پاسخ:

نقش زنان در دو بعد قابل بررسي است:

الف. دوران قيام و انقلاب: آنچه از روايات استفاده مي‌ شود، زنان در ركاب حضرت و در جريان جنگ، همراه ايشان هستند و آنچه را كه ايشان امر مي‌ كند، انجام مي‌ دهند.

در بعضي از روايات آمده است:

«50 زن در گروه 313 نفري (گروه اول از ياران) حضور دارند.»

(بحار الانوار، ج52، ص223)

طبق بعضي از روايات، گروهي از ياران حضرت زناني اند كه قبل از ظهور، از دنيا رفته و هنگام ظهور رجعت كرده و به دنيا باز مي‌ گردند.

(دلايل الانامه، ص260).

ب. دوران پيروزي و حاكميت عدل مهدوي:

در اين دوران ـ كه دوران رشد و شكوفايي علم و حكمت است ـ زنان حركت و رشد چشمگيري خواهند داشت. آنان چنان از علم و معارف اسلامي بهره مي‌ برند كه حركات و رفتارشان، بر اساس قانون خدا است. بر اين پايه به بهترين وجه ممكن به تربيت فرزندان با ايمان ـ در كنار حركت فرهنگي خود ـ اقدام مي‌ كنند.

امام باقر(ع) فرمود:

«در زمان امام مهدي(عج) به شما حكمت داده مي‌ شود، تا آنجا كه زن در درون خانه‌ اش مطابق كتاب خدا و سنت پيامبر(ص) قضاوت مي‌ كند».

(بحار الانوار، ج52، ص352).

چرا تعداد زناني که از ياران حضرت مهدي خواهند بود کم است؟

پاسخ: بنابر آنچه از روايات استفاده مي‌ شود، ياران حضرت را سه گروه تشكيل مي‌ دهند:

1. 313 نفر ياران خاص كه در ابتداي ظهور خدمت حضرت اجتماع مي‌ كنند؛

2. لشكر و گروه ده هزار نفري كه با اجتماع آنان خروج صورت مي‌ پذيرد؛

3. عموم شيعيان و ارادتمندان كه در طول حركت امام مهدي(ع) به ايشان ملحق مي‌ شوند.

اگر سخني از پنجاه زن به ميان آمده است، مربوط به گروه اول است. از امام باقر(ع) در روايتي بلند نقل شده است: "....قسم به خدا، 313 تن كه در بين آنان، 50 زن هستند در مكه اجتماع مي‌ كنند ...."(بحار الانوار، ج52، ص223، ح87) و طبيعي است وقتي شمار زنان در گروه اول به اين تعداد باشد در گروه‌ هاي بعدي بيشتر خواهد بود.

علاوه بر اينكه پرسش از كم بودن تعداد زنان نسبت به مردان در ميان ياوران حضرت، حرف صحيح و پسنديده‌ اي نيست، چرا كه ياوري، نه فقط به معناي جنگيدن و سلاح بركشيدن است، بلكه يار و ياور واقعي، كسي است كه با همه‌ ي وجود ، در خدمت امام و اهداف او باشد و آن چه را كه حضرت از او مي‌ خواهد، انجام دهد. در زمان غيبت و انتظار، به وظيفه يك منتظر واقعي آگاه باشد و آنچه را در اين مدت بايسته است، انجام دهد و در زمان ظهور، گوش به فرمان و مطيع دستورهاي او باشد و امر او را امتثال كند. مگر فاطمه زهرا(س) و زينب كبرا(س) از ياوران پيامبر و امام زمان خود نبودند؛ در حالي كه جنگ ظاهري با اسلحه نداشتند؟ هر كس به تاريخ بنگرد به خوبي به نقش بارز و بي بديل آنان، در ياري رهبر خود پي مي‌ برد. ياري رهبر در رساندن پيام او و مكتبش بسيار ارزشمند است و اصولاً حركت فرهنگي، پايه و اساس است و لذا در روايت، به علم و عالم و قلم او اشاره شده است: "مداد العلماء افضل من دماء شهداء"؛ چرا كه اگر ياري امام در بعد فرهنگي و تبيين معارف دين او نباشد و مردم آگاه به اهداف و برنامه‌ هاي امام نباشد، طبعاً، براي كمك به گسترش فرهنگ و مكتب او، سلاح به دست نمي‌ گيرند. زنان در اين عرصه مهم، به خوبي مي‌ توانند ايفاي نقش نموده و ياري امام خود را در حد اعلا، اعلام و آشكار كنند.

در مواردي كه ياري كردن مربوط به حالت جنگ و قيام و جهاد باشد، طبيعي است كه مردان بايد حضوري فعال‌ تر داشته باشند؛ چرا كه خداوند با توجه به ويژگي‌ هاي جسمي و روحي زنان و مردان وظايف و تكاليف را قرار مي‌ دهد و ويژگي‌ ها و مشكلات جنگ، به گونه‌ اي است كه نه با جسم زن سازگاري دارد و نه با روح او همخوان است. لذا وظيفه جهاد، از دوش آنان برداشته شده است(مگر در زمان ضرورت).