1. قال رسول الله صلى ‏ الله‏  عليه ‏ و‏ آله و سلّم:

طَلَبُ العِلمِ فَريضَةٌ عَلى كُلِّ مُسلِمٍ، أَلا إِنَّ اللهَ يُحِبُّ بُغاةَ العِلمِ.

رسول خدا می فرمایند:

طلب دانش بر هر مسلمانى واجب است. خداوند جويندگان دانش را دوست دارد.

(مصباح الشریعه،ص13)

2. قال رسول الله صلى ‏ الله‏  عليه ‏ و‏ آله و سلّم:

مُجَالِسَه أَهلِ الدِّینِ شَرَفُ الدَّنیَا وَ الاخِرَة.

همنشینی با اهل دین، شرف دنیا و آخرت است.

الخصال، باب الواحد، ح 12؛ الکافی، ج 1، ص 39، ح 4

3. قال رسول الله صلى ‏ الله‏  عليه ‏ و‏ آله و سلّم:

طوبی لِمَن تَرَک شَهوةً حاضرةً لِمَوعودٍ لَمْ یَرَه.

خوشا به حال کسی که به امید وعده های نادیده الهی، از شهوات زودگذر حیوانی چشم پوشی کند.

تحف العقول، ص 49

4. قال رسول الله صلى ‏ الله‏  عليه ‏ و‏ آله و سلّم:

مَن تمنّی شیئا و هو لله عزّوجلّ رضیً لم یخرج من الدنیا حتی یُعطاهُ.

رسول خدا می فرمایند: هر کس چیزی را بخواهد و خداوند عزوجل بر آن راضی باشد از دنیا نمی‌ رود مگر آنکه به آن خواسته اش برسد.

(خصال شیخ صدوق،جلد اول، حدیث هفتم، صفحه 64)

5. أتی النبی صلى ‏ الله‏  عليه ‏ و‏ آله و سلّم رجلٌ فقال له: ما لي لا أحب الموت؟ فقال له: أ لك مالٌ؟ قال: نعم، قال: فقدمته؟ قال: لا، قال: فمِن ثَمَّ لا تحب الموت».

مردی خدمت پیامبر اکرم آمد وعرض کرد: چرا من مرگ را دوست ندارم؟

پیامبر فرمودند: آیا ثروتی داری؟

عرض کرد: آری.

حضرت فرمودند: آیا از این ثروت خود چیزی پیش فرستاده ای؟

عرض کرد: نه.

حضرت فرمودند: از اینجاست که مرگ را دوست نداری.

الخصال، ص13، ح47.

6. قال رسول الله صلى ‏ الله‏  عليه ‏ و‏ آله و سلّم:

إذا کان امراؤکم خیارکم و أغنیائکم سمحائکم و امرکم شوری بینکم فظهر الارض خیر لکم من بطنها و اذا کان امراؤکم شرارکم و اغنیاؤکم بخلاؤکم و امورکم الی نسائکم فبَطنُ الارض خیرٌ لکم من ظَهرها.

رسول خدا فرمود: هرگاه که فرماندهان شما نیکان شما باشند و توانگرانتان سخاوتمندان شما و کارتان با مشورت همه شما باشد، پس روی زمین برای شما بهتر از درون آن است (زندگی بهتر است از مردن) و هرگاه کارگزاران و فرماندهان شما بَدان باشند و توانگران شما بخیلان و کارهای شما به دست زنانتان افتد، پس زیر خاک بودن بهتر است برای شما از روی آن (یعنی مردن بهتر است).

(بحار الانوار، ج 77، ص 141،ح 1)

7. قال رسول الله صلى ‏ الله‏  عليه ‏ و‏ آله و سلّم:

ملعون من ألقي كَلَّه علي الناس.

معلون است (از رحمت خدا به دور است) کسی که خود را سربارِ دیگران کند.

تحف العقول، ص 36، ح 19

8. قال رسول الله صلى ‏ الله‏  عليه ‏ و‏ آله و سلّم:

قَالَتِ الْحَوَارِیُّونَ لِعِیسَى: یَا رُوحَ اللَّهِ مَنْ نُجَالِسُ؟ قَالَ: مَنْ یُذَکِّرُکُمُ اللَّهَ رُؤْیَتُهُ وَ یَزِیدُ فِی عِلْمِکُمْ مَنْطِقُهُ وَ یُرَغِّبُکُمْ فِی الْآخِرَةِ عَمَلُه‏ .

