دعوت پيامبران الهى در دو چيز خلاصه مى شود: 1. عقيده؛ 2. عمل.

قلمرو عقيده، ايمان به وجود خدا و صفات جمال و جلال و افعال الهى([1]) است، چنانكه مقصود از عمل نيز تكاليف و احكامى است كه بشر بايد به فرمان خداوند زندگى فردى و اجتماعى خود را بر اساس آن استوار سازد.

در مورد عقيده آنچه كه مطلوب و مورد نظر است علم و يقين است، و به همين جهت بر هر مسلمانى لازم است در مورد عقايد خود به يقين برسد و نمى تواند در اين جا به صِرفِ تقليد از ديگران استناد جويد.

در مورد تكاليف و احكام (عمل)، آنچه مطلوب است تطبيق زندگى بر پايه آنها مى باشد. در اينجا علاوه بر يقين، به طرقى (مانند بهره گيرى از كتاب و سنّت) نيز كه مورد تأييد شريعت قرار گرفته است بايد استناد نمايد؛ و رجوع به مجتهد جامع الشرايط از جمله طرقى است كه مورد امضاى صاحب شريعت مى باشد.  و در آينده در اين موضوع نيز بحث و گفتگو خواهيم نمود.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پی نوشت:

[1] . بر انگيختن پيامبران و تعيين اوصياء وزنده كردن انسانها پس از مرگ، همگى جلوه هايى از فعل الهى اند.