12 - ريشه ضربه هايى كه بشريت مى خورد!

امروز بيش از پنج قرن و ده قرن پيش، حسين بن على اسلام و شما، در دنيا شناخته شده است. امروز وضع به گونه اى است كه متفكران و روشنفكران و آنهايى كه بى غرضند، وقتى به تاريخ اسلام بر مى خورند و ماجراى امام حسين را مى بينند، احساس خضوع مى كنند. آنهايى كه از اسلام سر در نمى آورند، اما مفاهيم آزادى، عدالت، عزت، اعتلاء، و ارزش هاى والاى انسانى را مى فهمند، با اين ديد نگاه مى كنند و امام حسين، امام آنها در آزادى خواهى، در عدالت طلبى، در مبارزه با بدى و زشتى ها، در مبارزه با جهل و زبونى انسان است.

امروز هم هر جايى كه بشر در دنيا ضربه خورده است، چه ضربه سياسى، چه ضربه نظامى، چه ضربه اقتصادى، اگر ريشه اش را كاوش كنيد، يا در جهل است، يا در زبونى، يعنى يا نمى دانند و معرفت لازم را به آنچه كه بايد معرفت داشته باشند، ندارند؛ يا اينكه معرفت دارند، اما خود را ارزان فروخته اند؛ زبونى را خريده اند و حاضر به پستى و دنائت شده اند!

امام سجاد و اميرالمؤمنين - بنابر آنچه كه از آنها نقل شده - فرموده اند: ليس لأنفسكم ثمن إلا الجنة فلا تبيعوها بغيرها؛ اى انسان! اگر بناست هستى و هويت و موجوديت تو فروخته بشود، فقط يك بها دارد و بس، و آن بهشت الهى است؛ به هر چه كمتر از بهشت بفروشى، سرت كلاه رفته است. اگر همه دنيا را هم به قيمت قبول پستى و ذلت و زبونى روح به شما بدهند، جايز نيست. همه آن كسانى كه در اطراف دنيا تسليم زر و زور صاحبان زر و زور شده اند و اين زبونى را قبول كرده اند، چه عالم، چه سياستمدار، چه فعال سياسى و اجتماعى، چه روشنفكر به خاطر اين است كه ارزش خود را نشناختند و خود را فروختند. خيلى از سياستمداران دنيا خودشان را فروخته اند. عزت فقط اين نيست كه انسان روى تخت سلطنت يا رياست بنشيند؛ گاهى يك نفر بر تخت سلطنت نشسته است، به هزاران نفر هم با تكبر فخرفروشى مى كند و زور مى گويد؛ اما در عين حال زبون و اسير يك قدرت و يك مركز ديگر است؛ اسير تمايلات نفسانى خود است؛ كه البته اسراى سياسى امروز دنيا به اين آخرى نمى رسند؛ اسير قدرت ها و اسير مراكزند.

اگر امروز شما به اين كشور بزرگ نگاه كنيد، مى بينيد كه چهره جوانان اين كشور، از احساس استقلال و احساس عزت، برافروخته و شادمان است. هيچ كس نمى تواند ادعا كند كه دستگاه هاى سياسى اين كشور، از قدرتى در دنيا كمترين فرمانى مى برند. همه دنيا هم اين را قبول دارند كه در همين كشور با عزت و باعظمت، قبل از انقلاب حكومتى سركار بود كه افرادش تفرعن و تكبر داشتند و براى خود جاه و جلال و جبروت قائل بودند و مردم بايستى در مقابلشان تعظيم مى كردند و خم مى شدند؛ اما همانها اسير و زبون ديگران بودند! در همين تهران، هر وقت سفير امريكا مى خواست، مى توانست با شاه ملاقات كند و هر مسأله اى را بر او ديكته كند و از او بخواهد و اگر او انجام نداد، به او تغير كند! ظاهرشان جلال و جبروت داشت؛ اما براى ضعفا، زبون بودند! امام حسين خواست اين زبونى را از انسان ها بگيرد.

13 - فداى انسانيت

وقتى انسان حسين را با اين صفات و خصايص مى شناسد، مى بيند حق است و سزوار است كه نام او تا ابد زنده بماند، چون حسين مال خود نبود، خودش را فداى انسان كرد، فداى اجتماع انسانى كرد، فداى مقدسات بشر كرد، فداى توحيد كرد، فداى عدالت كرد، فداى انسانيت كرد. از اين جهت افراد بشر همه او را دوست مى دارند. وقتى انسان، ديگرى را مى بيند كه در او هيچ چيزى از خود فردى وجود ندارد و هرچه هست شرافت و انسانيت است، او را با خودش متحد و يكى مى بيند.

14 - پيوند انسانهاى مؤمن با حسين

ما چرا امروز فدايى حسين هستيم؟ چون آنچه را پيغمبر فرمود كه: حسين منّى و أنا من حسين، همه ما در خودمان احساس مى كنيم، يعنى حسين را از خود و خود را از حسين جدا نمى بينيم. ما حسين را به صورت يك فرد كه منظورش انجام تقاضاهاى شخصى خود است، نمى بينيم. ما او را يك روح كلى مى بينيم كه قبل از وقت در ذهن ما بوده، پس او از ما است و ما از او هستيم، او از بشريت است و بشريت از اوست، او با روح ما و سرنوشت ما آميخته است. ما از او و او از ما است.

(حماسه حسينى، ج 3، ص 69)

15 - عاشورا، تنديس اسلام

وقتى بخواهيم به جامعيت اسلام نظر بيفكنيم، بايد نگاهى هم به نهضت حسين بكنيم. مى بينيم امام حسين عليه السلام كليات اسلام را عملا در كربلا به مرحله عمل آورده، مجسم كرده است، ولى تجسم زنده و جاندار حقيقى و واقعى، نه تجسم بى روح، انسان وقتى در حادثه كربلا تأمل مى كند، اموى را مى بيند كه دچار حيرت مى شود و مى گويد اينها نمى تواند تصادفى باشد، و سرّ اينكه ائمه اطهار، اين همه به زنده نگه داشتن واحياء اين خاطره توصيه و تأكيد كرده و نگذاشته اند حادثه كربلا فراموش شود، اين است كه اين حادثه، يك اسلام مجسم است، نگذاريد اين اسلام مجسم فراموش شود. (حماسه حسينى، ج 1، ص 294).