رسول خدا فرمود: حواریین به عیسى علیه السلام گفتند: یا روح اللَّه با که بنشینیم؟

فرمود: با کسى که‏  دیدارش شما را به یاد خدا اندازد و سخنش دانشتان را زیاد کند و کردارش شما را به آخرت تشویق کند.

الکافی جلد ‏ 1، صفحه 39  باب صفة العلماء

9. قال رسول الله صلى ‏ الله‏  عليه ‏ و‏ آله و سلّم:

یجیء یوم القیامة ذو الوجهین دالعاً لسانه فی قفاه و آخَرُ مِن قُدّامِهِ یَلتَهبان ناراً حتّى یُلَهَّبا جَسَدَهُ ثُمَّ یُقالُ له: هذا الّذی کان فی الدنیا ذا وجهین و لسانین یُعرفُ بذلک یومَ القیامة».

کسى که دو رو و دو زبان باشد، در روز قیامت در حالتى محشور مى گردد که زبانى از پشت سر و زبان دیگرى از پیش روى او بیرون آمده باشد، و هر دو شعله ور زبانه مى کشند تا همه پیکر او را فرا گیرند و بسوزانند، و سپس در باره او گفته مى شود که: این همان است که در دنیا دو روى و دو زبان بود؛ و در روز قیامت به این دو صفت (از دیگران) باز شناخته مى شود.

خصال، باب الاثنین، ح 16

10. عَنْ سُلَيْمِ بْنِ قَيْسٍ الْهِلَالِيّ قَالَ سَمِعْتُ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ (علیه السلام) يُحَدّثُ عَنِ النّبِيّ (صلّی الله علیه و آله و سلّم) أَنّهُ قَالَ فِي كَلَامٍ لَهُ الْعُلَمَاءُ رَجُلَانِ رَجُلٌ عَالِمٌ آخِذٌ بِعِلْمِهِ فَهَذَا نَاجٍ وَ عَالِمٌ تَارِكٌ لِعِلْمِهِ فَهَذَا هَالِكٌ وَ إِنّ أَهْلَ النّارِ لَيَتَأَذّوْنَ مِنْ رِيحِ الْعَالِمِ التّارِكِ لِعِلْمِهِ وَ إِنّ أَشَدّ أَهْلِ النّارِ نَدَامَةً وَ حَسْرَةً رَجُلٌ دَعَا عَبْداً إِلَى اللّهِ فَاسْتَجَابَ لَهُ وَ قَبِلَ مِنْهُ فَأَطَاعَ اللّهَ فَأَدْخَلَهُ اللّهُ الْجَنّةَ وَ أَدْخَلَ الدّاعِيَ النّارَ بِتَرْكِهِ عِلْمَهُ وَ اتّبَاعِهِ الْهَوَى وَ طُولِ الْأَمَلِ أَمّا اتّبَاعُ الْهَوَى فَيَصُدّ عَنِ الْحَقّ وَ طُولُ الْأَمَلِ يُنْسِي الْآخِرَةَ.

سليم گويد: شنيدم اميرالمؤمنين را كه از رسول خدا (ص) خبر مى‏ داد كه آن حضرت در سخنش مى‏ فرمود:

مردم! دانشمند دو قسمند: دانشمندى كه علم خود را به كار بسته و اين رستگار است و دانشمندى كه علمش را كنار گذاشته و اين هلاك شده است. همانا دوزخيان از بوى گند عالم بى‏ عمل در اذيتند و ميان دوزخيان ندامت و حسرت آنكس سخت‏ تر است كه در دنيا بنده‏ اى را به سوى خدا خوانده و او پذيرفته و اطاعت خدا كرده و خدا به بهشتش در آورده است و خود دعوت كننده را به سبب عمل نكردن و پيروى هوس و در ازاى آرزويش به دوزخ درآورده است، پيروى هوس از حق جلو گيرد و درازى آرزو آخرت را از ياد برد.

اصول كافى جلد 1 ص :55 رواية: 1