مهم است که آیا امام حسین یا سایر ائمه‌ (ع) خودشان چنین فرمودند، یا گویندگان از نزد خود برای ایشان چنین تصمیم‌ گرفته‌ اند؟!

این گونه سخنان اگر از روی ساده‌ اندیشی نباشد، هدفدار و به منظور لوث کردن اعتقادات، باورها و ارزش‌ ها و سست کردن ایمان مردم و توجیه دشمنان اسلام و مسلمین قلمداد می‌ گردد.

الف – اگر کسی گمان کند که رحمت واسعه‌ ی الهی و رأفت و شفاعت اهل عصمت (ع)، سبب ورود همگان به بهشت می‌ گردد، نه تنها خلاف نص آیات متعدد قرآن کریم گمان نموده، بلکه تمامی آیات و وعده‌ ها و وعید‌ های خداوند متعال را باطل شمرده و قیامت، محشر، سؤال و جواب، و در نهایت بهشت و جهنم و ثواب و عقاب را منتفی اعلام کرده است! چرا که اگر قرار باشد همگان به بهشت روند، تمامی مراحل قیامت بی‌ مورد است و همین امر منتفی کننده حکمت و ضرورت ارسال انبیا، کتب الهی و اولیا جهت تشریح تکوین و تبیین باید‌ ها و نبایدها می‌ گردد. و اگر چنین بود باید گفته می‌ شد: هر کسی هر کاری دلش خواست بکند، خداوند متعال ارحم‌ الراحمین است و معصومین (ع) نیز شفاعت می‌ کنند و همگان به بهشت می‌ روند!

بدیهی است که این گمان، عین افترای «ظلم» به خدا و معصومین (ع) می‌ باشد، چرا که در این صورت هیچ فرقی بین موحد،‌ مسلمان و پیرو امام - با کافر، مشرک و قاتل امام (ظالم) باقی نمی‌ ماند. در حالی که خداوند متعال از یک سو تصریح می‌ نماید که مؤمن و کافر، عالم و جاهل، خبیث و طیب، مرده (کسی که به قلبش مهر زده شده) و زنده و ... مساوی نیستند و تصریح می‌ نماید که هر خرد سالمی همین نتیجه را بدیهی می‌ داند:

«‌ قُلْ لا يَسْتَوِي الْخَبيثُ وَ الطَّيِّبُ وَ لَوْ أَعْجَبَكَ كَثْرَةُ الْخَبيثِ فَاتَّقُوا اللَّهَ يا أُولِي الْأَلْبابِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ» (المائده، 100)

ترجمه: بگو [اى محمد] هرگز پاك و ناپاك مساوى نيستند هر چند زيادى ناپاكان شما را به تعجب وا دارد، پس اى خردمندان از خدا بترسيد باشد كه رستگار شويد.

«وَ ما يَسْتَوِي الْأَعْمى‏ وَ الْبَصيرُ وَ الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ لاَ الْمُسي‏ ءُ قَليلاً ما تَتَذَكَّرُونَ» (غافر، 58)

ترجمه: نه نابينا و بينا يكسان است و نه آنهايى كه ايمان آورده و عمل صالح كردند با بدكاران برابرند اما چه كم متذكر مى‏ شويد.

و از سویی دیگر، ضمن وعده‌ ها و وعید‌ های حتمی و بی‌ تردید و بدون تغییر راجع به برپایی قیامت، حساب و کتاب و ثواب و عقاب، تصریح می‌ نماید که کفار، مشرکین و ظالمین حتماً به جهنم می‌ روند و در آنجا همیشگی (خلود) خواهند بود:

«كَمَثَلِ الشَّيْطَانِ إِذْ قَالَ لِلْانسَانِ اكْفُرْ فَلَمَّا كَفَرَ قَالَ إِنىّ‏ بَرِى‏ ءٌ مِّنكَ إِنىّ‏ أَخَافُ اللَّهَ رَبَّ الْعَلَمِينَ * فَكاَنَ عَاقِبَتهَُمَا أَنهَُّمَا فىِ النَّارِ خَالِدَيْنِ فِيهَا وَ ذَالِكَ جَزَ ؤُاْ الظَّلِمِينَ» (الحشر، 16 و 17).

ترجمه: درست مثل شيطان كه به انسان گفت كافر شو و چون كافر شد گفت من از تو بيزارم من از خدا مى‏ ترسم كه رب العالمين است * در نتيجه عاقبت آن شيطان و آن انسان كافر اين شد كه هر دو براى ابد در آتشند و همين است كيفر ستمكاران.

ج – شفاعت، نه بازی است، نه شانسی، نه احساسی و نه بی‌ حساب و کتاب و نه به‌ گونه‌ ای که ظلم به دیگران شود. بلکه آن هم به اذن خدا و در حیطه‌ ی مشیّت و حکمت الهی انجام می‌ پذیرد. لذا مکرر بیان شده است که «شفاعت ما به کسی که نسبت به نماز کاهل است نمی‌ رسد» - چه رسد به کافر، مشرک، ظالم، قاتل ... ، مضاف بر این که شفاعت محو کننده‌ ی حق‌ الناس نیست.

نکته:

شخصی نزد ظریفی دو بیتی ذیل را خواند و با حالی به اصطلاح عرفانی گفت: «می‌ ترسم این اتفاق بیافتد»؟!

عالم همه قطره‌ اند و دریاست حسین

خوبان همه بنده‌ اند و مولاست حسین

ترسم که شفاعت کند از قاتل خویش

از بس که کرم دارد و آقاست حسین

آن ظریف پاسخ داد: شما اصلاً نگران نباش. چرا که اولاً مطمئن باش که هرگز چنین اتفاقی نمی‌ افتد، به این دلیل که آنها کریم و آقا و رئوف هستند، اما خلاف حکمت الهی (که حتی عقل انسان نیز گواهی می‌ دهد) کاری نمی‌ کنند و مرتکب ظلم نیز نمی‌ شوند. ثانیاً کشتن ائمه (ع) که مسئله‌ ی شخصی نیست، بلکه حق‌ النّاسی ساری و جاری در طول تاریخ است. لذا اگر همه‌ ی ائمه‌ (ع) نیز شفاعت کنند و همه‌ ی انسان‌ ها نیز از این حق بزرگ خود [که قتل امام سبب همه‌ ی مصیبت‌ ها و گرفتاری‌ های بشر شده] بگذرند، من یکی نمی‌ گذرم، پس معاویه، یزید، شمر و امثالهم مستقیم وارد جهنم می‌ شوند.