«عايشه مي گويد: هر گاه هوا ابري مي شد و باد و رعد و برق مي آمد، دائما رسول خدا بيرون مي رفت و به درون مي آمد و رنگش تغيير مي كرد و چون باران مي آمد، آن حالت از او برطرف مي شد. گفتم: اين چه حالت است؟ گفت: مي ترسم عذابي مثل عذاب قوم «عاد» باشد.»(1)

راوي اين حديث فراموش كرده است كه انبياء از نزول عذاب، مطلع مي باشند و لذا قبل از نزول آن، كساني كه بايد نجات پيدا كنند از معركه جان سالم به در مي برند. گذشته از اين، خداوند در سوره انفال، آيه 33 مي فرمايد كه اي پيامبر! تا تو در ميان آن ها هستي من آنان را عذاب نمي كنم. البته معلوم است كه مراد از آن، عذاب عمومي است كه در بعض امتهاي قبل بوده است. چه كنيم، صحيحين بايد پر شود!

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 ـ الف: صحيح بخاري، ج 4، ص 133، كتاب بدء الخلق، باب ما جاء في قوله و هو الذي ارسل... .

ب: صحيح مسلم، ج 2، ص 616، كتاب صلاة الاستسقاء، باب التّعوّذ عند رؤية الريح و... .