(علیه السلام) از بیعتو حرکت به سمت مکّه و کوفه، در نهایت کار به حادثه کربلا ختم شد.

ماجراى خونین کربلا و جنایات لشکریان یزیدو سرداران سپاه او در این واقعه در کتاب هاى شیعهو سنّى به طور مشروح آمده است و حتّى میان غیر مسلمانان نیز مورد بحث و بررسى قرار گرفته است و کتاب هاى فراوانى در این زمینه نوشته شده است.

2 ـ کشتار وسیع مردم مدینه: این فاجعه در ذى حجّه سال 63 هجرى واقع شد(3) و به واقعه «حرّه» نیز معروف است.(4)

پس از حادثه خونین کربلا و آگاهى مردم از ماهیّت یزیدو پلیدى و خباثت وى، و اعلام قیام و جهاداز سوى «عبداللّه بن حنظله غسیل الملایکه» و برخى دیگر از صاحب نفوذان، انقلاب خونینى در مدینه آغاز شد.

مردم مدینه نخست با عبداللّه بن حنظله تا پاى جان بیعتکردند و آنگاه «عثمان بن محمد بن ابوسفیان»، والى مدینه را بیرون کردند. بنى امیّه در منزل مروان بن حکم اجتماع کردند و همگى در آن جا محبوس شدند.

مردم مدینه یزیدرا از خلافتخلع کرده و به بدگویى و سبّ و لعن وى پرداختند. یزیدکه از ماجرا مطّلع شد، لشکر عظیمى فراهم ساخت و فرماندهى آن را به عهده مردى خونریز به نام «مسلم بن عقبه» گذاشت.(5)

این فرمانده سفّاک، پس از محاصره مدینه، مقاومت آنان را درهم شکست و به قتل و غارت مدینه پرداخت و کشتار وسیعى را در این شهر به راه انداخت.

ابن اثیر مى نویسد: مسلم بن عقبه، مدینه را سه روز بر لشکریانش مباحساخت که هرگونه بخواهند در آن عمل کنند. آنان به کشتار وسیع مردم پرداخته و اموال آنان را نیز غارت کردند.(6)

3 ـ آتش زدن کعبه: لشکر یزیدپس از غارت مدینه براى نبرد با عبداللّه بن زبیربه سوى مکّه حرکت کرد. مسرف بن عقبه در بین راه به هلاکت رسید.(7)

وى به هنگام مرگ، به سفارش یزید، «حصین بن نمیر» را به فرماندهى لشکر انتخاب کرد. لشکریان شام مکّه را محاصره کردند و ابن زبیررا که به مسجد الحرام پناهنده شده بود، مورد حمله قرار دادند. آنان با منجنیق، حرم الهى را آتش باران کردند که در نتیجه پرده ها و سقف کعبه آتش گرفت و سوخت.

مورّخان نوشته اند که این آتش سوزى در سوم ربیع الاوّل سال 64 هجرى واقع شده است.

محاصره و درگیرى شامیان با عبداللّه بن زبیرو طرفدارانش ادامه داشت، تا آن که خبرمرگ یزیدبه شامیان رسید و پس از آن، آن ها متفرّق شدند و به شام بازگشتند.(8)

آرى، یزیددر مدّت کوتاه خلافتش، هر سالى را با جنایتى بزرگ سپرى کرد و به جان و مال و ناموس مسلمین دست تعرّض دراز کرد و از همه عظیم تر، جنایت بزرگ عاشوراى سال 61 هجرى را پدید آورد.

این بحث را با جمله اى از «ذهبى» ـ دانشمند معروف اهل سنّت ـ به پایان مى بریم؛ وى در معرّفى یزیدمى نویسد:

«کَانَ نَاصِبِیًّا، فَظّاً، غَلِیظاً، جِلْفاً، یَتَنَاوَلُ الْمُسْکِرَ، وَ یَفْعَلُ الْمُنْکَرَ، اِفْتَتَحَ دَوْلَتَهُ بِمَقْتَلِ الشَّهِیدِ الْحُسَیْنِ، وَ اخْتَتَمَهَا بِوَاقِعَهِ الْحَرَّهِ»؛ (یزید ناصبى (دشمن على و خاندانش)، خشن، تندخو و بى ادب بود. مسکرات مى نوشید و مرتکب منکرات مى شد. دولت وى با کشتن حسینِ شهید آغاز و با واقعه حرّه (مدینه) پایان یافت).(9)

نفرین تمام نفرین کنندگان جهان بر او باد!(10)

پی نوشت:

(1). «... أَمَّا بَعْدُ! فَخُذْ حُسَیْناً وَعَبْدَاللهِ بْنَ عُمَرَ وَ عَبْدَاللهِ بْنَ الزُّبَیْرِ بِالْبَیْعَةِ أَخْذاً شَدِیداً، لَیْسَتْ فِیهِ رُخْصَةٌ، حُتَّى یُبَایِعُوا». (تاریخ طبرى، ج 4، ص 250 و کامل ابن اثیر، ج 4، ص 14).

(2). «... وَلْیَکُنْ مَعَ جَوَابِکَ إِلَىَّ رَأْسُ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِىٍّ، فَإِنْ فَعَلْتَ ذَلِکَ فَقَدْ جَعَلْتُ لَکَ أَعِنَّةَ الْخَیْلِ، وَ لَکَ عِنْدِی الْجَائِزَةُ وَ الْحَظُّ الاَوْفَرُ». (فتوح ابن اعثم کوفى، ج 5، ص 26).

(3). کامل ابن اثیر، ج4، ص120 و تاریخ طبری، ج 4، ص 374.

(4). «حرّه» به معنای زمین سنگلاخی و سنگستان است و چون بخشی از مدینه از سنگلاخ و سنگ های اتش فشانی پوشیده شده است، آن منطقه «حرّه» نامیده شد و به علت پیدایش این فاجعه در آن منطقه و نفوذ سپاه شام به مدینه از طریق «حرّه و اقم» به «واقعه حرّه» نیز معروف شده است. (لسان العرب، واژه حرّه).

(5). معاویه به یزید سفارش کرده بود که در صورت نقض بیعت توسط مردم مدینه، آن ها را با مسلم بن عقبه درهم بشکن! (کامل ابن اثیر، ج4، ص112 و الامامه و السیاسه، ج1، ص231).

(6). کامل ابن اثیر، ج 4، ص 117.

(7). پس از دفن مسرف در آن مکان و حرکت لشکر شام، زنى قبر وى را شکافت و جنازه اش را به دار آویخت، مردم پس از اطّلاع از این ماجرا، به آن مکان آمدند و جنازه اش را سنگباران کردند. (الامامة والسیاسة، ج 1، ص 242).

(8). رجوع کنید به: تاریخ طبرى، ج 4، ص 381-384; کامل ابن اثیر، ج 4، ص 123-124; الامامة و السیاسة، ج 1، ص 241 و ج 2، ص 19 و تاریخ الخلفاء، ص 233.

(9). سیر اعلام النبلاء، ج 5، ص 83 .

(10). گرد آوري از کتاب: «عاشورا ريشه‏ ها، انگيزه ‏ها، رويدادها، پيامدها»، سعید داودی و مهدی رستم نژاد،(زیر نظر آيت الله العظمى ناصر مكارم شيرازى)، انتشارات امام على بن ابى طالب(عليه السلام‏)، قم، 1388 ه. ش‏، ص 218.

یزید بن معاویه چه کسی بود , جنایات یزید بن معاویه ,اقدامات یزید بن معاویه ,حکومت یزید ابن معاویه ,, ,,

,

کربلا ,امام حسین