23 - گرم صوت قرآن حسين

عمادزاده از تاريخ كبير ابن عساكر نقل كرده كه شهاب بن خراش روايت كرده: صداى حسين عليه السلام «غنه اى» بود و غنه در قاموس عبارت از جريان كلام و قرار دادن صدا در خيشوم و سقف دهان و زبان است و آن صدايى است كه از خيشوم بينى بيرون مى آيد و صدا را گرم مى سازد. (زندگانى ابى عبدالله، ج 1، ص 71).

24 - تكريم به قرآن

در روايت آمده امام حسين عليه السلام هر وقت سوار مركب مى شد، مى گفت:

الحمد لله الذى هدانا للاسلام و الحمد لله الذى أكرمنا بالقرآن و الحمد لله الذى من بنبيّنا محمد صلى الله عليه و آله ثم قال الحمد لله الذى سخر لنا هذا و ماكنا له مقرنين.

حمد خدايى را كه ما را به اسلام رهنمون گشت و سپاس خدايى را كه ما را به قرآن مكرم داشت و سپاس خدايى را كه با وجود پيامبر بر ما منت گذاشت سپس گفت حمد بر خداى را كه اين چارپا را به من رام كرد والا به آن نمى توانستم نزديك شوم (مستدرك الوسائل، ج 7، ص 564).

25 - احساس حيا در نهاد امام حسين (علیه السلام)

ويژگى احترام به شخصيت مردم در زندگى امام حسين عليه السلام تا جايى بود كه نه تنها از آسيب پذيرى شخصيت و احساس حقارت نيازمندان، رنج مى برد و خود احساس شرمندگى مى كرد، بلكه به هنگام ارشاد جاهل و آموزش ديگران نيز احساس حيا مى كرد.

در روايت است كه: آن حضرت مردى را نگريست كه به شايستگى وضو نمى سازد و نيازمند آموزش است. آن گرامى تصميم گرفت كه وضوى صحيح را بدو بياموزد، اما از انديشه شرمنده شدن او به هنگام آموزش وضوى صحيح، احساس حيا كرد، به همين جهت با تدبير زيبا و آموزنده اى از برادرش امام حسن عليه السلام خواست تا در برابر آن مرد سالخورده، با هم مسابقه وضو دهند و او را به داورى بطلبند تا بدينوسيله با آموزش غير مستقيم، مسأله را بدو خاطر نشان سازند.

هنگامى كه چنين كردند، آن مرد ضمن پى بردن به اشتباه خود و آموختن وضوى صحيح، منقلب شد و گفت: «شما هر دو نيك وضو ساختيد و اين من هستم كه به وظيفه خويش ناآگاه بودم و شما اينگونه بزرگوارانه و مدبرانه مرا ارشاد كرديد». (بحارالانوار، ج 43، ص 319).

26 - وضوى خاضعانه امام حسين (علیه السلام)

كان الحسين بن على عليه السلام إذا توضّأ تغيّر لونه وارتعدت مفاصله فقيل له فى ذلك فقال: حق لمن وقف بين يدى الملك الجبار أن يصفر لونه و ترتعد مفاصله؛

امام حسين عليه السلام وقتى وضو مى گرفت رنگش پريده و پاهايش مى لرزيد.

علت اين كار را پرسيدند فرمود: سزاوار است براى كسى كه در مقابل خداى با جبروت ايستاده رنگش زرد شود و پاهايش بلرزد.(جامع الاخبار، ص 76)

27 - خوف و خشيت امام حسين (علیه السلام)

از صفات برجسته امام حسين عليه السلام يكى هم شدت خوف از خدا و درك عظمت او بود، به گونه اى هنگام وضو ساختن براى عبادت و نماز و تقرب به سوى پروردگار، رنگ چهره اش دگرگون مى گشت و اعضا و اندام هايش به لرزه مى افتاد. برخى از سر شگفتى، از شدت خوف و پرواى او مى پرسيدند كه مى فرمود:

لا يأمن يوم القيامة إلا من خاف الله فى الدنيا. (بحارالانوار، ج 44، ص 192)

در روز قيامت تنها كسى امنيت خواهند داشت كه در دنيا از پروردگار خويش پروا داشته باشند.(ويژگيهاى امام حسين عليه السلام، ص 101 و 102)

28 - خضوع و تواضع در عبادت

آرى! خواننده عزيز! بنگر؟ چگونه آن گرامى به هنگام ساختن وضو براى نماز و عبادت و نيايش رنگ چهره اش دگرگون مى شد و كران تا كران وجودش مملو از خوف خدا و اعضا و اندامش به لرزه مى آمد؛(جامع الاخبار، ص 76) ولى ما سوگمندانه به گناهان ويرانگر و هستى سوز مشغول و هيچ گونه دلهره و هراسى از كيفر خدا به ما دست نمى دهد. و با اين شرايط چگونه باز هم مدعى آن هستم كه حسين عليه السلام اسوه و الگوى زندگى ماست.

آرى! او در انجام برترين عبادتها از پرواى خدا مى لرزد و ما به هنگام ارتكاب بدترين و زشت ترين گناهان، كمترين دلهره و هراسى به خويشتن راه نمى دهيم. به راستى كه «لا حول و لا قوة إلاّ بالله...». (ويژگيهاى امام حسين عليه السلام، ص 102)